Źródło: „The Prinz Albert” (1897) namalowany przez Antonio Jacobsena (1850-1921).

Kliperowce zostały tak nazwane, ponieważ były szybkimi żeglarzami, termin pochodzi od „clip”, czyli uzyskiwania jak największej ilości napędu z dostępnego wiatru. Reprezentowały one najwyższy stopień ewolucji i udoskonalenia w projektowaniu statków żaglowych. Nazwa została przyjęta jako oznaczająca szybki statek do lat trzydziestych XIX wieku. Jak na statek pełnomorski, przewożący ładunek, klipery były dość szybkie; odnotowano prędkości do 20 mil na minutę, ale przy ograniczonej ładowności (długa i cienka konstrukcja z dużą powierzchnią żagli). Dzięki tej przewadze były w stanie wypełnić cenną niszę „ekspresowych” przewozów towarowych i pasażerskich, bardzo podobnych do tych, jakie w latach 60. ubiegłego wieku zakładały dalekodystansowe samoloty pasażerskie. Ich załogi liczyły zwykle od 25 do 50 marynarzy. Ich wpływ na handel był bardzo znaczący, gdyż przed ich wprowadzeniem żegluga z Azji Południowej do Anglii mogła trwać od 12 do 15 miesięcy. Do 1850 roku podróż ta skróciła się o połowę. Na przykład kliper „Oriental” zdołał w tym samym roku przepłynąć z Hongkongu do Londynu w 97 dni. Absolutny jednodniowy rekord odległości osiągnięty przez kliper wynosił 436 mil morskich.

Klipery były szybkie, ale żaden konkretny typ takielunku nie był standardem. Do 1845 r. termin ten był używany w połączeniu z nazwą wskazującą na przewożony ładunek lub obszar obsługiwany przez szybko pływający statek, a konkretny typ takielunku był zazwyczaj wskazany. Na przykład, kliper kalifornijski, kliper chiński i kliper herbaciany były statkami o ostrych dziobach, zaprojektowanymi z myślą o szybkości. Jak już wspomniano, to właśnie rozwój handlu chińskim w drugiej połowie XIX wieku stał się największym impulsem do stosowania kliprów. Herbata była towarem szczególnie wrażliwym na upływ czasu, ponieważ jej jakość pogarszała się wraz z upływem czasu, a zatem szybkie przewozy kliprowe przynosiły korzyści handlowe.

Era kliprów dobiegła końca, gdy obniżone stawki frachtowe umożliwiły wprowadzenie statków parowych, które oferowały podwójną korzyść w postaci większych prędkości oraz korzystania z bezpośrednich tras. Korzyści skali, jakie dawały, osłabiały konkurencyjność statków żaglowych na coraz dłuższych dystansach. Otwarcie Kanału Sueskiego w 1869 roku również sprzyjało wykorzystaniu statków parowych w handlu długodystansowym między Europą a Azją, zmniejszając odległości podróży i niszcząc niszową przewagę, jaką miały klipery na takich dystansach. Na początku XX wieku klipery nie były już konkurencyjne i zniknęły z globalnych szlaków żeglugowych.