Czy wiesz, że Niedziela Wielkanocna zawsze przypada w niedzielę po pierwszej pełni księżyca wiosną na półkuli północnej? Ta pełnia znana jest jako księżyc paschalny i oznacza Pesach, hebrajską nazwę Paschy. Ponieważ Jezus został ukrzyżowany w piątek i zmartwychwstał w następną niedzielę podczas ośmiodniowego żydowskiego święta Paschy (pierwsze osiem dni po pierwszej wiosennej pełni księżyca), chrześcijanie biorą paschalny księżyc, równonoc i kalendarz juliański, aby ustalić datę Wielkanocy, która zmienia się z roku na rok. W tym roku Wielki Piątek przypada na 21 marca, a Niedziela Wielkanocna na 23 marca. Paschalna pełnia księżyca w 2008 r. wypada w Wielką Sobotę w znaku Libry.

Katolicka Encyklopedia mówi nam, że Wielkanoc została nazwana na cześć anglosaskiej bogini Eostre, bogini świtu, ale w rzeczywistości prawdziwe początki Wielkanocy i jej historii śmierci i zmartwychwstania sięgają znacznie dalej. W 3000 r. p.n.e. sumeryjska bogini Inanna była czczona w całym świecie mezopotamskim (dzisiejszy Irak) jako główne bóstwo. Akadyjczycy nazywali ją Isztar, od którego to słowa wywodzi się nazwa Wielkanoc. Najbliższymi zachodnimi odpowiednikami Inanny-Isztar są greckie i rzymskie boginie, Afrodyta i Wenus. Inanna-Isztar była czczona jako Królowa Niebios, a jej głównymi symbolami były Księżyc i Wenus, gwiazda poranna i wieczorna. Osiem było liczbą świętą dla Wenus, odpowiadającą liczbie lat, w ciągu których planeta powracała do dokładnie tego samego punktu zodiaku dokładnie w tym samym dniu, a bogini była często przedstawiana jako ośmioramienna gwiazda.

Jednym z najważniejszych mitów o Inannie-Isztar jest sumeryjska opowieść o „Zstąpieniu Inanny do podziemi”. Według mitu bogini planuje odwiedzić podziemny świat rządzony przez jej mroczną siostrę Ereszkigal. Po ubraniu się w klejnoty i wytworne szaty Inanna schodzi na dół, gdzie spotyka ją sługa Ereszkigal, który przy każdej z siedmiu bram do podziemi zdejmuje z niej jedną szatę. W końcu podchodzi do swej siostry naga i upokorzona. Rozgniewany Ereszkigal każe ją zabić i wiesza jej ciało na kołku, by zgniło. Po trzech dniach sługa Inanny zaczyna się martwić jej nieobecnością i tworzy małe istoty, które schodzą niewidzialne do podziemi z materiałami, by tchnąć życie w boginię. Wskrzeszają ją, a ona ponownie wstępuje do nieba.

Istnieje wiele wariacji na temat tego mitu, ale jego znaczenie leży w temacie śmierci i odrodzenia. W czasie nowiu księżyca, księżyc (Inanna) znika z pola widzenia na trzy dni, gdy łączy się ze słońcem, a następnie ponownie się ujawnia. Podobnie planeta Wenus (Inanna)
znika z pola widzenia, gdy przechodzi od bycia Gwiazdą Poranną (wschodzącą przed Słońcem) do Gwiazdy Wieczornej (zachodzącej po Słońcu). Na poziomie fizycznym odrodzenie Inanny zwiastuje nadejście wiosny (pamiętajmy, że mity te rozgrywają się na półkuli północnej, gdzie Wielkanoc przypada na wiosnę). Na poziomie psychologicznym, zejście Inanny na spotkanie z jej mroczną siostrą Ereszkigal reprezentuje spotkanie z naszą cienistą stroną lub nieświadomością. Kiedy po okresie ciemności powracamy do światła, mamy szansę stać się całością. Ten sam motyw jest odzwierciedlony w karcie tarota Wisielec, który dobrowolnie wisi do góry nogami w akcie poświęcenia jako preludium do śmierci i transformacji. Zauważ podobieństwa między mitem o Inannie-Isztar a historią Jezusa. Gdy Isztar zstępowała, była rozebrana i upokorzona; Jezus
był rozebrany, pobity i upokorzony. Isztar została zabita i powieszona na palu; Jezus został powieszony na krzyżu. Isztar zmartwychwstała po trzech dniach; Jezus powstał z martwych trzeciego dnia. Obaj osiągnęli życie wieczne. Dla wielu z nas święta takie jak Wielkanoc i Boże Narodzenie straciły swoje pierwotne znaczenie i stały się po prostu świętami lub czasem konsumpcji. Nie zdajemy sobie sprawy, że obchodząc Wielkanoc, uczestniczymy w odwiecznym rytuale świętowania powrotu do światła po okresie ciemności i śmierci.