Wczesne wysiłkiEdit
otografia nowojorskich kamienic autorstwa Jacoba Riisa do książki How the Other Half Lives, opublikowanej po raz pierwszy w 1890 r.
W XIX i na początku XX wieku zaangażowanie rządu w sprawy mieszkaniowe dla ubogich dotyczyło głównie egzekwowania przepisów budowlanych, wymagających, by nowe budynki spełniały pewne standardy przyzwoitego życia (np. odpowiednia wentylacja), oraz zmuszających właścicieli do wprowadzenia pewnych modyfikacji w istniejących budynkach. Fotoreporter Jacob Riis w książce How the Other Half Lives (1890) zwrócił uwagę na warunki panujące w nowojorskich slumsach, co spowodowało zwrócenie większej uwagi na warunki mieszkaniowe w całym kraju.
Wczesna reforma kamienic była przede wszystkim przedsięwzięciem filantropijnym, z Model Tenements zbudowanymi już w latach 70-tych XIX wieku, które próbowały wykorzystać nowe modele architektoniczne i zarządcze do rozwiązania fizycznych i społecznych problemów slumsów. Próby te były ograniczone dostępnymi środkami, a wczesne wysiłki zostały wkrótce przekierowane na reformę przepisów budowlanych. New York Tenement Act z 1895 r. i Tenement Law z 1901 r. były wczesnymi próbami zajęcia się kodeksami budowlanymi w Nowym Jorku, które następnie zostały skopiowane w Chicago, Filadelfii i innych amerykańskich miastach.
W 1910 r. National Housing Association (NHA) zostało utworzone w celu poprawy warunków mieszkaniowych w dzielnicach miejskich i podmiejskich poprzez wprowadzenie lepszych regulacji i zwiększenie świadomości. NHA została założona przez Lawrence’a Veillera, autora Model Tenement House Law (1910), i składała się z delegatów z kilkudziesięciu miast. Z czasem nacisk ruchu mieszkaniowego przesunął się z koncentracji na właściwej typologii budynków na rozwój społeczności na szerszą skalę, a NHA rozwiązało się w 1936 roku.
Miasto Milwaukee, pod rządami socjalistycznego burmistrza Daniela Hoana, wdrożyło w 1923 roku pierwszy w kraju publiczny projekt mieszkaniowy, znany jako Garden Homes. Ten eksperyment ze sponsorowaną przez gminę spółdzielnią mieszkaniową odniósł początkowy sukces, ale był nękany przez problemy z rozwojem i pozyskiwaniem gruntów, a zarząd nadzorujący projekt rozwiązał Gardens Home Corporation zaledwie dwa lata po zakończeniu budowy domów.
Public Works Administration (PWA) Housing DivisionEdit
Stałe, finansowane z funduszy federalnych budownictwo mieszkaniowe powstało w Stanach Zjednoczonych jako część Nowego Ładu Franklina Roosevelta. Tytuł II, Sekcja 202 National Industrial Recovery Act, uchwalony 16 czerwca 1933 roku, nakazywał Administracji Robót Publicznych (PWA) opracowanie programu „budowy, przebudowy, zmiany lub naprawy pod publicznym nadzorem lub kontrolą tanich projektów mieszkaniowych i usuwania slumsów …”. Prowadzony przez Wydział Mieszkaniowy PWA i kierowany przez architekta Roberta Kohna, początkowy Program Ograniczonej Dywidendy miał na celu zapewnienie niskooprocentowanych pożyczek grupom publicznym lub prywatnym w celu sfinansowania budowy mieszkań o niskich dochodach.
Zbyt niewielu wykwalifikowanych wnioskodawców zgłosiło się do programu i Program Ograniczonej Dywidendy sfinansował tylko siedem projektów mieszkaniowych w skali kraju. Wiosną 1934 roku administrator PWA Harold Ickes skierował Wydział Mieszkaniowy do podjęcia bezpośredniej budowy mieszkań publicznych, co było decydującym krokiem, który posłużył jako precedens dla ustawy mieszkaniowej Wagnera-Steagalla z 1937 roku i stałego programu budownictwa publicznego w Stanach Zjednoczonych. Kohn ustąpił ze stanowiska podczas reorganizacji, a w latach 1934-1937 Wydział Mieszkaniowy, kierowany teraz przez pułkownika Horatio B. Hacketta, zbudował pięćdziesiąt dwa projekty mieszkaniowe w całych Stanach Zjednoczonych, a także w Puerto Rico i na Wyspach Dziewiczych. Techwood Homes w Atlancie został otwarty 1 września 1936 roku i był pierwszym z pięćdziesięciu dwóch otwartych.
