Co każdy lekarz powinien wiedzieć:

Zespół otyłości-hipowentylacji (OHS) jest nabytym zaburzeniem charakteryzującym się rozwojem hipowentylacji podczas czuwania (paCO2>45mmHg) u osób z BMI powyżej 30 kg/m2. Mimo że otyłość jest głównym kryterium definiującym ten zespół, tylko u części otyłych pacjentów dochodzi do jego rozwoju. Przed postawieniem diagnozy konieczne jest wykluczenie innych możliwych zaburzeń, które mogą prowadzić do hipowentylacji, takich jak między innymi ciężkie obturacyjne lub restrykcyjne choroby płuc oraz choroby nerwowo-mięśniowe.

Klasyfikacja:

Pomimo że OHS może różnić się ciężkością, nie istnieje aktualna klasyfikacja. Jednym ze sposobów klasyfikowania pacjentów z OHS, choć w przybliżeniu, jest obecność lub brak współistniejących zaburzeń oddychania podczas snu. U około 90 procent pacjentów z OHS współistnieje obturacyjny bezdech senny, natomiast u około 10 procent pacjentów z OHS nie stwierdza się obturacyjnego bezdechu sennego na polisomnogramie.

Czy jesteś pewien, że Twój pacjent ma zespół otyłości i hipowentylacji? Czego należy się spodziewać?

OHS definiuje się jako hiperkapnię podczas czuwania (PaCO2>45mmHg) u osoby otyłej (BMI>30kg/m2) przy braku współistniejącej choroby płucnej lub nerwowo-mięśniowej, która mogłaby wyjaśnić hiperkapnię.

Kliniczny obraz OHS nie jest charakterystyczny dla tej choroby i często jest podobny do obrazu klinicznego pacjentów z zaburzeniami oddychania w czasie snu, a mianowicie: głośne chrapanie, nocne dławienie się, świadkowie bezdechów, nadmierna senność w ciągu dnia i poranne bóle głowy. Jednakże, ponieważ pacjenci z OHS mają niższy poziom tlenu w ciągu dnia, częściej zgłaszają umiarkowaną lub ciężką duszność. Jest również bardziej prawdopodobne, że wystąpią u nich obrzęki obwodowe, objawy zapalenia płuc lub nadciśnienie płucne.

Gazometria krwi tętniczej, która jest wymagana do rozpoznania OHS, nie jest rutynowo wykonywana w klinice lub laboratorium snu. Dlatego przypadki OHS można łatwo przeoczyć, jeśli nie zachowa się wysokiego wskaźnika podejrzliwości. Inne, bardziej powszechne objawy kliniczne, które mogą nasuwać podejrzenie OHS u osób otyłych, to podwyższony poziom wodorowęglanów w surowicy (> 27mEq/L) i saturacja tlenem w spoczynku w stanie czuwania poniżej 94% (sugerująca PaO2 poniżej 70mmHg). Jeśli którakolwiek z tych wskazówek jest obecna, diagnozę należy potwierdzić przez uzyskanie gazów we krwi tętniczej.

Uwaga: istnieją inne choroby, które mogą naśladować zespół otyłości-hipowentylacji:

Hiperkapnia może być spowodowana kilkoma zaburzeniami, dlatego przed postawieniem diagnozy OHS należy poszukać i wykluczyć wszelkie inne możliwe przyczyny hiperkapni u otyłych pacjentów. Te inne przyczyny obejmują ciężkie obturacyjne lub restrykcyjne choroby płuc, choroby nerwowo-mięśniowe, deformacje ściany klatki piersiowej, takie jak znaczna kifoskolioza, oraz ciężka niedoczynność tarczycy.

Jak i/lub dlaczego u pacjenta rozwinął się zespół otyłości-hipowentylacji?

