Tryptyk Zwiastowania wykazuje cechy charakterystyczne dla rodzącego się stylu wczesnoniderlandzkiego. Dominuje w nim fascynacja światem przyrody. Najdrobniejsze szczegóły są pieczołowicie dopracowane tak, by odzwierciedlały rzeczywistość na dwuwymiarowej płaszczyźnie. Iluzjonistyczne efekty potęguje techniczna innowacja polegająca na nakładaniu półprzezroczystych pigmentów olejnych na wodne pigmenty kryjące. Powstała w ten sposób świetlista, przypominająca emalię powierzchnia osiąga pozorną głębię, bogatą gradację światła i szeroki rozkład wartości kolorystycznych. Tryptyk „Zwiastowanie” został pomyślany jako obiekt prywatnej pobożności. Chociaż uczeni podają złożone interpretacje jego ikonografii, znaczenie obrazów musiało być zrozumiałe dla zwykłego wykształconego człowieka tamtych czasów. Panel środkowy skupia się na Dziewicy pogrążonej w modlitwie. Ponieważ nie rozpoznała ona jeszcze obecności archanioła Gabriela, przedstawionym wydarzeniem jest moment tuż przed Zwiastowaniem. Niektóre przedmioty, takie jak lilia i lawa, symbolizują czystość Dziewicy, wyrażoną poprzez boskie narodziny Chrystusa. Maleńka postać Dzieciątka Chrystusowego, dźwigającego krzyż i zstępującego na promienie światła z okrągłego okna, wskazuje, że głównym tematem jest Wcielenie. Potwierdza to płomień świecy, symbolizujący boskość Boga, który właśnie został zgaszony, co jest kolejnym odniesieniem do Wcielenia, czyli momentu, w którym Bóg stał się człowiekiem. Ten istotny szczegół umieszczony jest w samym centrum kompozycji. Obecność w prawym panelu Józefa, który zazwyczaj nie uczestniczy w Zwiastowaniu, również można wyjaśnić w kontekście Wcielenia. Józef wykonał dwie pułapki na myszy, których znaczenie wyjaśnia augustiańska spekulacja, według której Wcielenie było sposobem Boga na schwytanie diabła, podobnie jak przynęta na myszy. Herb przedstawiony na lewym nadokienniku w środkowym panelu został zidentyfikowany jako herb Ingelbrechtów z Malines, których obecność w Tournai udokumentowano w 1427 roku. Darczyńca i posłaniec w tle lewej kwatery mogli zostać dodani później, przypuszczalnie po ślubie ofiarodawcy.