Cel: Celem pracy było empiryczne zbadanie hipotezy, że zaburzenia lękowe u osób starszych, wtórne do utraty pamięci, przewidują przyszły spadek funkcji poznawczych.

Metoda: Uczestnikami badania było 137 osób w podeszłym wieku bez depresji i zaburzeń poznawczych z oddziału środowiskowej oceny geriatrycznej, 45% z lękiem. Oprócz cech demograficznych, stan poznawczy oceniano za pomocą Mini Mental State Examination; depresję za pomocą krótkiej skali Tuckera (Interviewer-Assisted Depression Rating Scale); lęk za pomocą krótkiego testu Sinoffa (Short Anxiety Screening Test), a funkcjonowanie w zakresie czynności życia codziennego za pomocą zmodyfikowanego wskaźnika Barthel Shaha.

Wyniki: W momencie badania kontrolnego 37 osób zrezygnowało z udziału w badaniu, pozostawiając 100 uczestników do ostatecznej analizy. Średni czas ponownego badania wynosił 3,2 roku, bez różnic w grupach. Średnie wartości MMSE i zmodyfikowanego wskaźnika Barthel zmniejszyły się istotnie bardziej u osób z lękiem. Stwierdzono względne ryzyko rozwoju zaburzeń poznawczych w przyszłości wynoszące 3,96. Analiza regresji wykazała, że tylko lęk był istotnym predyktorem pogorszenia funkcji poznawczych. W analizie ścieżkowej, bardziej uproszczony model wykazał, że lęk miał zarówno bezpośredni, jak i pośredni wpływ na przewidywanie przyszłego pogorszenia funkcji poznawczych, a wpływ utraty pamięci na pogorszenie funkcji poznawczych odbywał się za pośrednictwem lęku.

Wnioski: Lęk jest wzajemnie powiązany i nierozerwalnie związany z utratą pamięci, a jego obecność jest silnym predyktorem przyszłego pogorszenia funkcji poznawczych, bezpośrednio lub pośrednio poprzez depresję. Wydaje się, że utrata pamięci jest początkowym problemem, który w konsekwencji prowadzi do rozwoju lęku. Dlatego lęk, podobnie jak depresja, jest prawdopodobnie wczesnym predyktorem przyszłego pogorszenia funkcji poznawczych, a nawet możliwych przyszłych zaburzeń poznawczych.