Cechy kliniczne pacjentów z OHS opublikowane w literaturze obejmują następujące cechy:

• Stosunek mężczyzn do kobiet 3:2

• Średni wiek: 52 lata (zakres 42-61)

• Średni BMI: 44 kg/m2(zakres 35-56)

• Średnie PaCO2: 56mmHg (zakres 47-61)

Patofizjologia, która prowadzi do rozwoju hipowentylacji u chorobliwie otyłych jest złożona, ale uważa się, że kilka czynników przyczynia się do patogenezy, w tym nieprawidłowa mechanika oddychania, która wynika z otyłości, upośledzony napęd oddechowy i obturacja górnych dróg oddechowych wtórna do zaburzeń oddychania w czasie snu.

Nieprawidłowa mechanika oddechowa wynikająca z otyłości

Nadmierne obciążenie mechaniczne układu oddechowego obecne w otyłości znacząco zmienia mechanikę oddechową poprzez zmniejszenie objętości płuc, przy której następuje oddychanie, co prowadzi do zmniejszenia ogólnej podatności układu oddechowego, jak również zwiększenia oporu dróg oddechowych z powodu zamknięcia dróg oddechowych, które następuje przy mniejszej objętości płuc. Efekty te są bardziej widoczne u pacjentów z OHS niż u otyłych osób z eukapnemią.

Ogólnym rezultatem jest zwiększona praca w trakcie oddychania, która jak wykazano, jest obecna w pozycji siedzącej i leżącej u pacjentów z OHS, podczas gdy jest obecna tylko w pozycji leżącej u równie otyłych pacjentów z eukapnemią. Istnieją dwa możliwe wyjaśnienia tej rozbieżności: nieprawidłowości metaboliczne kwasicy i hipoksemii prowadzą do stanu względnego osłabienia mięśni oddechowych, a wyższy odsetek centralnej dystrybucji tłuszczu, który charakteryzuje pacjentów z OHS, skutkuje większym obciążeniem mechanicznym klatki piersiowej.

Zaburzony napęd oddechowy

Osoby chorobliwie otyłe mają zwykle zwiększony napęd oddechowy, który pozwala im utrzymać eukalapnię w obliczu nieprawidłowej mechaniki oddechowej i zwiększonej pracy oddechowej. W przeciwieństwie do nich, pacjenci z OHS nie wykazują tego wzmożonego napędu, dlatego też uzyskali osłabioną odpowiedź wentylacyjną na hiperkapnię i hipoksję. Ten stępiony centralny napęd został powiązany z leptyną, hormonem sytości, który, jak wykazano, zwiększa napęd oddechowy w modelach zwierzęcych.

W otyłości u ludzi często występuje stan oporności na leptynę, a poziom leptyny jest zwykle podwyższony. Stwierdzono, że poziom leptyny jest lepszym predyktorem hiperkapnii niż stopień otyłości, a wyższy poziom leptyny wiąże się ze zmniejszoną odpowiedzią wentylacyjną na hiperkapnię, co sugeruje, że stopień oporności na leptynę wpływa na poziom, w jakim napęd oddechowy jest stłumiony i prowadzi do hipowentylacji.

Obturacja górnych dróg oddechowych wtórna do zaburzeń oddychania w czasie snu

Fakt, że u około 90% pacjentów z OHS stwierdza się obturacyjny bezdech senny na polisomnogramie oraz że złagodzenie obturacji górnych dróg oddechowych za pomocą CPAP często prowadzi do ustąpienia hiperkapnii w ciągu dnia przemawia za rolą zaburzeń oddychania w czasie snu w rozwoju OHS. Jeden z modeli łączących nocne zdarzenia obturacyjne z hiperkapnią w ciągu dnia zakłada, że powtarzające się nocne wzrosty stężenia CO2 podczas bezdechów mogą ostatecznie prowadzić do podwyższenia poziomu wodorowęglanów w surowicy, jeśli przerwa między tymi zdarzeniami nie jest wystarczająca do eliminacji nagromadzonego CO2. To podwyższenie poziomu wodorowęglanów w surowicy powoduje stępienie reakcji oddechowej na CO2 i prowadzi do hipowentylacji w ciągu dnia.