Oparte na koncepcjach planowania mieszkaniowego Clarence’a Steina i Henry’ego Wrighta, te pięćdziesiąt dwa projekty są spójne architektonicznie, ze skomponowanymi na jednym do czterech pięter domami szeregowymi i budynkami mieszkalnymi, rozmieszczonymi wokół otwartych przestrzeni, tworząc wolne od ruchu ulicznego przestrzenie do zabawy, które zdefiniowały lifting społeczności. Wiele z tych projektów zostało zbudowanych na terenach slumsów, ale zakup ziemi okazał się trudny, więc zakupiono również opuszczone tereny przemysłowe i pustostany. Dwa wczesne projekty Lexington zostały zbudowane na opuszczonym torze wyścigów konnych. Na polecenie Ickesa wiele z tych projektów było również podzielonych, zaprojektowanych i zbudowanych dla białych lub Afroamerykanów. O przynależności rasowej w dużej mierze decydowała okolica, ponieważ amerykańskie wzorce mieszkaniowe, zarówno na Północy, jak i na Południu, były silnie posegregowane.
W latach 30. XX wieku, w związku z ruchem mieszkaniowym na przełomie wieków, powstała Home Owners' Loan Corporation (HOLC), która refinansowała kredyty, aby utrzymać rynek mieszkaniowy na powierzchni. National Housing Act z 1934 roku stworzył Federalną Administrację Mieszkaniową (Federal Housing Administration – FHA), która przy pomocy niewielkich inwestycji kapitałowych rządu federalnego ubezpieczała kredyty hipoteczne. Budowa publicznych projektów mieszkaniowych była zatem tylko jedną z części federalnych wysiłków w zakresie mieszkalnictwa w czasie Wielkiego Kryzysu.
Ustawa o mieszkalnictwie z 1937 r.
W 1937 r. ustawa Wagnera-Steagalla o mieszkalnictwie zastąpiła tymczasowy Wydział Mieszkalnictwa PWA stałą, quasi-autonomiczną agencją do zarządzania mieszkalnictwem. Nowy United States Housing Authority Housing Act of 1937 będzie działać z silnym skłonem do lokalnych wysiłków w lokalizacji i budowy mieszkań i umieścić limity na to, ile można wydać na jednostkę mieszkalną. Limit w wysokości 5 000 dolarów był gorąco dyskutowaną cechą ustawy, ponieważ stanowił znaczną redukcję pieniędzy wydawanych na mieszkania PWA i był o wiele mniejszy niż zwolennicy ustawy lobbowali, aby uzyskać.
Budowa projektów mieszkaniowych dramatycznie przyspieszyła w ramach nowej struktury. Tylko w 1939 roku wybudowano 50 000 mieszkań – ponad dwa razy więcej niż w czasie całej kadencji PWA Housing Division. Opierając się na organizacyjnym i architektonicznym precedensie Wydziału Mieszkaniowego, USHA budowała mieszkania w okresie poprzedzającym II wojnę światową, wspierała wysiłki związane z produkcją wojenną i walczyła z niedoborem mieszkań, który wystąpił po zakończeniu wojny. W latach 60-tych w całym kraju urzędy mieszkaniowe stały się kluczowymi partnerami w działaniach związanych z odnową miast, budując nowe domy dla osób wysiedlonych z powodu budowy autostrad, szpitali i innych przedsięwzięć publicznych.
Era II Wojny ŚwiatowejEdit
W ramach mobilizacji wojennej wokół fabryk produkujących sprzęt wojskowy zaczęły powstawać całe społeczności. W 1940 roku Kongres upoważnił Urząd Mieszkaniowy Stanów Zjednoczonych do wybudowania dwudziestu publicznych osiedli mieszkaniowych wokół tych prywatnych firm, aby podtrzymać wysiłek wojenny. Trwała dyskusja, czy powinny to być mieszkania stałe, wspierające reformatorskie cele stworzenia szerszego publicznego budownictwa mieszkaniowego, czy też mieszkania tymczasowe, odpowiadające aktualnym potrzebom. Defense Housing Division został założony w 1941 roku i ostatecznie zbudował osiem projektów mieszkań tymczasowych, choć wiele z nich zakończyło się po wojnie jako mieszkania długoterminowe.
