Wpływ na gospodarkę niemieckąEdit
OgółemEdit
W okresie reparacji Niemcy otrzymały od 27 do 38 mld marek pożyczek. Do 1931 roku niemieckie zadłużenie zagraniczne wynosiło 21,514 miliardów marek; głównymi źródłami pomocy były Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Holandia i Szwajcaria. Detlev Peukert dowodził, że problemy finansowe, które pojawiły się na początku lat 20. były wynikiem powojennych pożyczek i sposobu finansowania przez Niemcy wysiłku wojennego, a nie wynikiem reparacji. Podczas I wojny światowej Niemcy nie podniosły podatków ani nie stworzyły nowych, aby pokryć wydatki wojenne. Zamiast tego zaciągnięto pożyczki, co postawiło Niemcy w niepewnej sytuacji ekonomicznej, ponieważ do obiegu weszło więcej pieniędzy, niszcząc utrzymywane przed wojną powiązanie między pieniądzem papierowym a rezerwą złota. W obliczu klęski Niemcy nie mogły narzucić reparacji i spłacić długów wojennych, które były teraz kolosalne.
Historyk Niall Ferguson częściowo popiera tę analizę: gdyby reparacje nie zostały narzucone, Niemcy nadal miałyby poważne problemy spowodowane koniecznością spłacenia długów wojennych i żądaniami wyborców dotyczącymi zwiększenia świadczeń socjalnych. Ferguson argumentował, że problemy te pogłębił deficyt handlowy i słaby kurs marki w 1920 roku. Później, gdy wartość marki wzrosła, problemem stała się inflacja. Żaden z tych problemów nie był wynikiem reparacji. Według Fergusona, nawet bez reparacji całkowite wydatki publiczne w Niemczech w latach 1920-1923 wynosiły 33 procent całkowitego produktu narodowego netto. A.J.P. Taylor napisał: „Niemcy były beneficjentem netto transakcji finansowych z lat dwudziestych XIX wieku: pożyczyły od prywatnych inwestorów amerykańskich znacznie więcej (…) niż zapłaciły w reparacjach”. P.M.H. Bell stwierdził, że utworzenie wielonarodowego komitetu, którego efektem był Plan Dawesa, miało na celu rozważenie sposobów zrównoważenia niemieckiego budżetu, ustabilizowania waluty i naprawy niemieckiej gospodarki, aby ułatwić spłatę reparacji. Max Winkler napisał, że od 1924 roku niemieccy urzędnicy byli „praktycznie zalewani ofertami pożyczek przez obcokrajowców”. Ogólnie rzecz biorąc, niemiecka gospodarka radziła sobie dość dobrze do czasu, gdy po krachu giełdowym w 1929 roku nagle wycofano zagraniczne inwestycje finansujące gospodarkę i pożyczki na spłatę reparacji. Załamanie to zostało spotęgowane przez ilość pożyczek udzielonych niemieckim firmom przez amerykańskich kredytodawców. Nawet zredukowane płatności w ramach Planu Dawesa były finansowane głównie dzięki dużym pożyczkom międzynarodowym.
Pomimo że Niemcy początkowo miały deficyt handlowy, polityka brytyjska na początku lat 20. zmierzała do jak najszybszego ponownego włączenia Niemiec do handlu europejskiego. Podobnie Francja starała się zawrzeć z Niemcami umowy handlowe. W połowie i pod koniec lat 20. handel między Francją a Niemcami szybko się rozwijał. Francuski import niemieckich towarów „wzrósł o 60 procent”, co podkreśla ścisłe powiązania między francuskim rozwojem przemysłowym a niemiecką produkcją oraz wzrost współpracy między krajami.
