Termin bodziec ma wiele znaczeń; bardzo ogólnie, jest to jakiekolwiek zdarzenie (czy to zdarzenie zewnętrzne, czy cokolwiek postrzeganego lub myślanego), które powoduje wykrywalną reakcję. Bodziec jest często używany z terminami kwalifikującymi, aby dalej określić jego znaczenie, na przykład, bodziec uwarunkowany i bodziec neutralny.

Różne dziedziny nauki używają terminu bodziec w różny sposób. W psychologii jest on najczęściej używany do opisu form energii, które docierają do narządów zmysłu i wywołują reakcję. Na przykład, zmysł wzroku wykorzystujący oczy reaguje na promieniowanie fotonowe lub światło. Ponieważ ludzkie narządy zmysłów reagują na ograniczoną liczbę form energii, a nawet wtedy tylko na ograniczone ilości tej energii, część energii docierającej do narządów zmysłów nie jest wykrywana i nie powoduje reakcji. Energia docierająca do narządów zmysłów, ale nie powodująca reakcji, może być uznana za bodziec przez fizjologa, ale dla psychologów nie byłaby uznana za bodziec, gdyby nie została zareagowana lub wykryta przez organizm. Bodziec może być również wewnętrznym zdarzeniem psychicznym, które powoduje reakcję.

Stymulus jest podstawowym terminem w teorii bodziec-odpowiedź, która odnosi się do szeregu teorii uczenia się, które teoretycznie opierają się na uwarunkowanych więziach lub skojarzeniach między bodźcem a reakcją. Więzi asocjacyjne powstają poprzez wielokrotne łączenie w pary pewnych bodźców i pewnych reakcji. Większość z tych teorii jest również behawiorystyczna, ponieważ koncentruje się na zachowaniach, a nie na procesach umysłowych, i postrzega środowisko jako najważniejszy czynnik determinujący ludzkie zachowanie. W rzeczy samej, teorie te postrzegają więź między bodźcem a reakcją jako podstawę zachowania i wierzą, że głównym celem psychologii powinno być odkrycie zasad rządzących tym, jak bodźce i reakcje oddziałują na siebie. Dwie dominujące teorie bodziec-reakcja to teoria warunkowania klasycznego i operacyjnego.