Które osoby są najbardziej narażone na ryzyko rozwoju zespołu otyłości i hipowentylacji?

Wskaźnik masy ciała jest jednym z głównych czynników ryzyka rozwoju OHS. Odsetek pacjentów z obturacyjnym bezdechem sennym, u których występuje OHS, wzrasta wraz ze wzrostem BMI, tak że zespół ten występuje u mniej niż 10 procent osób z BMI od 30 do 34 i u ponad 25 procent osób z BMI powyżej 40. Jednak mniej niż jedna trzecia osób otyłych w ogóle zapada na OHS. Inne czynniki ryzyka to otyłość centralna (Resta 2000, Borel 2009) i odsetek czasu snu spędzonego z saturacją tlenem poniżej 90%.

Jakie badania laboratoryjne należy zlecić, aby ułatwić postawienie diagnozy i jak interpretować ich wyniki?

Aby postawić diagnozę OHS, należy wykonać oznaczenie gazów w krwi tętniczej na powietrzu atmosferycznym, gdy pacjent nie śpi, aby ustalić hiperkapnię z PaCO2 powyżej 45 mmHg. Po ustaleniu obecności hiperkapnii u osoby otyłej należy wykonać inne badania w celu wykluczenia innych przyczyn zaburzeń. Ponieważ ciężka niedoczynność tarczycy może prowadzić do hipowentylacji, należy oznaczyć stężenie hormonu tyreotropowego w surowicy, aby wykluczyć niedoczynność tarczycy, jeśli istnieje kliniczne podejrzenie.

Jakie badania obrazowe będą pomocne w postawieniu lub wykluczeniu rozpoznania zespołu otyłości i hipowentylacji?

Badania obrazowe klatki piersiowej, począwszy od PA i bocznego roentgenogramu klatki piersiowej, są stosowane w celu wykluczenia dowodów zaburzeń płucnych i zniekształceń ściany klatki piersiowej, takich jak ciężka restrykcja, ciężka rozedma i znaczna kifoskolioza, które mogą powodować hipowentylację.

Jakie nieinwazyjne badania diagnostyczne płuc będą pomocne w postawieniu lub wykluczeniu rozpoznania zespołu otyłości i hipowentylacji?

Badania czynności płuc (PFT) są stosowane w celu wykluczenia ciężkich restrykcyjnych lub obturacyjnych zaburzeń płucnych. W OHS, PFT może być prawidłowe, ale często wykazuje łagodny lub umiarkowany defekt restrykcyjny, który jest spowodowany pokrojem ciała. Całkowita pojemność płuc jest zwykle nieznacznie zmniejszona, a pojemność życiowa i wydechowa objętość rezerwowa są znacznie zmniejszone. Pojemność dyfuzyjna dla tlenku węgla jest zwykle prawidłowa, chyba że w grę wchodzi inny proces chorobowy.

Jakie procedury diagnostyczne będą pomocne w postawieniu lub wykluczeniu rozpoznania zespołu otyłości-hipowentylacji?

Nocny polisomnogram: Około 90 procent pacjentów z hipowentylacją otyłości wykazuje cechy obturacyjnego bezdechu sennego. Średni wskaźnik bezdechów i bezdechów u pacjentów z OHS w literaturze wynosi 66 zdarzeń na godzinę (zakres 20-100), a średni odsetek czasu snu spędzonego poniżej 90-procentowego nasycenia tlenem wynosi 50% (zakres 46-56%). Monitorowanie stężenia CO2 nie jest konieczne do rozpoznania OHS, ale jeśli takie monitorowanie jest stosowane, podwyższone stężenie będzie widoczne zarówno na początku, jak i przez cały okres snu, z wyraźnym wyolbrzymieniem podczas snu REM. Obecność podwyższonego stężenia CO
2 podczas snu, a nie w czasie czuwania, nie spełnia kryteriów diagnostycznych OHS, ale reprezentuje hipowentylację związaną ze snem, która według niektórych ekspertów może być prekursorem OHS, jeśli jedyną możliwą do zidentyfikowania przyczyną jest otyłość.