Max Hantke i Mark Spoerer przedstawiają inne spojrzenie na wpływ reparacji na niemiecką gospodarkę. Piszą oni, że skupianie się na reparacjach i inflacji ignoruje „fakt, że ograniczenie niemieckiej armii do 115 000 ludzi znacznie odciążyło niemiecki budżet centralny”. Hantke i Spoerer twierdzą, że ich ustalenia pokazują, „że nawet przy dość rygorystycznych założeniach gospodarcze obciążenie netto traktatu wersalskiego było znacznie mniej poważne niż dotychczas sądzono, zwłaszcza jeśli ograniczymy naszą perspektywę do budżetu Rzeszy”. Twierdzą, że „choć z politycznego punktu widzenia było to upokorzenie”, ograniczenie armii „było korzystne pod względem fiskalnym”, a ich modele ekonomiczne pokazują, że „ograniczenie wielkości armii było wyraźnie korzystne dla budżetu Rzeszy”. Dodatkowo, ich scenariusze ekonomiczne wskazują, że podczas gdy Traktat Wersalski był „ogólnie rzecz biorąc wyraźnym obciążeniem dla niemieckiej gospodarki”, to „oferował on również znaczną dywidendę pokojową dla nierewanżystowskich polityków budżetowych Weimaru”. Konkludują, że „Fakt, że nie wykorzystano w wystarczającym stopniu tego narzuconego prezentu, wspiera hipotezę, że Republika Weimarska cierpiała z powodu domowej porażki politycznej”.
HiperinflacjaEdit
Erik Goldstein napisał, że w 1921 r. wypłata reparacji spowodowała kryzys, a zajęcie Zagłębia Ruhry miało katastrofalny wpływ na niemiecką gospodarkę, w wyniku czego rząd niemiecki drukował więcej pieniędzy, ponieważ waluta się załamała. Rozpoczęła się hiperinflacja, a prasy drukarskie pracowały w nadgodzinach, by drukować banknoty Reichsbanku; do listopada 1923 r. jeden dolar amerykański był wart 4 200 000 000 000 marek. Ferguson pisze, że polityka ministra gospodarki Roberta Schmidta pozwoliła Niemcom uniknąć załamania gospodarczego w latach 1919-1920, ale reparacje odpowiadały za większość niemieckiego deficytu w latach 1921 i 1922 i że reparacje były przyczyną hiperinflacji.
Kilku historyków odpiera argument, że reparacje spowodowały inflację i załamanie marki. Gerhard Weinberg pisze, że Niemcy odmówiły płacenia reparacji, a to zniszczyło ich własną walutę. Anthony Lentin zgadza się z tym i pisze, że inflacja była „raczej konsekwencją wojny niż pokoju”, a hiperinflacja była wynikiem „lekkomyślnej emisji pieniądza papierowego przez rząd niemiecki” podczas alianckiej okupacji Zagłębia Ruhry. Brytyjscy i francuscy eksperci uważali, że marka była sabotowana, by uniknąć reformy budżetowej i walutowej oraz by uchylić się od reparacji. Sally Marks pisze, że Niemcy twierdzili, iż reparacje zniszczyły markę. Marks pisze, że historycy, którzy twierdzą, że reparacje spowodowały hiperinflację, przeoczyli „fakt, że inflacja długo poprzedzała reparacje” i sposób, w jaki „inflacja gwałtownie wzrosła” między połową 1921 a końcem 1922 roku, „kiedy Niemcy w rzeczywistości płaciły bardzo mało reparacji”, a także nie wyjaśnili, dlaczego „okres najmniejszej inflacji zbiegł się z okresem największych płatności reparacyjnych (…) lub dlaczego Niemcy twierdzili po 1930 roku, że reparacje powodowały deflację”. Pisze „nie ma wątpliwości, że brytyjskie i francuskie podejrzenia z końca 1922 roku były uzasadnione”. Marks pisze również, że „astronomiczna inflacja, która nastąpiła, była wynikiem niemieckiej polityki”, w ramach której rząd płacił za bierny opór w Zagłębiu Ruhry „z pustego skarbca” i spłacał długi krajowe i wojenne bezwartościowymi markami. Bell zgadza się z tym i pisze, że „inflacja miała niewiele bezpośredniego związku z samymi reparacjami, ale wiele wspólnego ze sposobem, w jaki niemiecki rząd zdecydował się subsydiować przemysł i pokrywać koszty biernego oporu wobec okupacji poprzez ekstrawaganckie użycie prasy drukarskiej”. Bell pisze również, że hiperinflacja nie była nieuchronną konsekwencją Traktatu Wersalskiego, ale należała do rzeczywistych rezultatów.
