Na portalu Quora.com pojawiło się takie pytanie: „Jakie są niektóre przykłady systemów otwartych i zamkniętych?”. Oto trzy najlepsze odpowiedzi:

System otwarty

System otwarty to system, który swobodnie wymienia energię i materię ze swoim otoczeniem. Na przykład, kiedy gotujesz zupę w otwartym rondlu na kuchence, energia i materia są przekazywane do otoczenia poprzez parę wodną.

Układ zamknięty

Zakrycie rondla pokrywką sprawia, że staje się on układem zamkniętym. System zamknięty to system, który wymienia z otoczeniem tylko energię, a nie materię. Poprzez nałożenie pokrywki na rondel, materia nie może się już przemieszczać, ponieważ pokrywka uniemożliwia materii wchodzenie do rondla i wychodzenie z niego.

i

Nie ma prawdziwie zamkniętych systemów, z wyjątkiem systemów czysto pojęciowych, np.np. wyimaginowane pudełko fizyka, które jest odizolowane od wszelkich wpływów zewnętrznych.

Nawet skała podlega np. zmianom temperatury, które powodują jej rozszerzanie się i kurczenie, wpływowi wody, która powoli ją rozpuszcza, oraz powolnemu wzrostowi porostów, które powoli kruszą jej powierzchnię.

Wszystkie rzeczywiste systemy są systemami otwartymi, które często udajemy, że są zamknięte, ponieważ 1) chcemy zrozumieć wewnętrzną dynamikę systemu lub 2) chcemy zrozumieć główne zewnętrzne wpływy na te systemy, ignorując pomniejsze wpływy.

I po trzecie

Przyjmijmy proste przykłady.

System zamknięty pozwala tylko na transfer energii, ale nie pozwala na transfer masy. Przykład: filiżanka kawy z przykrywką lub zwykła butelka z wodą.

System otwarty to taki, który może pozwolić na przepływ zarówno masy, jak i energii przez jego granice, przykład: otwarta filiżanka kawy.

Systemy izolowane nie pozwalają ani na przepływ masy, ani energii przez ich granice. Przykład: termos flask.

W rzeczywistości, doskonale izolowany system nie istnieje, na przykład gorąca woda w termos flask nie może pozostać gorąca na zawsze.

Jedynym problemem z wszystkimi powyższymi jest to, że nie rozróżniają one między zamknięciem strukturalnym a zamknięciem operacyjnym. Wszystkie trzy omawiają tylko zamknięcie strukturalne. Nie mówią nic o operacjach systemowych – gdy operacje systemowe są całym punktem studiowania systemów! Właściwie to nawet nie wiem, dlaczego w ogóle musimy nazywać filiżankę kawy z przykrywką systemem. Jaką operację ona wykonuje? To tylko filiżanka kawy z pokrywką, a pokrywka po prostu spowalnia entropię. To po prostu odłączona od prądu maszyna, czyli bezużyteczna.

Systemy zamknięte strukturalnie (jak zamknięta patelnia z zupą czy gorąca woda w termosie) istnieją tylko koncepcyjnie lub analitycznie; natomiast systemy zamknięte operacyjnie istnieją w rzeczywistości – a ściślej mówiąc, są obserwowalne. Teoria systemów społecznych nie dotyczy rzeczywistości, które istnieją niezależnie od jakiegoś obserwującego systemu. To właśnie oznacza radykalny konstruktywizm.

Systemy społeczne (i inne systemy autopoietyczne) są strukturalnie otwarte i operacyjnie zamknięte. Bycie strukturalnie otwartym oznacza, że oczekiwania (struktury społeczne są oczekiwaniami) mogą być zakłócane przez środowisko. Operacyjne zamknięcie oznacza, że system społeczny komunikuje się tylko z samym sobą; nie ma komunikacji między systemem a środowiskiem.

Systemy społeczne muszą mieć medium komunikacyjne. Na przykład, medium komunikacyjnym współczesnej gospodarki (lub handlu) jest pieniądz. Bez jakiejś formy pieniądza (nawet jeśli dostęp do niego jest negatywny poprzez zadłużenie) nie możemy uczestniczyć we współczesnej gospodarce. Każdy, kto nie ma dostępu do pieniądza, jest wykluczony z gospodarki opartej na pieniądzu (w odróżnieniu od gospodarki barterowej).

Jeśli grupa ludzi siedzi razem i rozmawia po rosyjsku, a ja przechodzę obok, to ja (jako osoba nie mówiąca po rosyjsku) jestem wykluczony z tego systemu społecznego. Istnieję w środowisku tego systemu. Jako system społeczny, jego jedynym działaniem jest komunikacja. Tylko komunikacja może wytworzyć nową komunikację.

Jednakże na podstawie powyższego przykładu można by sądzić, że struktura systemu społecznego składa się z języka, słów lub zdarzeń komunikacyjnych. Ale komunikacja jest działaniem, a nie strukturą. Strukturą systemu społecznego są oczekiwania, czyli poczucie „co będzie dalej”.

Struktury oczekiwań są otwarte w tym sensie, że wpływają na nie inne struktury oczekiwań. Jeden system społeczny ma oczekiwania, a na te mogą wpływać (zakłócać je, drażnić) oczekiwania innego systemu społecznego.

Na przykład, badacze zdrowia publicznego lub socjologowie mogą oczekiwać wzrostu nadużywania opiatów, co może prowadzić do tego, że lekarze z izby przyjęć będą oczekiwać wzrostu liczby pacjentów z przedawkowaniem opiatów. Lub klimatolodzy mogą spodziewać się globalnego ocieplenia wraz z poziomem morza i gwałtowniejszymi huraganami, co może skłonić inwestorów w nieruchomości do oczekiwania spadku wartości nieruchomości położonych nad oceanem.

Dla systemów społecznych to, co systemy spodziewają się zobaczyć, jest ważniejsze niż to, co faktycznie widzą teraz, ponieważ zawsze przewidują przyszłość. Rozważmy giełdę; mierzy oczekiwania. Gospodarka lub konkretna firma może sobie teraz źle radzić, ale inwestorzy zawsze patrzą w przyszłość. To dlatego pandemia może nadal szaleć, bezrobocie jest nadal wysokie, a firmy bankrutują, ale giełda może iść w górę, ponieważ inwestorzy spodziewają się zyskownej przyszłości.

To właśnie tutaj myślenie systemowe jest najbardziej wartościowe; chodzi o zmniejszenie przypadkowości życia, czyli coraz lepsze dostrzeganie, jak rzeczy oddziałują na siebie w złożony sposób i przygotowanie się na to, co może nadejść. W kontekście ekonomicznym tego rodzaju myślenie sięga czasów wynalezienia ubezpieczeń morskich w starożytności greckiej i rzymskiej. Ubezpieczenie morskie „obejmuje utratę lub uszkodzenie statków, ładunków, terminali i wszelkich środków transportu, za pomocą których mienie jest przenoszone, nabywane lub przechowywane pomiędzy punktami początkowymi a miejscem docelowym” (Wikipedia). W pewnym momencie historii ludzie postanowili nie tylko ze stoickim spokojem znosić losowe nieszczęścia. Postanowili faktycznie przygotować się na to, co może wydarzyć się w przyszłości.