Jakie badania patologiczne/cytologiczne/genetyczne będą pomocne w postawieniu lub wykluczeniu rozpoznania zespołu otyłości-hipowentylacji?

Nie dotyczy.

Jeśli zdecydujesz, że pacjent ma zespół otyłości-hipowentylacji, jak należy postępować z pacjentem?

Możliwości leczenia zespołu otyłości-hipowentylacji obejmują wentylację dodatnim ciśnieniem, tracheostomię i zmniejszenie masy ciała. Prowadzono również badania nad terapią farmakologiczną, ale nie jest ona dobrze ugruntowana.

Wentylacja dodatnim ciśnieniem

Gdy OHS wiąże się z istotnymi zaburzeniami oddychania w czasie snu, odwrócenie zaburzeń nocnych za pomocą ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP) może wyeliminować hiperkapnię w ciągu dnia. Odwrócenie tego stanu można również osiągnąć, gdy OHS wiąże się z istotnymi, przedłużającymi się okresami ograniczenia przepływu bez jawnego OSA. W tych dwóch przypadkach złagodzenie obturacji górnych dróg oddechowych za pomocą CPAP może przerwać cykl prowadzący do retencji CO2.

Ponieważ u około 90% pacjentów z OHS stwierdza się współistniejący OSA, CPAP jest zwykle początkowym podejściem do leczenia. Jeżeli pomimo wyeliminowania zdarzeń oddechowych saturacja tlenem podczas początkowej nocy miareczkowania pozostaje na poziomie poniżej 90% lub stężenie CO2 jest podwyższone o ponad 10 mm Hg w porównaniu z poziomem wyjściowym podczas czuwania, uzasadnione jest przejście na wentylację dwupoziomowym dodatnim ciśnieniem (BPAP). Odnotowano, że około 20-50% pacjentów z OHS musi przejść na wentylację z zastosowaniem żółciopodobnego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych.

Jednakże w niewielkim badaniu z udziałem 36 pacjentów z OHS, których poddano randomizacji do stosowania CPAP lub BPAP, nie wykazano różnicy w przestrzeganiu zaleceń terapeutycznych, nie stwierdzono różnicy w poziomie CO2 podczas czuwania ani poprawy w zakresie senności w ciągu dnia po trzech miesiącach. Wyniki te wystąpiły pomimo tego, że u niektórych pacjentów leczonych CPAP podczas miareczkowania nadal utrzymywała się saturacja tlenem na poziomie 80-88%. Mniej niż połowa z tych pacjentów nadal miała desaturacje tlenu po trzech miesiącach terapii, co sugeruje, że CPAP może być skuteczny, pomimo braku początkowo pełnej odpowiedzi.

Badanie wykluczyło pacjentów z poważniejszą hipowentylacją, czyli tych ze znaczącą desaturacją (<80% przez ponad dziesięć minut) na poziomie CPAP, który eliminował zdarzenia obturacyjne, tych ze wzrostem PaCO2 o więcej niż 10 mmgHg podczas snu REM oraz tych ze wzrostem PaCO2 o więcej niż 10 mm Hg rano w porównaniu do popołudnia. Konieczne jest przeprowadzenie większych badań w celu poprawy dostępnych wytycznych dotyczących wyboru początkowej terapii u pacjentów z OHS.

W przypadku pacjentów z OHS, u których polisomnogram nie wykazuje obturacji górnych dróg oddechowych, właściwe jest początkowe miareczkowanie BPAP, przy czym miareczkowanie ma na celu normalizację wentylacji przy użyciu poziomów nasycenia tlenem jako markera zastępczego.

Podstawowa grupa pacjentów z OHS wymaga stosowania dodatkowego tlenu wraz z leczeniem dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych (PAP) z powodu utrzymującej się desaturacji tlenu pomimo maksymalnego wsparcia PAP. Jednak sam tlen podawany w nocy nie jest odpowiedni do leczenia OHS, ponieważ nie poprawia, a nawet może zaostrzyć hiperkapnię.