ReparacjeEdit
ContemporaneousEdit
Według historyka Claude’a Campbella, John Maynard Keynes „ustanowił modę dla krytyków ekonomicznych aspektów traktatu” i „dokonał prawdopodobnie najsurowszego i najbardziej wyczerpującego oskarżenia jego postanowień gospodarczych”. W czasie wojny Keynes był tymczasowo związany z brytyjskim Ministerstwem Skarbu i był jego oficjalnym przedstawicielem na konferencji pokojowej. Później podał się do dymisji, „gdy stało się oczywiste, że nie można już żywić nadziei na istotne zmiany w projekcie warunków pokoju” z powodu „polityki konferencji wobec problemów gospodarczych Europy”. W 1919 r. napisał The Economic Consequences of the Peace (Ekonomiczne konsekwencje pokoju) w oparciu o swoje zastrzeżenia. Pisał, że wierzy, iż „kampania na rzecz zabezpieczenia przed Niemcami ogólnych kosztów wojny była jednym z najpoważniejszych aktów politycznej nieroztropności, za jakie kiedykolwiek odpowiedzialni byli nasi mężowie stanu” i nazwał traktat „pokojem kartagińskim”, który gospodarczo wpłynąłby na całą Europę. Keynes powiedział, że zawarte w traktacie kwoty reparacji „generalnie przekraczają możliwości Niemiec”, aby je zapłacić. Powiedział, że 10 miliardów dolarów to „bezpieczna maksymalna kwota”, ale nawet wtedy „nie wierzył, że tyle zapłacą”. Powiedział, że Komisja Reparacyjna jest narzędziem, które „może być użyte do zniszczenia niemieckiej organizacji handlowej i gospodarczej, jak również do wymuszenia zapłaty”.
W opinii Keynesa wysokość reparacji powinna być ustalona „w granicach możliwości płatniczych Niemiec”, aby „umożliwić odnowienie nadziei i przedsiębiorczości na ich terytorium” i „uniknąć wiecznych tarć i możliwości niewłaściwego nacisku wynikającego z klauzul traktatowych”. Keynes określił reparacje jako „główną wycieczkę w dziedzinę ekonomii” traktatu wersalskiego, ale stwierdził, że traktat wykluczył postanowienia dotyczące odbudowy gospodarek europejskich, poprawy stosunków między aliantami a pokonanymi mocarstwami centralnymi, stabilizacji nowych narodów Europy, „odzyskania Rosji” czy promowania solidarności gospodarczej między aliantami. Węgiel dostarcza przykładu tych destabilizujących skutków w Niemczech i poza nimi. Keynes powiedział, że „oddanie węgla zniszczy niemiecki przemysł”, ale przyznał, że bez dostaw węgla w ramach reparacji, ucierpiałby przemysł francuski i włoski zniszczony bezpośrednio przez wojnę lub pośrednio przez uszkodzenia kopalń węgla. Pisze, że to „jeszcze nie jest cały problem”. Reperkusje dotknęłyby również Europę Środkową i Północną oraz państwa neutralne, takie jak Szwajcaria i Szwecja, które uzupełniały swoje braki węgla, handlując z Niemcami. Podobnie Keynes stwierdził, że Austria zostanie skazana na „przemysłową ruinę”, ponieważ „prawie wszystkie zagłębia węglowe byłego Cesarstwa leżą poza obszarem dzisiejszej Niemieckiej Austrii”.
