Als men het genre observeert, worden bepaalde associaties en culturele kernkenmerken snel duidelijk. Ik zou ze als volgt willen opsommen:
- Een associatie met Gaming & Anime.
- Een associatie met snelheid en energie.
- De toe-eigening van werk om het te veranderen.
- Een interesse in seksualiteit.
- Een interesse in vrouwelijkheid.
- Een interesse in de dood.
- Een interesse in afwijkend gedrag.
Terwijl de snelheid en energie direct gerelateerd zijn aan het technische aspect van het genre zijn er twee belangrijke culturele aspecten waar te nemen en te horen tijdens het kijken naar Nightcore.
Ten eerste in de associatie met Gaming, Anime en in de naïeve interesse in vrouwelijkheid en seksualiteit kan men inschatten dat het primaire Nightcore publiek relatief jong is. Mensen met wat tot op zekere hoogte nog steeds kan worden beschouwd als niche-interesses onder de algemene bevolking. Ze ontdekken nieuwe dingen terwijl ze opgroeien, over kunst en seksualiteit, maar verliezen daarbij ook hun onschuld. Er lijkt een universele vervreemding aanwezig te zijn bij de jongeren van vandaag, die als met een eigen wil een gevoel van ontsnapping zoekt. Dit moet echter niet worden gezien als een inherent kwaad, maar als het volledig onbehandeld blijft, leidt het tot mensen die niet in staat zijn het huidige klimaat te navigeren, mogelijk zelfs onmachtig om het radicaal te veranderen. Dat is natuurlijk een discussie voor een andere keer.
Deze jongeren behouden nog enige onschuld en produceren, terwijl ze relatief onbesmet zijn door de heersende ideologie, kunst die over het algemeen als afgeleid wordt gezien, maar die (naar mijn mening) een grote sociale waarde heeft voor de mensen die het consumeren.
En zo komen we bij het tweede aspect: cultuur en inhoud die door dit publiek wordt gesynthetiseerd, de minachting voor copyright en de technische kern. In de inleiding, toen ik Nightcore beschreef, heb ik het helemaal niet gehad over een kerninhoud van de muziek. Dat komt omdat in wezen elk nummer, mits goed opgevoerd, Nightcore genoemd kan worden. In eerste instantie kan het voor sommigen vreemd lijken hoe zo’n schijnbaar monolithische cultuur toen is ontstaan uit het simpelweg versnellen van muziek. Voor mij is de meest waarschijnlijke boosdoener de verschuiving in toonhoogte die, zelfs wanneer toegepast op mannelijke zangers, een naïeve vrouwelijkheid oproept. Dat, toen het aan emo tieners en gamers werd gepresenteerd via het eerste Nightcore liedje op Youtube dat de bovengenoemde escapistische kenmerken vertoonde (een liedje van Evanescence), bracht het genre noodgedwongen in de huidige cultuur.
Deze escapistische kern van sex, geweld, afwijkend gedrag wordt geïllustreerd in de beelden en liedjes die voor de video’s zijn gekozen. Het ego van de kijker zoekt een partner om mee te ontsnappen, een partner die hij kan absorberen, maar waar hij zich ook door kan laten absorberen. Dit wordt verder geïllustreerd en gemystificeerd in de Kern Nightcore-vrouw, een aantrekkelijke collega-tiener, zowel sterk en gewelddadig als stereotiep vrouwelijk en begeerlijk en toch uiterst seksueel. Zij, en bij uitbreiding de toeschouwer die met haar wil versmelten, fungeert als rolmodel en object van verlangen. De fragiele heteroseksualiteit kan evenmin worden geschaad door nightcore, aangezien de hoge vocalen van de mannelijke zangers op die manier worden vervrouwelijkt. Een variatie op dit thema is een ziek-chique vrouw, mogelijk verslaafd of krankzinnig. Deze variatie behoudt soms nog een zekere zelfverzekerdheid en kracht, maar leunt zwaarder op de vrouw als een object van eigendom dat beschermd moet worden.
Dit alles kan op het eerste gezicht vrij negatief klinken, hoewel ik zou willen stellen dat het verlangen om zowel te “nemen” wat men in zijn partner verlangt als zijn partner beter te “bieden” verre van het slechtste type relatie is – het is zeker enigszins eenzijdig, zelfs voor parasociale normen – zou ik toch willen stellen dat deze reactie op vervreemding door een vlucht naar Hingabe een naïeve maar bewonderenswaardige is. Met Hingabe (Duits voor toewijding, letterlijk “zichzelf geven”) bedoel ik de bereidheid van de kijker om niet alleen zijn gewone leven op te geven om aan problemen te ontsnappen en opwinding te vinden, maar op een fenomenaal niveau ook zichzelf. De toeschouwer wil zichzelf veranderen, terwijl hij zich in dit fantastische avontuur blootstelt aan gevaar, waarbij hij zich mogelijk niet alleen als zichzelf opgeeft, maar als een entiteit van de wereld in zijn geheel. Deze romantische interpretatie van Nightcore doet op zijn minst denken aan A. Schopenhauers beschrijving van de volste staat van het sublieme
“Genot uit de kennis van het niets van de waarnemer en de eenheid met de natuur”
Hoewel de natuur wordt vervangen door het (weliswaar enigszins ‘oosterse’) vrouwelijke andere.
Aan het begin van dit korte stukje noem ik het nummer “We Appreciate Power” en de officiële Nightcore remix ervan. Het is hier dat ik zou willen pleiten voor het gebruik van Nightcore om de betekenis van de tekst te verbeteren. Tekstueel kan er niet tegenin gebracht worden dat het thema Mind Uploading zwaar gebruikt wordt. Een controversieel onderwerp in vele gebieden van de filosofie, van ontologie tot fenomenologie, omdat het de grenzen tussen leven en machine en de toch al wazige grens tussen individuen doet vervagen. Op een vergelijkbare manier als Nightcore vervaagt de grens tussen het mystieke Ego van de kijker en dat van de “Nightcore Woman”, waarbij Hingabe als sleutelinstrument wordt gebruikt. Grimes eigent zich de culturele achtergrond van Nightcore toe om een nummer over het internet en mensen te versterken zonder dat het nummer tekstueel in de typische genrestrappings valt, niet overdreven seksueel, niet inherent gewelddadig zelfs. Het verrijkt haar discografie zonder zelf puur afgeleid te zijn.