Tracheostomia

Tracheostomia jest zarezerwowana dla pacjentów z OHS, którzy nie są w stanie tolerować dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych i u których rozwijają się zagrażające życiu powikłania, takie jak ostra niewydolność oddechowa lub cor pulmonale. Zmniejszając obturację górnych dróg oddechowych, tracheostomia może spowodować poprawę hiperkapnii w ciągu dnia. Jednak w niektórych przypadkach hipowentylacja utrzymuje się.

Utrata masy ciała

Utrata masy ciała jest najlepszym długoterminowym sposobem leczenia pacjentów z OHS. Powoduje ona poprawę czynności płuc i zaburzeń oddychania w czasie snu, a ostatecznie poprawę w zakresie hipowentylacji w ciągu dnia. Utrata masy ciała może być osiągnięta poprzez stosowanie diety, ale chirurgia bariatryczna pozostaje najskuteczniejszym sposobem uzyskania i utrzymania znacznej utraty masy ciała. Pacjenci z OHS są narażeni na zwiększone ryzyko powikłań pooperacyjnych, zwłaszcza niewydolności oddechowej, dlatego powinni być leczeni okołooperacyjnie za pomocą dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP lub BPAP). Leczenie PAP powinno być kontynuowane do momentu utraty masy ciała wystarczającej do poprawy mechaniki oddychania i umożliwienia odstawienia PAP.

Farmakoterapia

Wśród pacjentów z OHS badano wiele środków farmakologicznych o właściwościach pobudzających oddychanie. W małych badaniach odnotowano pozytywne wyniki stosowania acetazolamidu, progesteronu i almitryny. Nie przeprowadzono jednak randomizowanych, kontrolowanych badań na dużą skalę, dlatego nie można obecnie zalecać stosowania tych środków. Jednym z obiecujących czynników, który może odgrywać rolę w patogenezie OHS, jest leptyna. Badania na zwierzętach z niedoborem leptyny wykazały, że substytucja leptyny powoduje odwrócenie objawów OHS. Jednak u ludzi występuje raczej oporność na leptynę niż jej niedobór. Najnowsze dane dotyczące przezwyciężenia oporności na leptynę są obiecujące z punktu widzenia przyszłego zastosowania leptyny w leczeniu OHS u ludzi.

Miareczkowanie poziomu ciśnienia w OHS

Przy stosowaniu BPAP miareczkuje się wydechowe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (EPAP) w celu wyeliminowania bezdechów, a wdechowe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (IPAP) zwiększa się powyżej EPAP w celu wyeliminowania zarówno hipopenii, jak i pobudzeń związanych z oddychaniem oraz w celu poprawy wentylacji. Pacjenci z OHS zwykle wymagają wsparcia ciśnieniowego (różnica między IPAP a EPAP) o wartości co najmniej 6 do 7 cm wody w celu normalizacji ich wentylacji. Podczas miareczkowania niskie nasycenie tlenem przy braku zdarzeń oddechowych jest często uważane za zastępczy marker hipowentylacji, ponieważ większość laboratoriów snu nie mierzy wartości CO2. Jeśli CO2 jest mierzone, należy dążyć do uzyskania poziomu CO2 równego lub niższego od wartości podczas czuwania.

OHS na oddziale intensywnej terapii

Podstawowa grupa pacjentów z OHS będzie występować w stanach zagrażających życiu, takich jak ostra zdekompensowana niewydolność oddechowa i/lub choroba płuc. Pacjenci ci powinni być hospitalizowani i monitorowani na oddziale leczenia chorób układu oddechowego, oddziale intensywnej terapii lub na oddziale intensywnej terapii, aby umożliwić ścisłą obserwację i wczesne wykrycie zaburzeń oddychania, które wymagałyby inwazyjnej wentylacji mechanicznej. Należy rozpocząć leczenie za pomocą nieinwazyjnej wentylacji dodatnim ciśnieniem.