Campbell pisze, że „oczywista większość nie uważała traktatu za doskonały”. Bernard Baruch pisze w The Making of the Reparation and Economic Sections of the Treaty, że większość uważała go za najlepsze porozumienie, jakie można było uzyskać w danych okolicznościach i że to mniejszość atakowała traktat, ale ataki te „koncentrowały się na jego postanowieniach gospodarczych”. James T. Shotwell, pisząc w „What Germany Forgot”, stwierdził, że „jedyne 'niemożliwe do zniesienia służebności' w traktacie znajdowały się w rozdziałach dotyczących reparacji i ugody polskiej, co rodziło pytanie, jaka część niemieckich pretensji do pokoju leżała w treści jego wymogów, a jaka w sposobie ich nałożenia”. Sir Andrew McFayden, który również reprezentował brytyjski skarb państwa na konferencji pokojowej, a później współpracował z Komisją Reparacyjną, opublikował pracę Don’t Do it Again. Stanowisko McFaydena „plasuje się gdzieś pomiędzy poglądami Keynesa i Shotwella”. Jego atak na reparacje „był równie ostry jak Keynesa”, ale przyznawał, że „wina nie leżała przede wszystkim w postanowieniach traktatu, lecz w ich wykonaniu”. Uważał też, że „polska ugoda była jedynym dostosowaniem (…), które było zdecydowanie nierozsądne”.
Albrecht-Carrié pisze, że przed kapitulacją Niemiec Woodrow Wilson wysłał 5 listopada 1918 r. notę do rządu niemieckiego, w której stwierdzał, że alianci „rozumieją, że Niemcy zapłacą odszkodowanie za wszystkie szkody wyrządzone ludności cywilnej aliantów i ich własności przez agresję Niemiec na lądzie, morzu i w powietrzu”, na co Niemcy przystali. Niezależnie od tego, Albrecht-Carrié twierdzi, że część traktatu dotycząca reparacji okazała się „ponurą porażką”. Campbell twierdzi, że „choć pokój zawierał wiele elementów, które były 'małostkowe, niesprawiedliwe i upokarzające', to poza klauzulami reparacyjnymi i pewnymi ustępstwami terytorialnymi niewiele miało realny wpływ na gospodarczą przyszłość Niemiec”. Podsumowując poglądy ekonomistów z lat dwudziestych, Campbell stwierdza, że zmiany terytorialne w Niemczech „niekoniecznie były (…) ekonomicznie nieuzasadnione”, ale usunięcie Saary i terytorium Polski „pozbawiło Niemcy ich zasobów w stopniu przekraczającym ilość konieczną do spełnienia uzasadnionych ekonomicznych żądań zwycięzców (…) było nie do obrony”. Campbell powiedział również, że traktat nie zawierał „postanowień mających na celu przywrócenie Niemcom ich dawnej pozycji jako głównego ekonomicznego i finansowego stabilizatora w Europie Środkowej” i że było to ekonomicznie krótkowzroczne i stanowiło ekonomiczną porażkę traktatu.
