Etiopia jest Federalną Republiką Demokratyczną. Konstytucja Etiopii z 1995 r. ustanawia dziewięć państw, które są rozgraniczone na podstawie wzorców osadniczych, tożsamości językowej i pod konsensusem mieszkańców poszczególnych obszarów (Federalna Demokratyczna Republika Etiopii, 2018). Konstytucja ustanawia zatem rząd federalny i władze państwowe, z których oba mają władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą (Federalna Demokratyczna Republika Etiopii, 1995). Konstytucja daje również obywatelom prawo do pełnego udziału w rozwoju lokalnym i krajowym; jako takie, najniższe jednostki samorządu lokalnego są uprawnione do umożliwienia obywatelom bezpośredniego wkładu w administrację jednostek szczebla podstawowego (Federalna Demokratyczna Republika Etiopii, 2018). Na przykład art. 89, sekcja 6 Konstytucji Etiopii (1995) stanowi, że „Rząd w każdym czasie promuje udział ludu w formułowaniu krajowych polityk i programów rozwoju; ma również obowiązek wspierania inicjatyw ludu w jego dążeniach rozwojowych” (Federalna Demokratyczna Republika Etiopii, 1995, s.33). Na poziomie miejskim istnieją administracje miejskie, podczas gdy obszary wiejskie znajdują się pod jurysdykcją okręgów zwanych woredami. Zarówno administracja miejska, jak i okręgowa są upoważnione przez konstytucje stanowe do planowania i realizacji programów i projektów społeczno-gospodarczych na rzecz mieszkańców w obrębie swoich obszarów geograficznych. Władze lokalne są w dużej mierze uzależnione od dotacji z regionalnych stanów w celu realizacji działań rozwojowych (Ayele, 2011). Na najniższym poziomie struktury zarządzania w Etiopii znajdują się władze wiejskie zwane „Kebeles”, które nadzorują rozwój społeczności wiejskich. Kebeles mają za zadanie pobierać podatki dochodowe od gruntów rolnych, organizować pracę społeczną w celu wspierania realizacji działań rozwojowych oraz pomagać w rozwiązywaniu konfliktów. Zatwierdzanie planów rozwojowych przygotowanych przez „woredas” jest również obowiązkiem Kebeles (Bekele i Kjosavik, 2016). Głównym wyzwaniem, przed którym stoją administracje władz lokalnych (Woreda, miasto i Kebele) w zakresie realizacji usług społeczno-gospodarczych, jest niewystarczające finansowanie świadczenia infrastruktury i usług społecznych. Sytuację tę wyjaśnia fakt, że dochody generowane przez władze lokalne w Etiopii stanowią jedynie 19% całkowitych dochodów krajowych; podczas gdy rząd federalny odpowiada za większą część dochodów zebranych zgodnie z mandatem konstytucyjnym (Bank Światowy, 2018c). W związku z tym krajowe dotacje i transfery na rzecz władz lokalnych pozostają głównym źródłem dochodów na rozwój lokalny.
Etiopski sektor transportu jest zdominowany przez podsektor drogowy stanowiący około 90% transportu zmotoryzowanego w kraju.W związku z tym wydatki rządowe na rozwój dróg wzrastały na przestrzeni lat (Worku, 2010). Jako dominujący podsektor, transport drogowy w Etiopii oferuje różne sposoby przemieszczania towarów i ludzi na obszarach miejskich; głównie pieszo – 45%, transportem publicznym (autobusy, minibusy, taksówki) – 40%, pojazdami prywatnymi – 10% i innymi – 5% (UN-Habitat, 2013). Zgodnie z raportem Organisation Internationale des Constructeurs d’Automobiles (OICA), Etiopiaas at 2015, miała najniższy wskaźnik motoryzacji na świecie, szacowany na 2 pojazdy na 1000 mieszkańców (OICA, 2018). Pomimo stosunkowo niskiego wskaźnika motoryzacji, rejestracja pojazdów w Etiopii nadal rośnie; zwłaszcza w obszarach miejskich, takich jak Addis Abeba, w której znajduje się około 70% wszystkich pojazdów zarejestrowanych w kraju (Ministerstwo Transportu Etiopii, 2011).Świadomy wpływu na środowisko rosnącej własności pojazdów, rząd Etiopii w swojej strategii Climate Resilient Green Economy promuje przejście na bardziej zrównoważony transport miejski, taki jak lekki tranzyt kolejowy i systemy szybkiego tranzytu autobusowego. Inicjatywa ta ma również na celu poprawę standardów efektywności paliwowej pojazdów i zachęca do przyjmowania pojazdów hybrydowych i elektrycznych typu plug-in (Rząd Etiopii, 2011). Sektor transportu w Etiopii jest nadzorowany przez Ministerstwo Transportu, a za współpracę z nim odpowiadają inne instytucje państwowe, takie jak Ministerstwo Wody i Energii, Ministerstwo Rozwoju i Budownictwa Miejskiego oraz Urząd Ochrony Środowiska.

.