„One Thousand and One Nights” to arabska księga opowieści, która zawiera legendy, historie, anegdoty i inne. Jest tam wiele historii napisanych wierszem i scharakteryzowanych jak sztuka. Jest tam wiele dialogów i monologów, tureckich zapożyczeń i archaizmów.

Wszystkie historie są związane przez cesarza Szachrijara i Scheherezadę.

Szachrijar, władca Indii i Persji, jest świadkiem niewierności swojego brata i żony. Był tak zraniony ich czynem, że doszedł do wniosku, iż wszystkie kobiety są niewierne, postanowił więc co noc sypiać z inną kobietą, a rano ją katować. Robił tak przez trzy lata, a potem spotkał Scheherezadę.

Była piękna i mądra, i zaczęła opowiadać mu historię, która tak mu się spodobała, że postanowił odłożyć jej egzekucję tylko po to, by usłyszeć jej zakończenie.

Ona opowiadała o nocach i nocach. Zawsze kończyła opowieść, gdy robiło się ciekawie. Po 1001 nocach cesarz był przekonany, że Scheherezada jest wierna, szlachetna i życzliwa. W międzyczasie urodziła mu trzech synów, więc postanowił darować jej życie.

Scheherezada opowiadała mu historie o Sindbadzie Żeglarzu i wielu innych, a w jej opowieściach wszystko było możliwe. Bohaterowie wznoszą się z biedy do bogactwa i na odwrót, w zależności od tego, na co zasłużyli. Nic nigdy nie jest skończone i zawsze istnieje możliwość, aby historia toczyła się dalej.

Cesarz przyprowadził kilku swoich najlepszych ludzi, aby spisali jej historie i dziś są one znane pod nazwą „Tysiąc i jedna noc”.

Tysiąc i jedna noc ma indyjsko-perski rdzeń i egipsko-bagdadzkie historie.

Księga zaczyna się od perskiej księgi bajek „Tysiąc opowieści”, która została przetłumaczona na arabski w IX wieku pod tytułem „Tysiąc nocy”. Niektóre nowe historie zostały dodane w tłumaczeniu, a niektóre z nich zostały dostosowane do islamu.

Podczas krucjaty, książka trafiła do Egiptu, gdzie dodano nowe historie. Do końca XVIII wieku książka liczyła 1001 opowieści.

Reszta świata dowiedziała się o tych opowieściach w 1704 roku, kiedy przetłumaczył je J.A. Galanda.

Ten jedyny w swoim rodzaju utwór opowiada wiele historii nieznanych autorów z literatury arabskiej i odkrywa przed nami średniowieczny świat Orientu. Historie te sprawiają, że czytelnik czuje się tak, jakby były prawdziwe i jakby podróżował z głównymi bohaterami.

To dzieło sztuki stało się cenne w każdej światowej literaturze.