Rycina 1 podsumowuje postępowanie w OHS u pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową. (Reprodukowane za zgodą Lee WY, Mokhlesi B. Crit Care Clin. 2008 Jul;24(3):533-49.)

Rycina 1.

Jakie jest rokowanie u pacjentów leczonych w zalecany sposób?

Dane dotyczące długoterminowych wyników u pacjentów z OHS, którzy nie są leczeni, są ograniczone. W badaniu z 2004 roku obserwowano czterdziestu siedmiu pacjentów z OHS po hospitalizacji i stwierdzono śmiertelność na poziomie 23% po osiemnastu miesiącach w porównaniu z 9% w przypadku otyłości niepowikłanej hipowentylacją. Inne badania wykazały również, że pacjenci z OHS częściej korzystali z zasobów opieki zdrowotnej i, w porównaniu z otyłymi osobami z grupy kontrolnej, mieli wyższy wskaźnik zachorowalności, w tym zastoinową niewydolność serca, dusznicę bolesną i chorobę płuc.

Najnowsze badania przeprowadzone po hospitalizacji pacjentów poddanych nieinwazyjnej wentylacji dodatnim ciśnieniem (NIPPV) wykazały śmiertelność na poziomie 12,7% przy średnim okresie obserwacji wynoszącym 41,3 miesiąca i 18,5% w okresie 4,1 roku. Wyniki te były lepsze niż historyczne wskaźniki dla nieleczonych pacjentów z OHS. Zgodność z długoterminowym NIPPV była podwyższona od 80 procent do 94,5 procent po około trzech latach, co wskazuje, że NIPPV była ogólnie dobrze tolerowana. W jednym z badań płeć żeńska była związana z mniejszą zgodnością z NIPPV. Wskaźniki gorszego przeżycia obejmowały hipoksemię, podwyższone pH i podwyższone markery zapalne.

Podsumowując, wydaje się, że leczenie za pomocą NIPPV jest dobrze tolerowane i prowadzi do poprawy długoterminowego przeżycia w porównaniu z kontrolą historyczną.

Jakie inne uwagi dotyczą pacjentów z zespołem otyłości i hipowentylacji?

Nie dotyczy

Jakie są dowody?

Auchincloss, JH, Cook, E, Renzetti, AD. „Clinical and physiological aspects of a case of obesity, polycythemia and alveolar hypoventilation”. J Clin Invest. vol. 34. 1955. pp. 1537-45. (Pierwszy opis zespołu hipowentylacji otyłości.)

Bickelmann, AG, Burwell, CS, Robin, ED, Whaley, RD. „Extreme obesity associated with alveolar hypoventilation; a Pickwickian syndrome”. Am J Med. vol. 21. 1956. pp. 811-8. (Wczesny opis OHS z ukuciem terminu „zespół Pickwickiego”).

Mokhlesi, B, Kryger, MH, Grunstein, RR. „Assessment and management of patients with obesity hypoventilation syndrome”. Proc Am Thorac Soc. vol. 5. 2008. pp. 218-25. (Doskonała praca poglądowa na temat OHS.)

Piper, AJ, Grunstein, RR. „Zespół hipowentylacji otyłych: mechanizmy i postępowanie”. Am J Respir Crit Care Med. vol. 183. 2011. pp. 292-8. (Doskonały przegląd i najnowsza praca przeglądowa na temat OHS.)

Mokhlesi, B, Tulaimat, A, Faibussowitsch, I, Wang, Y, Evans, AT. „Obesity hypoventilation syndrome: prevalence and predictors in patients with obstructive sleep apnea”. Sleep Breath. vol. 11. 2007. pp. 117-24. (Badanie obserwacyjne opisujące częstość występowania i charakterystykę kliniczną OHS w populacji pacjentów kierowanych do ośrodka leczenia zaburzeń snu.)