Étienne Mantoux, francuski ekonomista, był najostrzejszym współczesnym krytykiem Keynesa. W wydanej pośmiertnie książce The Carthaginian Peace, or the Economic Consequences of Mr. Keynes, Mantoux stwierdził, że Keynes „mylił się pod wieloma względami, zwłaszcza w odniesieniu do swoich przewidywań dotyczących produkcji węgla, żelaza i stali w Niemczech (…) oraz poziomu oszczędności narodowych”. Keynes twierdził, że ogólna produkcja żelaza w Europie spadnie, Mantoux zaś, że stało się odwrotnie. Do 1929 roku europejska produkcja żelaza wzrosła o dziesięć procent w stosunku do roku 1913. Keynes uważał, że ten europejski trend wpłynie również na niemiecką produkcję żelaza i stali. Mantoux twierdzi, że ta prognoza również była błędna. Do 1927 roku niemiecka produkcja stali wzrosła o 30 procent, a produkcja żelaza o 38 procent w stosunku do 1913 roku. Keynes przewidywał, że wydobycie węgla w Niemczech również spadnie i że Niemcy nie będą w stanie eksportować węgla zaraz po wojnie. Mantoux również odpiera te argumenty. W roku 1920 Niemcy eksportowały 15 milionów ton węgla rocznie, a w roku 1926 osiągnęły 35 milionów ton. Do 1929 roku niemieckie wydobycie węgla wzrosło o 30 procent w stosunku do danych z 1913 roku ze względu na zwiększoną wydajność pracy. Jeśli chodzi o oszczędności narodowe, Keynes stwierdził, że 2 miliardy marek będą możliwe do uzyskania dopiero po przyjęciu traktatu. Mantoux twierdzi, że w 1925 roku niemieckie oszczędności narodowe oszacowano na 6,4 miliarda marek, a w 1927 roku wzrosły do 7,6 miliarda marek. Mantoux obliczył, że w latach 1920-1931 Niemcy pożyczyły od 8 do 35 miliardów marek, płacąc jednocześnie tylko 21 miliardów w ramach reparacji. To, jego zdaniem, pozwoliło Niemcom na ponowne wyposażenie, rozbudowę i modernizację przemysłu. Podkreślając dozbrojenie pod rządami Hitlera, Mantoux mówi, że Niemcy „miały silniejszą pozycję do płacenia reparacji, niż wynikało to z założeń Keynesa”. Twierdzi również, że Niemcy mogłyby zapłacić wszystkie reparacje, gdyby tylko chciały, a problem nie polegał na tym, że Niemcy nie były w stanie zapłacić, ale na tym, że nie chciały płacić.
W 1954 roku sekretarz stanu USA John Foster Dulles – jeden z autorów artykułu 231 – powiedział, że „Wysiłki zmierzające do zbankrutowania i upokorzenia narodu jedynie podburzają ludzi pełnych wigoru i odwagi do zerwania nałożonych na nich więzów… Zakazy w ten sposób podżegają do tych samych czynów, które są zakazane.”
ModernEdit
Geoff Harcourt pisze, że argumenty Keynesa, iż reparacje doprowadziłyby do niemieckiego upadku gospodarczego, zostały przyjęte „przez historyków niemal wszystkich przekonań politycznych” i wpłynęły na sposób, w jaki historycy i opinia publiczna „postrzegają rozwijające się wydarzenia w Niemczech i dekady pomiędzy Wersalem a wybuchem II wojny światowej”. Mówi, że praca Mantoux „nie jest po prostu krytyką Keynesa”, ale „bodźcem do kwestionowania przyjętej mądrości interpretacji wydarzeń w Niemczech”. Harcourt twierdzi, że pomimo omówienia błędów Keynesa „bardzo szczegółowo”, praca Mantoux „nie doprowadziła nas do rewizji naszego ogólnego osądu Keynesa”, ale „zmusza nas do zakwestionowania solidności teoretycznych i empirycznych aspektów” jego argumentów. A.J.P. Taylor pisze, że w 1919 roku „wielu ludzi wierzyło, że wypłata reparacji zredukuje Niemcy do stanu azjatyckiej nędzy”, a Keynes „wyznawał ten pogląd, podobnie jak wszyscy Niemcy; i prawdopodobnie wielu Francuzów”. Jednak twierdzi również, że te „obawy Keynesa i Niemców były groteskowo przesadzone”.
Według Martela, Taylor „sprytnie wnioskuje, że Étienne Mantoux lepiej poradził sobie z kontrowersjami z Johnem Maynardem Keynesem”. Stephen Schuker pisze, że „tendencyjna, ale wpływowa” książka Keynesa została „zręcznie obalona” przez Mantoux. Richard J. Evans twierdzi, że „historia gospodarcza lat 20. i wczesnych 30. zdawała się potwierdzać” argumenty Keynesa, jednak „jak teraz wiemy” argumenty Keynesa dotyczące reparacji były błędne. Evans twierdzi, że problemy gospodarcze, które się pojawiły, były wynikiem inflacji z 1923 r., za którą odpowiedzialny był niemiecki rząd, a nie reparacje.
