Ostatnie dowody wskazują, że ludzka peroksydaza tarczycowa (TPO) ma większość cech antygenu mikrosomalnego tarczycy. Kwestia, czy TPO odpowiada za część lub całość aktywności antygenowej rozpoznawanej przez krążące autoprzeciwciała przeciwko antygenowi mikrosomalnemu (anty-M Ab) pozostaje do ustalenia. Dostępność przeciwciała monoklonalnego anty-TPO i wysoce oczyszczonego preparatu TPO pozwoliła na opracowanie specyficznych i czułych testów radiologicznych dla autoprzeciwciała anty-TPO (anty-TPO Ab). W tym badaniu porównano poziomy anty-M Ab i anty-TPO Ab w surowicy od 128 osób, w tym pacjentów z zapaleniem tarczycy Hashimoto (n = 31), idiopatycznym obrzękiem śluzowatym (n = 11), nadczynnością tarczycy w chorobie Gravesa-Basedowa (n = 45), różnymi nieautoimmunologicznymi zaburzeniami tarczycy (n = 9) i osób zdrowych (n = 32). Anty-M Ab i anty-TPO Ab oznaczano metodami radioimmunologicznymi, stosując dwa różne schematy oznaczeń: 1) konkurencyjny test radiowy (CR), oparty na hamowaniu wiązania radiojodowanego przeciwciała do mikrosomów ludzkiej tarczycy opłaszczonych na studzienkach mikrotitracyjnych, z użyciem a) immunoglobuliny G (IgG) zawierającej wysokie miano anty-M Ab (dla oznaczeń anty-M Ab) lub b) przeciwciała monoklonalnego anty-TPO (dla anty-TPO Ab); i 2) test immunoradiometryczny typu Sandwich (IRMA) z użyciem dołków mikrotitracyjnych pokrytych mikrosomami tarczycy (do oznaczeń anty-M Ab) lub immunoafinitycznie oczyszczonym TPO (do oznaczeń anty-TPO Ab) i przeciwciałem anty-ludzkim IgG. Miano anty-M Ab było również mierzone metodą hemaglutynacji biernej. Miano anty-M Ab przez PH ściśle korelowało z poziomem anty-TPO Ab czy to oznaczanym przez IRMA (r = 0,905; P mniej niż 0,00001) czy CR (r = 0,922; P mniej niż 0,00001). Jeszcze bliższe korelacje stwierdzono, gdy anty-M Ab i anty-TPO Ab były mierzone tym samym typem procedury radiologicznej (IRMA, r = 0,945 i P mniej niż 0,00001; CR, r = 0,957 i P mniej niż 0,00001). Nie stwierdzono różnic w korelacji pomiędzy wynikami anty-M Ab i anty-TPO Ab, gdy dane u pacjentów z różnymi autoimmunologicznymi chorobami tarczycy były analizowane oddzielnie. Dalsze i bardziej bezpośrednie dowody na tożsamość anty-M Ab i anty-TPO Ab zostały dostarczone przez zdolność oczyszczonego TPO do całkowitego zahamowania wiązania do mikrosomów tarczycy preparatów radiojodowanych IgG zawierających wysokie miana anty-M Ab. Podsumowując, nasze wyniki dostarczają silnego wsparcia dla koncepcji, że TPO odpowiada za praktycznie wszystkie determinanty antygenowe reagujące z autoprzeciwciałami powszechnie określanymi jako przeciwciała anty-M.(ABSTRACT TRUNCATED AT 400 WORDS)