Kessler, R, Chaouat, A, Schinkewitch, P. „The obesity-hypoventilation syndrome revisited: a prospective study of 34 consecutive cases”. Chest. vol. 120. 2001. pp. 369-76. (Prospektywne badanie opisujące charakterystykę kliniczną trzydziestu czterech pacjentów z OHS.)

Akashiba, T, Akahoshi, T, Kawahara, S. „Clinical characteristics of obesity-hypoventilation syndrome in Japan: a multi-center study”. Intern Med (Tokyo, Japan). vol. 45. 2006. pp. 1121-5. (Badanie obserwacyjne charakterystyki klinicznej 611 pacjentów z OHS w Japonii.)

Behazin, N, Jones, SB, Cohen, RI, Loring, SH. „Respiratory restriction and elevated pleural and esophageal pressures in morbid obesity”. J Appl Physiol. vol. 108. 2010. pp. 212-8. (Badanie kontrolne z udziałem pięćdziesięciu jeden pacjentów z OHS i dziesięciu osób z grupy kontrolnej. Looks at the respiratory system mechanics in obesity and shows low respiratory system compliance in OHS patients compared to controls, resulting from breathing at abnormally low lung volumes.)

Pelosi, P, Croci, M, Ravagnan, I, Vicardi, P, Gattinoni, L. „Total respiratory system, lung, and chest wall mechanics in sedated-paralyzed postoperative morbidly obese patients”. Chest. vol. 109. 1996. pp. 144-51. (Studium kontrolne przypadku dziesięciu pacjentów z OHS i dziesięciu kontrolnych. Looks at respiratory mechanics under sedation and paralysis and shows marked derangements in chest wall and pulmonary mechanics, as well as reduction in lung volumes in patients vs. controls.)

Resta, O, Foschino-Barbaro, MP, Bonfitto, P. „Prevalence and mechanisms of diurnal hypercapnia in a sample of morbidly obese subjects with obstructive sleep apnoea”. Respir Med. vol. 94. 2000. pp. 240-6. (Badanie 285 pacjentów skierowanych do ośrodka leczenia zaburzeń snu. Wykazano, że rozwój hiperkapnii u chorobliwie otyłych pacjentów był skorelowany z restrykcyjnym wzorcem w badaniach czynności płuc oraz ze stopniem obturacyjnego bezdechu sennego.)

Perez de Llano, LA, Golpe, R, Ortiz Piquer, M. „Short-term and long-term effects of nasal intermittent positive pressure ventilation in patients with obesity-hypoventilation syndrome”. Chest. vol. 128. 2005. pp. 587-94. (Badanie opisowe retrospektywnie zebranych danych dotyczących pięćdziesięciu czterech pacjentów z OHS leczonych NIPPV i obserwowanych przez średni okres pięćdziesięciu miesięcy. Wykazuje poprawę wymiany gazowej i stanu klinicznego w trakcie leczenia.)

Piper, AJ, Wang, D, Yee, BJ, Barnes, DJ, Grunstein, RR. „Randomised trial of CPAP vs. bilevel support in the treatment of obesity hypoventilation syndrome without severe nocturnal desaturation”. Thorax. vol. 63. 2008. pp. 395-401. (Randomizowane, kontrolowane badanie 36 pacjentów z OHS bez ciężkiej hipoksemii, którzy otrzymywali CPAP vs. wspomaganie żółciowe PAP w leczeniu OHS. Wykazuje ogólną równoważność leczenia pod względem zgodności i poprawy hiperkapnii w ciągu dnia.)

Berry, RB, Chediak, A, Brown, LK. „Best clinical practices for the sleep center adjustment of noninvasive positive pressure ventilation (NPPV) in stable chronic alveolar hypoventilation syndromes”. J Clin Sleep Med. vol. 6. 2010. pp. 491-509. (Zalecenia panelu ekspertów American Academy of Sleep Medicine dotyczące leczenia OHS za pomocą nieinwazyjnej wentylacji dodatnim ciśnieniem stanowią dobry przegląd aktualnych dowodów.)

