De Pomp and Circumstance marsen zijn
- March No. 1 in D (1901)
- March No. 2 in A minor (1901)
- March No. 3 in C minor (1904)
- March No. 4 in G (1907)
- March No. 5 in C (1930)
- March No. 6 in G minor (geschreven als schetsen, uitgewerkt door Anthony Payne in 2005-06)
De eerste vijf werden alle uitgegeven door Boosey & Co. als Elgar’s Op. 39, en elk van de marsen is opgedragen aan een bepaalde muzikale vriend van Elgar.
Elke mars duurt ongeveer vijf minuten om te spelen.
March No. 1 in DEdit
DedicationEdit
March No. 1, werd gecomponeerd in 1901 en opgedragen “aan mijn vriend Alfred E. Rodewald en de leden van de Liverpool Orchestral Society”.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: twee piccolo’s (2e ad lib.), twee fluiten, twee hobo’s, twee klarinetten in A, basklarinet in A, twee fagotten, contrafagot, vier hoorns in F, twee trompetten in F, twee cornetten in A, drie trombones, tuba, drie pauken, slagwerk (bassdrum, bekkens, triangel, side drum, jingles, glockenspiel (ad. lib.) en tamboerijn (ad lib.)), twee harpen, orgel, en strijkers.
HistoryEdit
De bekendste van de zes marsen, Pomp And Circumstance March No. 1 In D beleefde zijn première, samen met March No. 2, in Liverpool op 19 oktober 1901, onder leiding van Alfred Rodewald van de Liverpool Orchestral Society. Elgar en zijn vrouw woonden de première bij, en het was een “uitzinnig” succes. Beide marsen werden twee dagen later gespeeld tijdens een Londens Promenade Concert (dat de Elgars onbedoeld misten) in de Queen’s Hall in Londen, onder leiding van Henry Wood, waarbij March No. 1 als tweede werd gespeeld. Wood herinnerde zich dat het publiek “…opstond en joelde… de enige keer in de geschiedenis van de Promenade concerten dat een orkeststuk een dubbele toegift kreeg.”
Het Trio bevat de melodie die bekend staat als “Land of Hope and Glory”. In 1902 werd de melodie, in gewijzigde vorm, hergebruikt voor het “Land of hope and glory” gedeelte van zijn Kronings Ode voor Koning Edward VII. De woorden werden verder aangepast aan de oorspronkelijke melodie, en het resultaat is sindsdien een vast onderdeel geworden van de Last Night of the Proms, en een Engels sportlied en algemeen patriottisch lied.
In Canada, de Filippijnen en de Verenigde Staten is het Trio-gedeelte “Land of Hope and Glory” van mars nr. 1 vaak eenvoudig bekend als “Pomp and Circumstance” of als “The Graduation March” en wordt gespeeld als de processiedeun op vrijwel alle eindexamenceremonies van middelbare scholen en sommige universiteiten. Het werd voor het eerst gespeeld op zo’n ceremonie op 28 juni 1905, aan de Yale University, waar Samuel Sanford, professor in de muziek, zijn vriend Elgar had uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen en een eredoctoraat in de muziek te ontvangen. Elgar ging akkoord en Sanford zorgde ervoor dat hij de ster van de ceremonie werd door het New Haven Symphony Orchestra, het College Choir, de Glee Club, de leden van de muziekfaculteit en musici uit New York in te schakelen om twee delen uit Elgars oratorium The Light of Life uit te voeren en, toen de afgestudeerden en officials naar buiten marcheerden, “Pomp and Circumstance” March No. 1. Elgar beantwoordde het compliment door later dat jaar zijn Introduction en Allegro aan Sanford op te dragen.
DescriptionEdit
March No. 1 opent met een introductie, gemarkeerd Allegro, con molto fuoco. De inleiding leidt tot een nieuw thema: sterke paren van beats afgewisseld met korte noten, en een bas die hardnekkig botst met de melodie. De bastuba en het volledig koper worden ingehouden totdat het gedeelte door het volledige orkest wordt herhaald. Een klein ritmisch patroon wordt gespeeld door de strijkers, vervolgens hoog en laag herhaald in het orkest voordat de sectie wordt afgesloten door een chromatische opwaartse toonladder van de houtblazers. Dit levendige marsdeel wordt in zijn geheel herhaald. Het overbruggingsgedeelte tussen dit en het bekende Trio heeft ritmische akkoorden van de koperblazers als onderbreking van hoge aangehouden noten van de blazers en strijkers, voordat een fanfare van trompetten en trombones leidt naar het thema waarmee de mars begon. Er zijn een paar enkele noten die verstillen, eindigend met een enkele rustige tik van zijtrommel en cimbaal begeleid door alle fagotten. Het beroemde, lyrische trio “Land of Hope and Glory” volgt (in de subdominante toonaard G), zacht gespeeld (door de eerste violen, vier hoorns en twee klarinetten) en herhaald door het volledige orkest inclusief twee harpen. Wat volgt is een herhaling van wat eerder te horen was, inclusief een vollere verklanking van het Trio (ditmaal in de ‘thuistoonaard’ D), waarbij het orkest wordt aangevuld met zowel orgel als de twee harpen. De mars eindigt, niet met de grote melodie, maar met een kort gedeelte dat een korte herinnering aan de bruisende openingsmars bevat.
