To jeden z tych obrazów, które stają się symbolem całego miasta.

Paryska ulica Gustave’a Caillebotte’a; Deszczowy dzień został po raz pierwszy pokazany na Trzeciej Wystawie Impresjonistów w Paryżu, która odbyła się w 1877 roku. Autor, 29-letni, niezależnie zamożny artysta, był najmłodszym członkiem grupy impresjonistów. Prezentowany obraz, jak i cała twórczość Caillebotte’a nie jest typowa dla stylu impresjonistycznego, między innymi ze względu na delikatny styl pracy pędzla (w przeciwieństwie do połamanych pociągnięć pędzla w obrazach Claude’a Moneta). Doskonale wyczuwalne są linie i kontury. Nic nie rozpływa się w świetle ani w pracy pędzla. W Ulicy Paryskiej każdy przedmiot przedstawiony jest poprzez stałą formę – parasole, kostiumy, budynki, a nawet bruk. Ale przede wszystkim praca ta wyróżnia się spośród pozostałych impresjonistycznych pejzaży miejskich swoim nieoptymistycznym spojrzeniem na Paryż (w przeciwieństwie do radosnego Obiadu żeglarzy Renoira). A jednak Ulica Paryska; Deszczowy dzień jest być może jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł impresjonistów powstałych w tym okresie.

W tym starannie skomponowanym i wyważonym dziele Caillebotte przedstawił współczesne paryskie życie, kierując się własnymi wrażeniami. Miasto zostało właśnie poddane radykalnej przebudowie i restrukturyzacji przez barona Haussmanna, a jego mieszkańcy stanęli przed zadaniem dostosowania się do nowego scenariusza urbanistycznego w racjonalnie zaplanowanym Paryżu, w którym klasa robotnicza została przeniesiona z miasta na rozrastające się przedmieścia. Dla Caillebotte’a zmiany te były niepokojące i z pewnością wczuwał się on w sytuację tych, którzy musieli opuścić miasto i tych, którzy pozostali.

Caillebotte przedstawił skrzyżowanie w pobliżu Gare St. Lazare, które nie jest szczególnie dużą przestrzenią, ale aby wzmocnić ideę społecznego i emocjonalnego dystansu między ludźmi, Gustave Caillebotte mistrzowsko wyolbrzymił szerokość bulwarów, pozostawiając postacie do wędrówki bez interakcji ze sobą. Nawet grupa na pierwszym planie, która ma zamiar zderzyć swoje parasole, wydaje się wyobcowana. Ulica Paryska jest obrazem ludzkiego braku interakcji. Uczestnikami wystawy w 1877 roku była burżuazyjna klasa średnia, która mieszkała w Paryżu i była świadkiem takich warunków wokół siebie. Ulica Paryska; Deszczowy dzień miał zapewne na celu uświadomienie im tych zmian.