Weryzm ma swoje korzenie zarówno w platońskiej, jak i arystotelesowskiej teorii dramatycznej mimesis, czyli naśladowania lub przedstawiania natury. Aby dzieło sztuki miało znaczenie lub przekonywało publiczność, według Platona i Arystotelesa, musi mieć oparcie w rzeczywistości.

Ta idea położyła podwaliny pod ewolucję mimesis w verisimilitude w średniowieczu, szczególnie we włoskiej poezji heroicznej. W tym czasie więcej uwagi poświęcano wiązaniu fikcji z teorią. Ta zmiana przejawiała się w zwiększonym nacisku na jedność w poezji heroicznej. Bez względu na to, jak bardzo fikcyjny może być język wiersza, poeci mieli możliwość przedstawienia swoich dzieł w sposób, w który nadal można było wierzyć w realnym świecie. Weryzm w tym czasie stał się również związany z inną arystotelesowską zasadą dramaturgiczną, decorum: realistycznym połączeniem stylu i tematu. Poetycki język postaci w dziele fikcji musiał więc być adekwatny do wieku, płci czy rasy bohatera.

Ta klasyczna koncepcja weryzmu skupiała się na roli czytelnika w jego zaangażowaniu w fikcyjne dzieło sztuki. Celem powieści, w miarę jak stawała się ona coraz bardziej popularną formą weryzmu, było zatem pouczanie i oferowanie czytelnikowi przyjemnych doświadczeń. Powieść miała ułatwiać czytelnikowi gotowość do zawieszenia niewiary, jak to określił Samuel Taylor Coleridge. Weryzm stał się środkiem do osiągnięcia tego nastawienia. Aby promować skłonność do zawieszenia niewiary, tekst fikcyjny musiał być wiarygodny. Wszystko, co fizycznie możliwe w światopoglądzie czytelnika lub doświadczeniu ludzkości, było określane jako wiarygodne. Poprzez weryzm czytelnik był w stanie odnaleźć prawdę nawet w fikcji, ponieważ odzwierciedlała ona realistyczne aspekty ludzkiego życia.