Zaburzenia paniczne to zaburzenia lękowe, które powodują, że mózg osoby nagle przechodzi w tryb walki lub ucieczki w danym momencie, nawet jeśli nie ma rzeczywistego zagrożenia lub niebezpieczeństwa. Niepokój i strach doświadczane są bardzo intensywne i utrwalają strach przed przyszłymi panikami. Może to poważnie zakłócić życie nastolatków, często sprawiając, że boją się chodzić do szkoły lub unikają uczestnictwa w zajęciach pozalekcyjnych i innych wydarzeniach. Dodatkowo, zaburzenie paniczne może wywoływać głębokie uczucie wstydu, ponieważ często jest błędnie interpretowane jako oznaka słabości. W rzeczywistości zaburzenie paniczne występuje, gdy normalna zdolność mózgu do interpretowania sygnałów z otoczenia nie działa prawidłowo.

Większość nastolatków doświadcza momentów zdenerwowania lub silnego niepokoju od czasu do czasu. Może to utrudniać określenie, co jest normalne, a co nie, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne nastolatka. Ten krótki przewodnik ma na celu pomóc w rozpoznaniu objawów i podjęciu pierwszych kroków w przypadku podejrzenia, że u nastolatka występuje zaburzenie paniczne.

Statystyki i fakty związane z zaburzeniem panicznym

Poniżej podajemy kilka statystyk i faktów związanych z zaburzeniem panicznym:

• Aż 98% osób z zaburzeniem panicznym ma co najmniej jedno inne zaburzenie psychiczne
• Między 26% a 33% osób z zaburzeniem panicznym ma również agorafobię
• Duża depresja dotyka od 50% do 65% osób cierpiących na zaburzenie paniczne
• Osoby z zaburzeniem panicznym są bardziej narażone na próby samobójcze niż ogół populacji
• 8% nastolatków ma zaburzenia lękowe, a mniej niż 1 na 5 nastolatków otrzymuje leczenie zdrowia psychicznego, którego potrzebuje

Dwa rodzaje ataków paniki

Istnieją dwa rodzaje ataków paniki:

• Niespodziewane – określane również jako „nieutulone” ataki paniki, występują one „znienacka”; nie ma specyficznego lub możliwego do zidentyfikowania czynnika wyzwalającego
• Oczekiwane (związane z sytuacją) – określane również jako „wywołane” ataki paniki, są one wyzwalane, gdy osoba jest narażona lub przewiduje narażenie na specyficzny czynnik wyzwalający

Zaburzenia współwystępujące

Wielu ludzi z zaburzeniem panicznym ma co najmniej jedno inne współwystępujące zaburzenie psychiczne. Niektóre z najczęstszych zaburzeń współwystępujących obejmują:

• Duże zaburzenia depresyjne
• Zaburzenia lęku społecznego
• Agorafobia
• PTSD
• OCD
• Uogólnione zaburzenie lękowe
• Zaburzenia związane z używaniem substancji

Należy zauważyć, że ataki paniki mogą występować jako część innego zaburzenia, takich jak zaburzenie lęku społecznego lub zaburzenie stresowe pourazowe (PTSD), więc dodatkowa diagnoza zaburzenia panicznego nie zawsze jest uzasadniona.

Faktory ryzyka

Poniżej podano kilka czynników ryzyka rozwoju zaburzenia panicznego u nastolatków:

• Doświadczenie rodzinne zaburzeń lękowych lub ataków paniki
• Posiadanie nadopiekuńczego lub lękliwego rodzica
• Posiadanie osobowości lękowej, unikającej lub pasywnej osobowości
• Już ma zaburzenia lękowe lub inne zaburzenia zdrowia psychicznego
• Przeżywa lub jest świadkiem czegoś traumatycznego
• Wysoki stres
• Dawna poważna strata lub zmiana