Jedną z najbardziej niezwykłych amerykańskich inicjatyw w zakresie budownictwa publicznego był rozwój subsydiowanych mieszkań dla klasy średniej w okresie późnego Nowego Ładu (1940-42) pod auspicjami Mutual Ownership Defense Housing Division of the Federal Works Agency pod kierownictwem pułkownika Lawrence’a Westbrooka. Te osiem projektów zostało wykupionych przez mieszkańców po II wojnie światowej, a w 2009 roku siedem z nich nadal funkcjonuje jako towarzystwa budownictwa wzajemnego, których właścicielami są ich mieszkańcy. Projekty te są jednymi z niewielu definitywnych sukcesów w historii amerykańskiego mieszkalnictwa publicznego.
Podczas II wojny światowej budowa domów drastycznie spadła, ponieważ wszystkie wysiłki zostały skierowane na wojnę. Kiedy weterani wrócili zza oceanu, przyszli gotowi rozpocząć nowe życie, często z rodzinami, i zrobili to z zasobami finansowymi G.I. Bill, aby rozpocząć nowy kredyt hipoteczny. Nie było jednak wystarczającej ilości mieszkań, aby zaspokoić popyt. W związku z tym prezydent Truman 26 stycznia 1946 r. na mocy rozporządzenia wykonawczego stworzył urząd Housing Expediter, na czele którego stanął Wilson Wyatt. Za pośrednictwem tego biura rząd interweniował na rynku mieszkaniowym głównie poprzez kontrolę cen i ograniczenia w łańcuchu dostaw, pomimo nacisków politycznych ze strony niektórych frakcji, aby bezpośrednio budować mieszkania. Wysiłki skoncentrowały się wyłącznie na budownictwie mieszkaniowym dla weteranów, a konkretnie na dotacji materiałowej na budowę mieszkań. Jednak w następstwie wyborów w 1946 roku prezydent Truman uznał, że poparcie społeczne jest niewystarczające, aby kontynuować takie ograniczenia materiałowe i dotacje. Program Veterans' Emergency Housing zakończył się w styczniu 1947 roku na mocy rozporządzenia wykonawczego prezydenta Trumana.
Housing Act of 1949Edit
Z zakończeniem Office of Housing Expediter, wysiłki mieszkaniowe przeniosły się do spojrzenia na nowe, kompleksowe podejścia do rozwiązywania problemów mieszkaniowych. Rezultatem była ustawa o mieszkalnictwie z 1949 roku, która dramatycznie rozszerzyła rolę rządu federalnego zarówno w mieszkalnictwie publicznym, jak i prywatnym. Ustawa ta, będąca częścią Truman’s Fair Deal, obejmowała trzy podstawowe obszary: (1) rozszerzyła Federalną Administrację Mieszkaniową i federalne zaangażowanie w ubezpieczenia hipoteczne, (2) w ramach tytułu I zapewniła władzę i fundusze na usuwanie slumsów i odnowę miast, oraz (3) zainicjowała budowę znaczącego programu mieszkalnictwa publicznego. Tytuł II ustawy określał cel „przyzwoitego domu w przyzwoitym środowisku dla każdego Amerykanina”, a ustawa autoryzowała gwarancje hipoteczne na kwotę 13 miliardów dolarów, 1,5 miliarda dolarów na rewitalizację slumsów i wyznaczyła cel budowy 810 000 jednostek mieszkalnictwa publicznego.Po jej uchwaleniu Truman powiedział prasie:
” otwiera perspektywę przyzwoitych domów w zdrowym otoczeniu dla rodzin o niskich dochodach, żyjących obecnie w nędzy slumsów. Po raz pierwszy wyposaża ona rząd federalny w skuteczne środki pomocy miastom w realizacji ważnego zadania, jakim jest oczyszczenie slumsów i odbudowa zniszczonych obszarów. Ta ustawa pozwala nam zrobić długi krok w kierunku zwiększenia dobrobytu i szczęścia milionów naszych współobywateli. Nie zwlekajmy z wypełnieniem tego wysokiego celu.