Według Slaviecka „tradycyjna interpretacja wpływu traktatu na Niemcy” polegała na tym, że „pogrążył on naród w gospodarczym upadku”. Pogląd ten podzielał naród niemiecki, który uważał, że traktat ograbia Niemcy z ich bogactwa. Niemiecki bankier Max Warburg powiedział, że warunki traktatu były „grabieżą na skalę światową”. Niall Ferguson twierdzi, że niemiecki pogląd był błędny i „niewielu historyków zgodziłoby się dziś z Warburgiem”. Jednak kilku historyków zgadza się z Warburgiem. Norman Davies pisze, że traktat zmusił Niemcy do „zapłacenia astronomicznych reparacji”, podczas gdy Tim McNeese stwierdza, że „Francja i Wielka Brytania nałożyły na Niemcy odszkodowania wojenne w wysokości miliardów marek w złocie, których pokonane Niemcy nie mogły zacząć spłacać na poważnie”. Ferguson twierdzi, że reparacje były „mniejszym obciążeniem, niż twierdził Keynes i inni” oraz że „potencjalne obciążenie dochodu narodowego rentą waha się od 5 do 10 procent”. Ostrzega jednak przed niedocenianiem początkowego niemieckiego wysiłku włożonego w spłatę. Przed wprowadzeniem w życie planu Dawesa Niemcy przekazały od ośmiu do 13 miliardów marek w złocie, co stanowiło „od 4 do 7 procent całkowitego dochodu narodowego”. Ferguson twierdzi, że „renta żądana w 1921 roku stanowiła niedopuszczalne obciążenie dla finansów państwa” i że całkowite wydatki w latach 1920-1923 wyniosły „co najmniej 50 procent dochodów Rzeszy, 20 procent całkowitych wydatków Rzeszy i 10 procent całkowitych wydatków publicznych”. W ten sposób, twierdzi Ferguson, reparacje „podkopały zaufanie do wiarygodności kredytowej Rzeszy” i „dlatego były nadmierne – jak twierdził rząd niemiecki”.
Hantke i Spoererer piszą, że „płatności reparacyjne były rzeczywiście poważnym obciążeniem gospodarczym dla Niemiec” i że „niemiecka gospodarka była pozbawiona od jednego do 2,2 miliarda marek Rzeszy (RM) rocznie, co stanowiło pod koniec lat 20. prawie 2,5 procent PKB Niemiec”. Gerald Feldman pisze: „Nie ulega wątpliwości, że cały harmonogram londyński mógł być postrzegany jako sposób na zmniejszenie rachunku reparacyjnego bez pełnego informowania alianckiej opinii publicznej o tym, co się dzieje. Zdawali sobie z tego sprawę przynajmniej niektórzy niemieccy politycy, z których jeden optymistycznie twierdził, że „ententa zażąda tylko 50 miliardów marek, a nie reszty. O resztę zaapelowali tylko z wewnętrznych powodów politycznych.” Feldman twierdzi również, że perspektywa wywołania obligacji 'C' wisiała nad rządem niemieckim jak „miecz Damoklesa”. Poza sprzeciwem Feldmana i Fergusona, Peter Kruger, Barry Eichengreen i Steven Webb zgadzają się, że „początkowy wysiłek Niemiec w celu zapłacenia reparacji” był znaczny i „spowodował ogromne obciążenie” niemieckiej gospodarki.
