Według najnowszych badań dotyczących religii w Ameryce, gdzieś pomiędzy jedną czwartą a jedną trzecią Amerykanów określa się jako „duchowych, ale nie religijnych”.”

Wielu z moich przyjaciół identyfikuje się w ten sposób. Ich przekonania mieszczą się w szerokim spektrum od „Wierzę w siłę wyższą, z którą się komunikuję i modlę” do „Myślę, że wierzę w Boga, ale dlaczego miałbym zawracać sobie głowę chodzeniem do kościoła?”. Niektórzy nawet podziwiają i podążają za wieloma naukami Jezusa w szczególności, ale nie roszczą sobie prawa do członkostwa w żadnej konkretnej wspólnocie wiary lub tradycji.

Gdy rozmawialiśmy o ich sceptycyzmie wobec zorganizowanej religii, często wyrażali uczucia wzdłuż linii:

„Religia wydaje się być mnóstwem zasad;”

„Ludzie są zadufani w sobie i hipokrytyczni;”

„Nie podoba mi się to, czego Kościół naucza odnośnie polityki, pieniędzy lub kwestii moralnych;”

„Jak mam wybrać tylko jedną religię? Jest ich tak wiele, która jest właściwa? A jeśli wybiorę jedną, czy wtedy mówię, że uważam, że wszystkie inne religie są złe lub że pójdę do piekła?”

Mimo tych wszystkich zastrzeżeń moi przyjaciele mówią mi, że czują w sercu, że należą do czegoś większego niż oni sami. Jako nauczyciel teologii i religioznawstwa w szkole średniej, towarzyszyłem wielu nastolatkom i młodym dorosłym w ich zmaganiach z pogodzeniem pragnienia Boga z niedoskonałościami religii i ludzi, którzy je tworzą. Oto kilka lekcji, które wyniosłem z tych rozmów.

Podsycaj ogień

Najbardziej żywe duchowo osoby to te, które nigdy nie przestają szukać. Jeśli masz pytania, zadawaj je. Jeśli chcesz odpowiedzi, szukaj ich. Czytaj, studiuj, dyskutuj, módl się, uwielbiaj. Nie jesteś pierwszą ani ostatnią osobą, która odbywa tę podróż, a przytłaczająca większość ludzkiego doświadczenia mówi nam, że istnieją prawdziwe odpowiedzi, które można znaleźć.

Większość tradycji naucza, że Bóg jest nieskończony, tajemniczy i niewyczerpany – ale że wciąż możemy się nauczyć i poznać bardzo wiele rzeczy. Matematyka i liczby są nieskończone – nigdy nie dowiemy się wszystkiego, co można o nich wiedzieć – a jednak wciąż możemy nauczyć się algebry i rachunku. Tak samo jest z Bogiem: możemy Go poznać, nawet jeśli jest On tajemnicą.

Więc, jak mówi Dobra Księga, „Szukajcie, a znajdziecie”. Jest to ważne niezależnie od tego, czy jesteś religijny, czy nie. Ciągłe poszukiwanie pomaga duchowemu poszukiwaczowi znaleźć odpowiedzi i powstrzymuje osobę religijną przed popadnięciem w nieświeży rytualizm.

Samobójstwo

Jeden z moich przyjaciół ze studiów przestał chodzić na mszę w połowie naszego pierwszego roku, ponieważ powiedział, że nie może znieść ludzi. Według niego, ludzie chodzący do kościoła byli albo hipokrytami – w kościele w niedzielę po tym, jak w sobotę pili na umór i zaliczali przypadkowe wpadki – albo ślepymi owieczkami, które po prostu robiły to, czego nauczyli ich rodzice.

Jego doświadczenie sprawiło, że jako osoba religijna zadałem sobie pytanie: Czy jestem samowystarczalny? Czy jestem hipokrytą, który mówi to, co mówi, ale nie idzie tym tropem? Czy bezmyślnie trzymam się wygodnych tradycji? Czy pozwalam innym myśleć za mnie?

W tym samym czasie, jest też głos w mojej głowie, który pyta mnie: Czy nie mogę wciąż uczyć się od niedoskonałych ludzi? Czy ja również nie jestem niedoskonały i w pewien sposób obłudny? Czy nie mogłabym wyciągnąć ręki w służbie, zamiast patrzeć z góry i osądzać? Czy pozwalam, aby wady innych ludzi stały pomiędzy mną a moim duchowym wzrostem? Czyż uczenie się kochania i bycia kochanym przez niedoskonałych ludzi nie jest częścią duchowej podróży?

Bycie częścią zespołu

Może dlatego tak wiele pism św. Pawła (zwłaszcza 1 List do Koryntian, Efezjan i Galacjan) skupia się na uczeniu niedoskonałych ludzi radzenia sobie z konfliktami we wspólnocie: konflikt jest częścią sensu wspólnoty.

Gdyby Jezus chciał, mógłby powiedzieć: „W porządku, teraz wszyscy słuchajcie moich słów, ale potem róbcie swoje i nie wchodźcie sobie nawzajem w drogę”. Ale tego nie zrobił – zebrał wspólnotę (w języku greckim słowo to brzmi ekkelsia; w języku angielskim używamy „Church”), dał jej misję (życie i poszukiwanie Królestwa Bożego na ziemi, tak jak w niebie) oraz przywódców (apostołów), którzy mieli ją prowadzić.

Przez lata ta wspólnota rozwinęła rozległą tradycję pisarstwa, muzyki, sztuki i architektury, z której możemy się uczyć i wzrastać. I choć społeczność może być frustrująca, może też być niesamowitym systemem wsparcia. Silna wspólnota:

– modli się za ciebie i z tobą;

– świętuje z tobą duchowe kamienie milowe;

– prowadzi twoje sumienie w ważnych kwestiach osobistych i społecznych;

– towarzyszy ci w podróży;

– korzysta z twoich darów i wkładu;

– daje ci możliwości wejścia w role przywódcze;

– uczy cię;

– podnosi cię, kiedy upadasz;

– poprawia cię, kiedy błądzisz;

… lista mogłaby się ciągnąć. Jasne, mogę być w stanie znaleźć niektóre z tych rzeczy na własną rękę, ale aby naprawdę pogłębić życie duchowe, potrzebuję wspólnoty, a oni potrzebują mnie.

DUCHOWOŚĆ I RELIGIA

Mądry duchowy mentor powiedział mi kiedyś, że religia bez duchowości jest martwa, a duchowość bez religii jest stracona.

Bez żywej osobistej duchowości, religia staje się zwykłą tradycją – ślepym posłuszeństwem przechodzącym przez ruchy. Religia staje się tym, co Jezus nazywał „pobielonymi grobami” – ładnym na zewnątrz, ale gnijącym wewnątrz trupem.

Bez silnej wspólnoty religijnej duchowość staje się całkowicie o mnie – o moich własnych myślach, pragnieniach i zachciankach. Duchowość staje się kształtowaniem Boga na mój obraz, a nie na odwrót.

Gdziekolwiek jesteś na swojej duchowej drodze, niech Bóg cię błogosławi. Zachęcam cię i modlę się za twoje ciągłe poszukiwania. Oto starożytna modlitwa św. Benedykta – taka, którą, jak sądzę, każdy może się modlić, bez względu na to, jak bardzo jest religijny czy niereligijny. Zachęcam Cię do znalezienia spokojnej chwili, aby przeczytać i pomodlić się nią z otwartym sercem i umysłem.