Lee, WY, Mokhlesi, B. „Diagnosis and management of obesity hypoventilation syndrome in the ICU”. Crit Care Clin. vol. 24. 2008. pp. 533-49, vii. (Przegląd postępowania w OHS na OIT.)

Sugerman, HJ, Fairman, RP, Baron, PL, Kwentus, JA. „Gastric surgery for respiratory insufficiency of obesity”. Chest. vol. 90. 1986. pp. 81-6. (Badanie obserwacyjne opisujące poprawę czynności płuc po operacji bariatrycznej.)

Thomas, PS, Cowen, ER, Hulands, G, Milledge, JS. „Respiratory function in the morbidly obese before and after weight loss”. Thorax. vol. 44. 1989. pp. 382-6. (Prospektywne badanie dwudziestu dziewięciu pacjentów, które pokazuje zmiany w układzie oddechowym przed i po operacji.)

Nowbar, S, Burkart, KM, Gonzales, R. „Obesity-associated hypoventilation in hospitalized patients: prevalence, effects, and outcome”. Am J Med. vol. 116. 2004. pp. 1-7. (Prospektywne badanie, które śledzi czterdziestu siedmiu pacjentów w ciągu osiemnastu miesięcy, którzy mieli hipowentylację związaną z otyłością i byli hospitalizowani. Badanie wykazało wyższy wskaźnik wykorzystania intensywnej terapii i potrzebę mechanicznej wentylacji podczas hospitalizacji, jak również wyższy wskaźnik wypisu do placówki długoterminowej. W osiemnastomiesięcznej obserwacji stwierdzono 23-procentową śmiertelność wśród pacjentów z hipowentylacją z powodu otyłości w porównaniu z 9-procentową śmiertelnością wśród osób z samą otyłością.)

Berg, G, Delaive, K, Manfreda, J, Walld, R, Kryger, MH. „The use of health-care resources in obesity-hypoventilation syndrome”. Chest. vol. 120. 2001. pp. 377-83. (Retrospektywne obserwacyjne badanie kohortowe opisujące wyższy wskaźnik wykorzystania zasobów opieki zdrowotnej u dwudziestu pacjentów z zespołem otyłości-hipowentylacji przed ich rozpoznaniem i leczeniem. W badaniu stwierdzono zmniejszenie liczby dni hospitalizacji po postawieniu rozpoznania OHS i rozpoczęciu leczenia.)

Budweiser, S, Riedl, SG, Jorres, RA, Heinemann, F, Pfeifer, M. „Mortality and prognostic factors in patients with obesity-hypoventilation syndrome undergoing noninvasive ventilation”. J Intern Med. vol. 261(Apr). 2007. pp. 375-83. (Retrospektywna analiza opisowa 126 pacjentów z OHS poddanych nieinwazyjnej wentylacji dodatnim ciśnieniem (NIPPV), u których obserwacja trwała średnio 41,3 miesiąca. W badaniu stwierdzono dobrą tolerancję i przestrzeganie NIPPV, poprawę wymiany gazowej i czynności płuc oraz poprawę przeżywalności (jedno-, dwu- i pięcioletnia przeżywalność odpowiednio 97,1%, 92,0% i 70,2%) w porównaniu z historycznymi (w większości nieleczonymi) grupami kontrolnymi.)

Priou, P, Hamel, JF, Person, C. „Long-term outcome of noninvasive positive pressure ventilation for obesity hypoventilation syndrome”. Chest. vol. 138. 2010. pp. 84-90. (Retrospektywna analiza 130 pacjentów z OHS, u których rozpoczęto stosowanie NIPPV w warunkach ambulatoryjnych lub szpitalnych. W badaniu stwierdzono 80-procentowe przestrzeganie NIPPV w ciągu trzech lat i lepsze przeżycie po zastosowaniu leczenia (prawdopodobieństwo przeżycia jedno-, dwu-, trzy- i pięcioletniego wynoszące odpowiednio 97,5%, 93,0%, 88,3% i 77,3%), w porównaniu z kontrolami historycznymi.)