Ekonomiczne skutki starzenia się społeczeństwa są znaczące. Osoby starsze mają wyższe zgromadzone oszczędności na głowę niż osoby młodsze, ale wydają mniej na dobra konsumpcyjne. W zależności od przedziałów wiekowych, w których zachodzą zmiany, starzenie się społeczeństwa może zatem skutkować niższymi stopami procentowymi i korzyściami gospodarczymi wynikającymi z niższej inflacji. Ponieważ ludzie starsi mają większą awersję do inflacji, kraje, w których jest więcej osób starszych, wykazują niższe stopy inflacji. Niektórzy ekonomiści (Japonia) widzą zalety takich zmian, zwłaszcza możliwość postępu automatyzacji i rozwoju technologicznego bez powodowania bezrobocia. Podkreślają oni przesunięcie punktu ciężkości z PKB na dobrobyt osobisty.

Starzenie się ludności zwiększa jednak również niektóre kategorie wydatków, w tym niektóre pokrywane z finansów publicznych. Największym obszarem wydatków w wielu krajach jest obecnie opieka zdrowotna, której koszty prawdopodobnie drastycznie wzrosną w miarę starzenia się społeczeństw. Postawiłoby to rządy przed trudnym wyborem między wyższymi podatkami, w tym ewentualnym przeniesieniem ciężaru podatku z zarobków na konsumpcję, a zmniejszeniem roli państwa w zapewnianiu opieki zdrowotnej. Jednak ostatnie badania przeprowadzone w niektórych krajach wykazują, że dramatycznie rosnące koszty opieki zdrowotnej wynikają raczej z rosnących kosztów leków i lekarzy oraz częstszego korzystania z badań diagnostycznych przez wszystkie grupy wiekowe, a nie ze starzenia się społeczeństwa, jak często się twierdzi.

Drugim co do wielkości wydatkiem większości rządów jest edukacja, a wydatki te będą się zmniejszać wraz ze starzeniem się społeczeństwa, zwłaszcza że mniej młodych ludzi prawdopodobnie kontynuowałoby edukację na poziomie wyższym, ponieważ byłoby na nich zapotrzebowanie jako na część siły roboczej.

Systemy zabezpieczenia społecznego również zaczęły doświadczać problemów. Wcześniejsze systemy emerytalne o zdefiniowanym świadczeniu doświadczają problemów z trwałością ze względu na zwiększoną długowieczność. Wydłużeniu okresu emerytalnego nie towarzyszyło wydłużenie okresu aktywności zawodowej ani wzrost składek emerytalnych, co doprowadziło do spadku wskaźników zastępowalności pokoleń.

Oczekiwanie dalszego starzenia się społeczeństwa rodzi pytania o zdolność państw opiekuńczych do zaspokajania potrzeb ludności. Na początku XXI wieku Światowa Organizacja Zdrowia opracowała wytyczne zachęcające do „aktywnego starzenia się” i mające pomóc samorządom lokalnym w stawianiu czoła wyzwaniom związanym ze starzeniem się społeczeństwa (Global Age-Friendly Cities) w zakresie urbanizacji, mieszkalnictwa, transportu, uczestnictwa w życiu społecznym, usług zdrowotnych itp. Samorządy lokalne są dobrze przygotowane do zaspokajania potrzeb lokalnych, mniejszych populacji, ale ponieważ ich zasoby różnią się między sobą (np. podatki od nieruchomości, istnienie organizacji społecznych), większa odpowiedzialność spoczywająca na samorządach lokalnych prawdopodobnie zwiększy nierówności. W Kanadzie osoby starsze, mające najwięcej szczęścia i cieszące się lepszym zdrowiem, mieszkają w bogatszych miastach, oferujących szeroki wachlarz usług, podczas gdy osoby mniej zamożne nie mają dostępu do tego samego poziomu zasobów. Prywatne rezydencje dla osób starszych również zapewniają wiele usług związanych ze zdrowiem i uczestnictwem w życiu społecznym (np. apteka, zajęcia grupowe i imprezy) na miejscu; nie są one jednak dostępne dla osób mniej zamożnych. Również gerontologia środowiskowa wskazuje na znaczenie środowiska w aktywnym starzeniu się. W rzeczywistości promowanie dobrego środowiska (naturalnego, zabudowanego, społecznego) w procesie starzenia się może poprawić zdrowie i jakość życia, a także zmniejszyć problemy niepełnosprawności i zależności oraz, ogólnie rzecz biorąc, wydatki socjalne i wydatki na zdrowie.

Starzejące się społeczeństwo może stanowić zachętę do postępu technologicznego, ponieważ niektóre hipotezy zakładają, że efekt kurczącej się siły roboczej może zostać zrównoważony przez bezrobocie technologiczne lub wzrost wydajności.

General in West Africa and specifically in Ghana, social policy implications of demographic ageing are multidimensional (such as rural-urban distribution, gender composition, levels of literacy/illiteracy as well as their occupational histories and income security). Obecna polityka dotycząca starzenia się w Ghanie wydaje się być chaotyczna, istnieją pomysły w dokumentach na temat tego, jak możemy poprawić politykę dotyczącą starzenia się populacji, jednak pomysły te nie zostały jeszcze konkretnie wdrożone, być może z powodu wielu argumentów, na przykład tego, że starsi ludzie stanowią tylko niewielką część populacji

W związku z globalnym zjawiskiem starzenia się populacji, wiele krajów wydaje się podnosić wiek zabezpieczenia na starość z 60 do 65 lat, aby zmniejszyć koszty systemu w PKB. Dyskryminacja ze względu na wiek może być zdefiniowana jako „systematyczne i zinstytucjonalizowane odmawianie praw osobom starszym ze względu na ich wiek przez jednostki, grupy, organizacje i instytucje”. Niektóre z tych nadużyć mogą wynikać z niewiedzy, bezmyślności, uprzedzeń i stereotypów. Formy dyskryminacji: dostępność ekonomiczna, dostępność społeczna, dostępność czasowa i dostępność administracyjna.