Kilku historyków zajmuje stanowisko pośrednie między potępieniem reparacji a poparciem argumentu, że nie były one całkowitym obciążeniem dla Niemiec. Detlev Peukert twierdzi, że „reparacje nie wykrwawiły niemieckiej gospodarki”, jak się obawiano, jednak „psychologiczne skutki reparacji były niezwykle poważne, podobnie jak obciążenie, jakie błędne koło kredytów i reparacji stanowiło dla międzynarodowego systemu finansowego”. P.M.H. Bell pisze, że choć reparacje były w Niemczech niemile widziane i spowodowały „obciążenie niemieckiego bilansu płatniczego”, mogły zostać spłacone i były „zgodne z ogólnym ożywieniem w europejskim handlu i przemyśle”. Według Martela Robert Boyce powiedział, że reparacje były „dużym ciężarem dla Niemiec, zarówno jako obciążenie finansowe (…), jak i obciążenie niemieckiego bilansu płatniczego”. Twierdzi on jednak, że choć „Niemcy twierdziły, że nie stać ich na zapłacenie reparacji”, to było to dalekie od prawdy, i że ” … Niemcy podjęły niewielki wysiłek, aby zapłacić reparacje. Odmówiły nałożenia koniecznych podatków, a zamiast gromadzić dewizy potrzebne do ich spłacenia poprzez pobieranie części zagranicznych dochodów niemieckich eksporterów, pozwoliły im pozostawić swoje dochody za granicą”. William R. Keylor zgadza się z Boyce’em i twierdzi, że „wzrost opodatkowania i ograniczenie konsumpcji w Republice Weimarskiej przyniosłyby wymaganą nadwyżkę eksportową, która wygenerowałaby dewizy potrzebne do obsługi długu reparacyjnego”. Charles Feinstein pisze jednak, że tego rodzaju argumenty pomijają skrajną niechęć Niemców „do zaakceptowania nawet skromnego wzrostu opodatkowania, aby sprostać temu, co powszechnie uważano za nieuzasadnione i opresyjne narzucone przez wrogich przeciwników”. Feinstein twierdzi, że „nawet jeśli aspekty ekonomiczne (…) nie były tak wyniszczające, jak zakładano w latach dwudziestych, to i tak wymuszenie reparacji miało dla Niemiec głębokie znaczenie polityczne i psychologiczne”.
Sally Marks pisze: „Są tacy (…), którzy twierdzą, że reparacje były niemożliwe do spłacenia. Pod względem finansowym jest to nieprawda … Oczywiście Niemcy nie chcieli płacić; nikt nigdy nie chce płacić, a Weimar był zdeterminowany, by tego nie robić … Podniesienie podatków zapewniłoby wystarczające środki … Weimar mógł pożyczyć od obywateli, tak jak zrobiła to Francja po 1871 roku”. Marks pisze, że Niemcy mogły z łatwością zapłacić 50 miliardów marek reparacji, ale zamiast tego zdecydowały się na wielokrotne niewywiązywanie się z płatności w ramach politycznej strategii podważania Wersalu. Marks twierdzi, że w 1921 roku Niemcy w pełni spełniły swoje wymagania, ponieważ posterunki celne zostały zajęte przez wojska alianckie. Gdy alianci oddali kontrolę nad posterunkami celnymi, Niemcy nie dokonywały dalszych płatności w gotówce aż do 1924 r. po wdrożeniu planu Dawesa. Marks twierdzi, że podczas gdy artykuł 231 traktatu wersalskiego „ustanowił teoretycznie nieograniczoną odpowiedzialność”, artykuł 232 ograniczył niemiecką odpowiedzialność do płacenia tylko za szkody cywilne. Kiedy w 1921 r. w Londynie zwołano konferencję w celu ustalenia, ile Niemcy powinny zapłacić, alianci dokonali obliczeń na podstawie tego, ile Niemcy mogą zapłacić, a nie na podstawie własnych potrzeb. W ten sposób, twierdzi Marks, Niemcy w dużej mierze uniknęły płacenia za wojnę, a zamiast tego przerzuciły koszty na amerykańskich inwestorów. Marks stwierdza, że opóźnienie w ustaleniu ostatecznej sumy do 1921 roku „leżało w interesie Niemiec”, ponieważ liczby omawiane na konferencji pokojowej były „astronomiczne”. Mówi: „Brytyjscy eksperci, lordowie Sumner i Cunliffe, byli tak nierealistyczni, że nadano im przydomek 'niebiańskich bliźniaków'”. Marks mówi również, że „wiele atramentu zmarnowano na fakt, że odszkodowania cywilne zostały rozciągnięte na pokrycie rent wdów wojennych i zasiłków dla wojskowych osób pozostających na utrzymaniu”. Ponieważ reparacje opierały się na tym, co Niemcy były w stanie zapłacić, Marks twierdzi, że włączenie tych pozycji nie wpłynęło na niemiecką odpowiedzialność, ale zmieniło podział reparacji; „włączenie rent i zasiłków zwiększyło brytyjską część tortu, ale nie powiększyło tortu.”