Mieszkalnictwo w latach sześćdziesiątychEdit
Ustawa o Mieszkalnictwie i Rozwoju Miast z 1965 rokuEdit
Niezadowolenie z odnowy miejskiej przyszło dość szybko po przejściu Tytułu I i Ustawy o Mieszkalnictwie z 1949 roku. Odnowa miejska stała się dla wielu miast sposobem na wyeliminowanie zgliszczy, ale nie solidnym narzędziem do budowy nowych mieszkań. Na przykład w ciągu dziesięciu lat od uchwalenia ustawy 425 000 mieszkań zostało zrównanych z ziemią pod jej auspicjami, ale wybudowano tylko 125 000 mieszkań. Pomiędzy Title I a Federal Aid Highway Act z 1956 roku całe społeczności w biedniejszych dzielnicach miast zostały wyburzone, by zrobić miejsce dla nowoczesnych inwestycji i potrzeb transportowych, często w stylu „wież w parku” Le Corbusiera. Jane Jacobs sławnie opisała te nowe produkty jako: „Projekty o niskich dochodach, które stają się gorszymi ośrodkami przestępczości, wandalizmu i ogólnej beznadziei społecznej niż slumsy, które miały zastąpić. Projekty mieszkaniowe o średnim dochodzie, które są prawdziwymi cudami nudy i regimentacji, zapieczętowanymi przed jakąkolwiek żywiołowością czy żywotnością życia miejskiego. Luksusowe projekty mieszkaniowe, które łagodzą swoją bezsensowność, lub próbują ją łagodzić, próżną wulgarnością … To nie jest odbudowa miast. To jest splądrowanie miast.”
Kilka dodatkowych ustaw mieszkaniowych zostało uchwalonych po 1949 roku, zmieniając program na małe sposoby, takie jak przesunięcie wskaźników dla mieszkań dla osób starszych, ale żadne większe ustawodawstwo nie zmieniło mechanizmów mieszkalnictwa publicznego aż do Ustawy o Mieszkalnictwie i Rozwoju Miast z 1965 roku. Ustawa ta stworzyła Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD), agencję na poziomie gabinetu, która miała zajmować się sprawami mieszkaniowymi. Ustawa ta wprowadziła również po raz pierwszy subsydia czynszowe, co zapoczątkowało zmianę w kierunku zachęcania do prywatnego budowania mieszkań o niskich dochodach. Z tego prawodawstwa, FHA będzie ubezpieczać kredyty hipoteczne dla organizacji non-profit, które następnie zbudować domy dla rodzin o niskich dochodach. HUD mógł następnie zapewnić dotacje, aby wypełnić lukę między kosztem tych jednostek i określony procent dochodów gospodarstwa domowego.
The 1961 Housing Act cicho wprowadził program w sekcji 23, który pozwolił lokalnym władzom mieszkaniowym do domu osób na ich listach oczekujących w prywatnie wynajmowanych jednostek poprzez mechanizm voucher, który pokrył różnicę między gospodarstwa domowego zdolności do płacenia i czynszu rynkowego. Mechanizm ten był wielokrotnie rozszerzany w późniejszym ustawodawstwie.
Housing and Urban Development Act of 1968Edit
W odpowiedzi na wiele pojawiających się obaw dotyczących nowych publicznych osiedli mieszkaniowych, ustawa o mieszkalnictwie i rozwoju miast z 1968 r. próbowała zmienić styl rozwoju budownictwa mieszkaniowego, patrząc na model Garden Cities Ebenezera Howarda. Ustawa zabraniała budowy wieżowców dla rodzin z dziećmi. Rola wieżowców zawsze była sporna, ale wraz z rosnącymi wskaźnikami wandalizmu i pustostanów oraz znacznymi obawami o koncentrację ubóstwa, niektórzy twierdzili, że te osiedla są nieodpowiednie dla rodzin. Louis w stanie Missouri, zbudowany w 1955 i 1956 roku. Osiedle to mieściło 2870 mieszkań w trzydziestu trzech wysokich budynkach. Pod koniec lat 60. wskaźnik pustostanów osiągnął 65%, a projekt został rozebrany w latach 1972-1975. Nowsze badania nad historią Pruitt-Igoe, która często była używana jako przypowieść o niepowodzeniach w budownictwie publicznym na dużą skalę w Stanach Zjednoczonych, wyjaśniły, że rozpad kompleksu miał więcej wspólnego ze strukturalnym rasizmem, dezinwestycją w rdzeniu miasta, ucieczką białych i zmniejszającymi się poprzemysłowymi dochodami mieszkańców budynków niż z architekturą wysokościowców czy naturą publicznego budownictwa mieszkaniowego.