Patrzenie i rozpoznawanie oznak zaburzeń panicznych

raktycznie każdy nastolatek doświadcza sporadycznych wybuchów lęku. Niektórzy mogą opisać te ataki jako „atak lęku” lub powiedzieć, że „spanikowali” z jakiegoś powodu. Dla rodzica ważne jest, aby odróżnić te normalne napady lęku od symptomów zaburzenia panicznego. Poniżej znajduje się lista najczęstszych oznak, których należy szukać:

• Ma niekontrolowane, niespodziewane i nagłe ataki paniki – Objawy ataków paniki obejmują:

• • Szybki, szybkie, płytkie oddychanie / brak oddechu
  • Dudniące serce
  • Poczucie zagrożenia lub zbliżającej się zagłady
  • Pocenie się
  • Uczucie dławienia
  • Trząsanie się lub drżenie
  • Intensywny strach, że ktoś umiera, traci kontrolę, i / lub „zwariować”
  • Ciasnota w klatce piersiowej lub ciężkość
  • Uderzenia gorąca lub dreszcze
  • Uczucie, że nic nie jest prawdziwe
  • Uczucie, jakby było się poza ciałem lub we śnie
  • Zawroty głowy lub uczucie omdlenia
  • Mdłości lub mrowienie
  • Uczucie oderwania
  • Skurcze żołądka
  • Nudności
  • Ból głowy

• Ataki paniki występują przy braku jakiegokolwiek rzeczywistego niebezpieczeństwa lub zagrożenia
• Dążenie do unikania pewnych sytuacji, rzeczy lub czynności
• Wycofanie społeczne
• Częste zamartwianie się, gdzie i kiedy wystąpi następny atak paniki
• Pogorszenie wyników w nauce
• Wymyślanie wymówek, takich jak choroba, unikanie zajęć
• Odmowa lub niechęć do wychodzenia z domu
• Picie lub używanie narkotyków (zwykle w celu poradzenia sobie z problemem)
• Depresja
• Zmęczenie
• Mysły i zachowania samobójcze*

*Myśli i zachowań samobójczych nigdy nie należy ignorować. Nie należy zakładać, że nastolatek po prostu „dramatyzuje” lub manipuluje. Ryzyko popełnienia samobójstwa jest wyższe u osób cierpiących na zaburzenia paniczne, a jeszcze wyższe, jeśli występuje u nich również depresja. Nadużywanie alkoholu i narkotyków może również zwiększyć ryzyko myśli i zachowań samobójczych.

Pierwsze kroki, które należy podjąć

Jeśli masz powody przypuszczać, że twój nastolatek może cierpieć na zaburzenia paniczne, podejmij następujące kroki wstępne:

1 – Porozmawiaj z nastolatkiem. Ważnym pierwszym krokiem jest wyrażenie nastolatkowi swoich obaw, bez nagabywania i pouczania. Powiedz nastolatkowi, że się martwisz i chcesz mu pomóc w jakikolwiek sposób. Nastolatek może się bronić, mówić, że wszystko jest „w porządku” (choć tak nie jest) lub oskarżać cię o nadmierne zamartwianie się. Może to wynikać z faktu, że nastolatek wstydzi się ataków paniki i uważa, że są one oznaką słabości. Niezależnie od reakcji nastolatka, ważne jest zachowanie spokoju i unikanie osądów.

2 – Należy poddać nastolatka ocenie. Dobrym początkiem może być wizyta u pediatry lub lekarza rodzinnego. Może on wykluczyć wszelkie podstawowe problemy medyczne, które mogą przyczyniać się do nasilenia objawów lękowych u nastolatka, postawić wstępną diagnozę i skierować pacjenta do specjalisty w dziedzinie zdrowia psychicznego w celu dalszej oceny.

W przypadku młodzieńczych zaburzeń psychicznych, naprawdę ważne jest, aby leczenie odbywało się pod kierunkiem wykwalifikowanego i doświadczonego specjalisty zdrowia psychicznego. Szukaj kogoś, kto pracuje szczególnie z dziećmi i młodzieżą, a jeśli to możliwe, psychiatry lub psychologa, który specjalizuje się w leczeniu zaburzeń lękowych.