Bernadotte Schmitt pisze, że gdyby „renty i zasiłki separacyjne … nie zostały włączone, reparacje prawdopodobnie nigdy nie stałyby się bagnem, które zatruwało powojenny świat przez tak wiele lat. Taylor mówi: „Nie ma wątpliwości, że zubożenie Niemiec było spowodowane wojną, a nie reparacjami. Nie ulega wątpliwości, że Niemcy mogliby zapłacić reparacje, gdyby traktowali je jako honorowy obowiązek, uczciwie zaciągnięty.” Jednak, jak twierdzi, „reparacje (…) utrzymywały przy życiu namiętności wojenne”. Peter Liberman pisze, że podczas gdy Niemcy wierzyli, że nie mogą spełnić takich żądań, „Francuzi wierzyli, że Niemcy mogą zapłacić, a jedynie brakuje im niezbędnej woli”, aby to zrobić. Liberman twierdzi, że jest to „stanowisko, które zyskało poparcie w najnowszych badaniach historycznych”. Jeśli chodzi o niemiecką zdolność płatniczą, Liberman skupia się na węglu i stwierdza, że niemieckie zużycie węgla na głowę mieszkańca było wyższe niż francuskie, mimo że transporty węgla były stale krótkie. Mówi też, że „reparacje żądane w Wersalu nie były dalece nieproporcjonalne do niemieckiego potencjału gospodarczego” i że pod względem dochodu narodowego były podobne do tego, czego Niemcy żądały od Francji po wojnie francusko-pruskiej. Martin Kitchen twierdzi również, że wrażenie, iż Niemcy zostały sparaliżowane przez reparacje, jest mitem. Zamiast osłabienia Niemiec, stwierdza, że było wręcz przeciwnie.
Keylor twierdzi, że literatura na temat reparacji „od dawna cierpi na rażące przeinaczenia, przesadę i jawne fałszerstwa” i że „powinna wreszcie ulec opartym na archiwach odkryciom uczonych”. Diane Kunz, podsumowując historiografię na ten temat, pisze, że historycy obalili mit, jakoby reparacje stanowiły dla Niemiec ciężar nie do udźwignięcia. Marks stwierdza, że „znaczna część naukowców jest zgodna co do tego, że zapłacenie reparacji (…) leżało w zasięgu możliwości finansowych Niemiec”. Ruth Henig pisze, że „większość historyków zajmujących się konferencją pokojową w Paryżu uważa, że pod względem ekonomicznym traktat nie był zbyt surowy dla Niemiec i że chociaż zobowiązania i odszkodowania były nieuchronnie podkreślane w debatach w Paryżu, aby zadowolić wyborców czytających codzienną prasę, intencją było udzielenie Niemcom znacznej pomocy w spłacie rachunków i spełnienie wielu niemieckich zastrzeżeń poprzez zmiany w sposobie realizacji harmonogramu reparacji”.