Ustawa wpłynęła również na rynek własności domów poprzez ekspansję FHA. Ginnie Mae została początkowo utworzona w celu zakupu ryzykownych publicznych projektów mieszkaniowych i odsprzedaży ich po cenach rynkowych. Ponadto sekcja 235 zapoczątkowała dotacje hipoteczne poprzez obniżenie oprocentowania kredytów hipotecznych dla rodzin o niskich dochodach do poziomu bardziej porównywalnego z kredytami hipotecznymi FHA. Program cierpiał z powodu wysokich wskaźników wykluczenia i skandalu administracyjnego, i został drastycznie zmniejszony w 1974 roku. Program Sekcji 236 dotował obsługę długu na prywatnych inwestycjach, które następnie byłyby oferowane po obniżonych stawkach gospodarstwom domowym poniżej pewnego pułapu dochodów.
Mieszkalnictwo w latach 70-tychEdit
Eksperymentalny program dodatków mieszkaniowychEdit
The Housing Act of 1970 ustanowił Eksperymentalny Program Dodatków Mieszkaniowych (EHAP), długotrwałe badanie potencjalnych skutków rynkowych bonów mieszkaniowych. Bony, wprowadzone początkowo w 1965 r., były próbą subsydiowania strony popytowej rynku mieszkaniowego, a nie strony podażowej, poprzez uzupełnianie czynszu gospodarstwa domowego do momentu, gdy było ono w stanie pozwolić sobie na stawki rynkowe. EHAP został zaprojektowany w celu zbadania trzech aspektów wpływu bonów:
- Popyt: Zbadano dynamikę użytkowników, w tym mobilność, wskaźniki uczestnictwa, stawki czynszu i standardy mieszkaniowe.
- Podaż: Monitorowano reakcję rynku na dotację, a mianowicie czy zmieniła ona konstrukcję lub stawki czynszu dla społeczności, w ogóle.
- Administracja: Zbadano kilka różnych podejść do strukturyzacji programów i zarządzania nimi.
W ostatecznym rozrachunku, nowe przepisy dotyczące bonów mieszkaniowych nie czekały na zakończenie eksperymentu. Kiedy program zakończył się ponad dekadę później, odkryto, że miał on minimalny wpływ na okoliczne czynsze, ale miał potencjał do zacieśnienia rynku mieszkań o niskich dochodach, a społeczności potrzebowały zastrzyku dodatkowych jednostek. Dlatego niektórzy twierdzili, że mieszkalnictwo publiczne było odpowiednim modelem ze względu na koszty i łańcuch dostaw, chociaż bony nie wydawały się nadmiernie zakłócać lokalne rynki mieszkaniowe.
Moratorium mieszkanioweEdit
W 1973 roku prezydent Richard Nixon wstrzymał finansowanie wielu projektów mieszkaniowych w następstwie obaw dotyczących projektów mieszkaniowych zbudowanych w poprzednich dwóch dekadach. Sekretarz HUD George Romney oświadczył, że moratorium obejmie wszystkie pieniądze na programy Urban Renewal i Model Cities, wszystkie subsydiowane mieszkania oraz Sekcję 235 i 236 finansowania. Intensywny raport został zamówiony w National Housing Policy Review w celu przeanalizowania i oceny roli rządu federalnego w mieszkalnictwie. Raport ten, zatytułowany Housing in the Seventies (Mieszkalnictwo w latach siedemdziesiątych), odegrał zasadniczą rolę w tworzeniu nowego ustawodawstwa mieszkaniowego w następnym roku. Zgodnie z rynkowym podejściem Nixona, zademonstrowanym przez EHAP, Nixon zniósł również moratorium na program bonów sekcji 23 pod koniec września, co pozwoliło na sfinansowanie 200 000 nowych gospodarstw domowych. Pełne moratorium zostało zniesione w lecie 1974 roku, jak Nixon stanął w obliczu impeachment w następstwie Watergate.
Housing and Community Development Act of 1974Edit
The Housing and Community Development Act of 1974 stworzył Sekcję 8 Housing Program, aby zachęcić sektor prywatny do budowy przystępnych domów. Ten rodzaj pomocy mieszkaniowej pomaga biednym lokatorom, dając miesięczne dotacje dla ich właścicieli. Pomoc ta może być „oparta na projekcie”, która odnosi się do konkretnych nieruchomości, lub „oparta na lokatorze”, która zapewnia lokatorom voucher, który mogą wykorzystać wszędzie tam, gdzie vouchery są akceptowane. Bony mieszkaniowe oparte na lokatorach pokrywały różnicę między 25% dochodu gospodarstwa domowego a ustalonym godziwym czynszem rynkowym. Od 1983 r. nie wyprodukowano praktycznie żadnych nowych mieszkań w ramach sekcji 8, ale bony lokatorskie są obecnie podstawowym mechanizmem mieszkalnictwa wspomaganego.
