Ten artykuł dotyczy teorii bodźca i odpowiedzi (Stimulus-Response Theory), która postrzega ludzkie zachowanie jako reakcję na bodziec (stimulus to response). Teoria ta podkreśla również znaczenie nagród lub bodźców w celu stymulowania i wpływania na to, co i jak uczniowie robią, w tym jak się uczą. Dlatego też niniejsze studium koncentruje się na przyswajaniu języka podczas nauczania i uczenia się języka malajskiego przez uczniów klasy 1 w szkole podstawowej w Seremban, Negeri Sembilan, Malezja. Nauczyciele stosują tę teorię do wielokrotnego szkolenia uczniów metodą musztry. Na przykład, kiedy nauczyciel uczy umiejętności wymienionych w sylabach języka malajskiego, tj. wzorca pisowni KV + KVK, prosi uczniów o kilkukrotne powtórzenie wymowy danego słowa, aby mogli je poprawnie wymówić. W tej sytuacji nauka zależy od opanowania przez uczniów wspomnianych sylab i nauczyciel będzie kontynuował nauczanie słowa zbudowanego z sylab, które zostały nauczone wcześniej. Następnie uczniowie są proszeni o podanie przykładów słów zbudowanych zgodnie z wzorcem sylab KV + KVK i proces ten jest powtarzany aż do momentu, gdy umiejętność ta zostanie dobrze opanowana. Dzięki metodzie obserwacji uczestniczącej przeprowadzonej w tym badaniu stwierdzono, że przyswajanie i opanowanie języka jest procesem uczenia się, który musi być wielokrotnie ćwiczony. Dzięki temu proces nauczania języka może być prowadzony w sposób bardziej systematyczny, a także poprawi pamięć uczniów. Wyniki badań pokazują również, że przyswajanie języka z wykorzystaniem teorii Stymulus-Response zachęca uczniów do nauki języka dzięki ciągłym nagrodom i wzmocnieniom, a nauczyciele nie muszą poświęcać zbyt wiele czasu na wyjaśnianie zagadnień związanych z nauką.