3 – Poddaj nastolatka leczeniu. Zaburzenia paniczne mogą w znacznym stopniu zakłócać wiele aspektów życia nastolatka. Z czasem może się ono pogłębiać, dlatego tak ważna jest wczesna interwencja. Leczenie zaburzeń panicznych zazwyczaj obejmuje samą psychoterapię lub połączenie psychoterapii i leków. Leki nie są zalecane jako jedyne lub podstawowe leczenie zaburzenia panicznego lub innych zaburzeń lękowych.

Jeśli objawy są (lub stają się) osłabiające, lub jeśli on lub ona ma również inne poważne zaburzenia psychiczne, może być konieczne krótkie, ale bardziej intensywne leczenie. Leczenie może obejmować:

• Psychoterapię indywidualną lub „terapię rozmowną” – Jednym z najbardziej skutecznych rodzajów terapii dla młodzieży i dorosłych z zaburzeniem panicznym jest terapia poznawczo-behawioralna (CBT). Ekspozycja i zapobieganie reakcji oraz restrukturyzacja poznawcza to dwa elementy CBT, które są szczególnie korzystne w przypadku zaburzeń lękowych. CBT może pomóc nastolatkowi nauczyć się zarządzać swoimi myślami i uczuciami, które odgrywają rolę w napadach paniki i ogólnego niepokoju. Uczy również skutecznych umiejętności radzenia sobie z pokonywaniem irracjonalnych lęków.
• Leki – Leki mogą odgrywać ważną rolę w leczeniu zaburzeń panicznych. Należy pamiętać, że wszystkie leki mają potencjalne skutki uboczne i powinny być zawsze stosowane z ostrożnością u dzieci i młodzieży, ponieważ ich mózgi wciąż się rozwijają. Współpracuj ściśle z psychiatrą, jeśli leki są potrzebne jako część leczenia nastolatka.

Obecnie, nie ma leków zatwierdzonych przez FDA do leczenia zaburzeń panicznych u nastolatków. Jednakże, leki, które mogą być przepisane przez lekarza nastolatka obejmują:

SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny – SSRI, takie jak paroksetyna (Paxil) i citalopram (Celexa), są lekami przeciwdepresyjnymi często przepisywanymi na zaburzenia lękowe. SSRI są najczęściej przepisywanymi lekami w leczeniu młodzieńczych zaburzeń panicznych.

Benzodiazepiny – Znane jako niewielkie leki uspokajające ze względu na ich uspokajające działanie, benzodiazepiny są czasami stosowane krótkoterminowo w zaburzeniach panicznych. Lorazepam (Ativan) i alprazolam (Xanax) to dwa przykłady leków w tej kategorii. W przypadku benzodiazepin należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ mogą one prowadzić do uzależnienia.

• Leczenie z podwójną diagnozą – Jest to zwykle konieczne, jeśli nastolatek ma również zaburzenia związane z używaniem substancji – zobacz więcej poniżej
• Leczenie w ośrodku zamkniętym – zobacz poniżej
• Hospitalizacja – zobacz poniżej

Wspieranie i zachęcanie nastolatka

Poważnym wyzwaniem dla wielu rodziców jest znalezienie najlepszych sposobów wspierania i zachęcania nastolatka cierpiącego na zaburzenia paniczne. Poniżej znajduje się kilka wskazówek:

• Doucz się o zaburzeniu panicznym. Pomoże Ci to wykazać większą empatię i zrozumienie dla tego, czego doświadcza Twój nastolatek
• Pamiętaj, że ataki paniki nie są oznaką słabości ani wadą charakteru
• Bądź dostępny i chętny do wysłuchania swojego nastolatka
• Nie krytykuj, nie oceniaj i nie wyśmiewaj tego, czego doświadcza Twój nastolatek. Tobie może się to wydawać dziwne i irracjonalne, ale dla nastolatka jest to naprawdę przykre
• Przyjmuj do wiadomości i szczerze chwal osiągnięcia i postępy nastolatka, nawet jeśli Tobie wydają się one bardzo małe lub nieistotne
• Oprzyj się pokusie ratowania nastolatka z niewygodnych sytuacji. Mimo dobrych intencji, takie postępowanie umożliwi nastolatkowi działanie i nieumyślnie wzmocni jego brak wiary we własne możliwości poradzenia sobie z sytuacją
• Zwróć uwagę na to, jak sam radzisz sobie z własnymi lękami i niepokojem. Modeluj nastolatkowi odpowiednie umiejętności radzenia sobie z problemami. Jeśli sam cierpisz na zaburzenia lękowe, poszukaj leczenia także dla siebie
• Staraj się zachować spokój, gdy nastolatek odczuwa niepokój. Jeśli staniesz się sfrustrowany lub niespokojny, prawdopodobnie pogłębi to niepokój, którego doświadcza nastolatek
• Unikaj zrzędzenia i pouczania nastolatka. Jeśli masz obawy, porozmawiaj z nim w sposób otwarty, szczery i pełen szacunku
• Bądź elastyczny i przeznacz odpowiednią ilość dodatkowego czasu na sytuacje, o których wiesz, że mogą być dla niego szczególnie niepokojące. Nie należy jednak tolerować lęków nastolatka ani traktować go jak dziecko w rękawiczkach. Takie postępowanie sprawi, że nastolatek stanie się bardziej zależny i niespokojny
• Współpracuj z terapeutą nastolatka, jeśli czujesz, że utknąłeś lub nie masz pewności, jak najlepiej radzić sobie w trudnych sytuacjach. Kilka sesji rodzinnych może być pomocne, aby upewnić się, że wszyscy są na tej samej stronie i pracują razem, aby pomóc nastolatkowi

Co robić, kiedy sytuacja się zaostrza

Dorośli z zaburzeniami panicznymi mają zwiększone ryzyko samobójstwa, zwłaszcza jeśli cierpią również na depresję, zaburzenia dwubiegunowe, inne zaburzenia lękowe lub nadużywają substancji. Występowanie ataków paniki może wzrosnąć lub stać się bardziej dotkliwe, jeśli są one pod wpływem silnego stresu lub niedawno doświadczyły traumatycznego wydarzenia. Niektórzy nastolatkowie z zaburzeniami lękowymi szukają ulgi poprzez autodestrukcyjne i potencjalnie niebezpieczne środki, takie jak używanie alkoholu lub narkotyków lub angażowanie się w zachowania autodestrukcyjne, takie jak przypalanie lub cięcie się.

Jeśli sytuacja nastolatka zaczyna się pogarszać, a jego bezpieczeństwo lub samopoczucie jest zagrożone, nie wahaj się zwrócić o pomoc. Możesz:

• Skontaktować się jak najszybciej z lekarzem prowadzącym leczenie Twojego dziecka
• Zgłosić się po pomoc do członka bliskiej rodziny lub przyjaciela w celu uzyskania natychmiastowego wsparcia lub pomocy
• Zadzwonić pod numer alarmowy infolinii zdrowia psychicznego
• Zabrać dziecko do najbliższej szpitalnej izby przyjęć (jeśli możesz to zrobić bezpiecznie)
• Zadzwoń pod numer 911

Gdy terapia indywidualna nie wystarcza

Wielu nastolatków może nauczyć się radzić sobie z zaburzeniami panicznymi dzięki terapii indywidualnej. Jednak nie zawsze jest to możliwe, zwłaszcza jeśli objawy są poważne lub jeśli nastolatek walczy z depresją lub innym poważnym problemem psychicznym. Jeśli twój nastolatek:

• Nie robi postępów w terapii indywidualnej lub objawy się nasilają
• Ma objawy, które są na tyle poważne, że utrudniają mu chodzenie do szkoły lub funkcjonowanie w innych obszarach życia
• Przeżywa manię, ciężką depresję, lub inne objawy psychiatryczne, które wymagają wyższego poziomu opieki
• Jest aktywnie samobójczy – grozi lub planuje samobójstwo i / lub angażuje się w gesty lub próby samobójcze
• Używa alkoholu lub narkotyków

Wtedy prawdopodobnie konieczny jest bardziej intensywny poziom leczenia, taki jak:

• Intensywne leczenie ambulatoryjne (IOP) / Dzienne leczenie psychiatryczne
• Dual Diagnosis Treatment
• Residential treatment
• Inpatient psychiatric treatment

Intensywne leczenie ambulatoryjne lub dzienne leczenie psychiatryczne może różnić się pod względem ilości czasu spędzonego w leczeniu i tego, ile razy w tygodniu Twój nastolatek musi iść. Programy te są zazwyczaj kolejnym krokiem w górę od regularnego leczenia ambulatoryjnego.

Leczenie z podwójną diagnozą jest często konieczne, jeśli nastolatek ma zaburzenia związane z używaniem substancji oprócz zaburzeń panicznych. Nadużywanie alkoholu lub narkotyków będzie prawie zawsze utrudniać skuteczność terapii indywidualnej sam. Program podwójnej diagnozy pozwala na leczenie obu zaburzeń jednocześnie.

Leczenie stacjonarne wymaga, aby Twój nastolatek mieszkał w ośrodku leczenia pozaszpitalnego, który specjalizuje się w leczeniu młodzieży z zaburzeniami lękowymi i innymi zaburzeniami psychicznymi. Leczenie stacjonarne trwa zazwyczaj od 30 do 180 dni, w zależności od nasilenia objawów i postępów w leczeniu.

Leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych jest najwyższym i najbardziej intensywnym poziomem leczenia dla młodzieży z zaburzeniami panicznymi. W większości przypadków, ten poziom leczenia jest stosowany w leczeniu ciężkiej depresji, manii, psychozy i / lub wysokiego ryzyka samobójstwa u nastolatków z zaburzeniami panicznymi, a nie samych zaburzeń panicznych. Pacjenci są monitorowani 24/7. Hospitalizacja jest zazwyczaj stosunkowo krótka.

Troska o siebie

Mając nastolatka z zaburzeniem panicznym jest wyzwaniem i może być emocjonalnie obciążające w czasach. Twoje próby pomocy mogą wydawać się daremne, co może prowadzić do poczucia nieadekwatności jako rodzica. Aby utrzymać się na ziemi i emocjonalnie dostępne do wspierania i zachęcania nastolatka, trzeba dbać o siebie, jak również. Oto, co możesz zrobić:

• Szukanie wsparcia dla siebie, na przykład w lokalnej lub internetowej grupie wsparcia dla rodziców nastolatków z problemami psychicznymi, zwrócenie się do bliskich przyjaciół i rodziny, uzyskanie wsparcia od rodziny kościelnej
• Przeznaczenie czasu na relaks lub rozpieszczanie siebie, nawet jeśli jest to tylko kilka minut w ciągu tygodnia
• Nauczenie się, jak radzić sobie ze stresem w zdrowy sposób (np. stosując te same techniki relaksacyjne, których używa nastolatek). Joga, regularne ćwiczenia fizyczne i medytacja to sprawdzone sposoby na redukcję stresu
• Dbanie o odpowiednią ilość spokojnego snu

Podróż Twojego nastolatka w kierunku zdrowienia może czasami wydawać się żmudna i nie będzie łatwa. Ale twoja miłość, zrozumienie i wsparcie mogą odegrać bardzo ważną rolę w jego lub jej sukcesie.