Drugą główną cechą ustawy było utworzenie Community Development Block Grant (CDBG). Chociaż nie jest to bezpośrednio związane z mieszkalnictwem publicznym, CDBG były to zryczałtowane sumy pieniędzy, których wysokość została określona na podstawie wzoru skupiającego się na liczbie ludności, przekazane władzom stanowym i lokalnym na cele mieszkaniowe i rozwój społeczności. Suma ta mogła być wykorzystana w sposób określony przez daną społeczność, jednak przepisy wymagały również opracowania Planów Pomocy Mieszkaniowej (HAP), które wymagały od lokalnych społeczności przeprowadzenia badania i skatalogowania dostępnych zasobów mieszkaniowych, jak również określenia populacji najbardziej potrzebujących pomocy. Zostały one złożone jako część wniosku CDBG.
Ponownie w odpowiedzi na rosnące niezadowolenie z mieszkań publicznych, deweloperzy miejscy zaczęli szukać alternatywnych form przystępnych cenowo mieszkań o niskich dochodach. Z tej troski zrodziły się programy rozproszonego budownictwa mieszkaniowego, których celem było umieszczenie mniejszych, lepiej zintegrowanych mieszkań komunalnych w zróżnicowanych dzielnicach. Programy rozproszonego budownictwa mieszkaniowego stały się popularne pod koniec lat 70. i w latach 80. Od tego czasu miasta w całym kraju wprowadziły takie programy z różnym poziomem sukcesu.
Mieszkalnictwo w latach 1980-1990Edit
Zmiany w publicznych programach mieszkaniowych były niewielkie w latach 80-tych. Za czasów administracji Reagana wkład gospodarstw domowych w czynsze w ramach sekcji 8 został zwiększony do 30% dochodu gospodarstwa domowego, a czynsze rynkowe zostały obniżone. Pomoc publiczna na cele mieszkaniowe została zredukowana jako część pakietu cięć na całej planszy. Dodatkowo, rozbudowano schroniska dla bezdomnych, a własność domów przez rodziny o niskich dochodach była promowana w większym stopniu.
W 1990 r. prezydent George H. W. Bush podpisał ustawę Cranston-Gonzalez National Affordable Housing Act (NAHA), która dalej wykorzystywała fundusze HOME do pomocy w wynajmie. W swoim przemówieniu po jej uchwaleniu, Bush powiedział: „Chociaż rząd federalny obsługuje obecnie około 4,3 miliona rodzin o niskich dochodach, istnieje około 4 milionów dodatkowych rodzin, z których większość ma bardzo niskie dochody, a których potrzeby mieszkaniowe nie zostały zaspokojone. Nie powinniśmy odwracać pomocy od tych, którzy jej najbardziej potrzebują.”
Kolejna nowa era w mieszkalnictwie publicznym rozpoczęła się w 1992 roku wraz z uruchomieniem programu HOPE VI. Fundusze HOPE VI były przeznaczone na rozbiórkę złej jakości publicznych projektów mieszkaniowych i zastąpienie ich budynkami o niższej gęstości zaludnienia, często o mieszanym dochodzie. Fundusze obejmowały koszty budowy i rozbiórki, koszty relokacji lokatorów oraz dotacje do nowo wybudowanych mieszkań. HOPE VI stał się głównym narzędziem budowy nowych jednostek dotowanych federalnie, ale w 2004 r., za rządów prezydenta George’a W. Busha, doszło do znacznych cięć funduszy.
W 1998 r. prezydent Bill Clinton uchwalił i podpisał Quality Housing and Work Responsibility Act (QHWRA). Podążając za ramami reformy opieki społecznej, QHWRA opracowała nowe programy mające na celu wyprowadzenie rodzin z mieszkań publicznych, opracowała model własności domu dla Sekcji 8 i rozszerzyła program HOPE VI, aby zastąpić tradycyjne mieszkania publiczne. Ustawa ta również skutecznie ograniczyła liczbę mieszkań publicznych poprzez stworzenie Faircloth Limit jako poprawki do ustawy mieszkaniowej z 1937 roku, która ograniczyła finansowanie budowy lub eksploatacji wszystkich jednostek do całkowitej liczby jednostek na dzień 1 października 1999 roku.