Mars nr. 2 in A mineurEdit
Opgedragen
Mars nr. 2 werd gecomponeerd in 1901 en opgedragen “Aan mijn vriend Granville Bantock”.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: piccolo, 2 fluiten, 2 hobo’s, 2 klarinetten in A, basklarinet in A, 2 fagotten, contrafagot, 4 hoorns in F, 2 trompetten in F, 2 cornetten in A, 3 trombones, tuba, pauken (3), slagwerk (2 side drums, triangel, glockenspiel & jingles, bass drum & cymbals), en strijkers.
Geschiedenis
Het werd voor het eerst uitgevoerd, net als mars nr. 1, door de Liverpool Orchestral Society onder leiding van Alfred Rodewald, in Liverpool op 19 oktober 1901. Beide marsen werden twee dagen later gespeeld tijdens een Londens Promenade Concert.
DescriptionEdit
De tweede is de kortste en eenvoudigst geconstrueerde van de marsen. Van de componist Charles Villiers Stanford wordt gezegd dat hij deze mars verkoos boven de eerste, en dat hij deze de mooiste van alle marsen vond. Na een luide oproep tot aandacht door de koperblazers wordt een eenvoudig staccato thema, gespannen en repetitief, rustig gespeeld door de strijkers, geleidelijk aangevuld met andere instrumenten alvorens op te bouwen tot een abrupte climax. Dit gedeelte wordt herhaald. Het tweede thema, zelfverzekerd gespeeld door hoorns en klarinetten, met contrasterende driedubbele en tweevoudige ritmen, is een thema dat Elgar een paar jaar eerder had geschetst: het wordt ontwikkeld en eindigt met bloemstukken van de strijkers en de koperblazers, aangevuld met het klokkenspel. Het staccato openingsthema keert terug, afgesloten door een rustige wervelende baspassage, die leidt naar het Trio gedeelte (in de tonica majeur toonaard A) dat bestaat uit een heerlijk eenvoudig deuntje in tertsen gespeeld door de houtblazers (fluiten, hobo’s, klarinetten en fagotten), ten slotte beantwoord door de strijkers en de koperblazers. Dit Trio-gedeelte wordt herhaald en de mars wordt afgesloten met een briljant coda, met tromgeroffel op de snaartrom, een versplinterend akkoord in A Mineur, kort gespeeld door de hoorns, en gevolgd door een slotcadens.
Mars nr. 3 in C mineurEdit
Opgedragen
Mars nr. 3 werd voltooid in november 1904 en gepubliceerd in 1905. Het was opgedragen “Aan mijn vriend Ivor Atkins”. Het werd voor het eerst uitgevoerd op 8 maart 1905, in de Queen’s Hall, Londen, onder leiding van de componist.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: piccolo, 2 fluiten, 2 hobo’s, cor anglais, 2 klarinetten in B♭, basklarinet in B♭, 3 fagotten, contrafagot, 4 hoorns in F, 2 trompetten in B♭, 2 cornetten in B♭, 3 trombones, tuba, pauken (3), slagwerk (tenordrum, side drum, bass drum & cimbalen), en strijkers.
Omschrijving
March No. 3 onderscheidt zich van de andere door zijn openingsstemming, die opzettelijk plechtig is. Het begint met een donkere ingetogen snelle mars geleid door lage klarinetten, drie fagotten en de hoorns (met trommelslagen tussen de noten van de melodie), voordat een krachtig thema (met koper alleen op de eerste slagen), losbarst uit het volledige orkest. Het donkere thema duikt opnieuw op, wordt dan brutaal opnieuw ingezet, om dan abrupt te eindigen. Het middendeel begint met een parmantig deuntje, gespeeld door een soloklarinet met eenvoudige strijkersbegeleiding, dat gevolgd wordt door een ander nobel deuntje van Elgar, gespeeld door de strijkers van het orkest. Alle thema’s komen weer terug en er is het slotdeel dat abrupt eindigt.
Mars nr. 4 in GEdit
Mars nr. 4 is net zo opgewekt en ceremonieel als nr. 1, en bevat nog een grote melodie in het centrale Trio gedeelte.
DedicationEdit
March No. 4 werd voltooid op 7 juni 1907, en opgedragen “To my friend Dr. G. Robertson Sinclair, Hereford”. Het werd voor het eerst uitgevoerd op 24 augustus 1907, in de Queen’s Hall, Londen, onder leiding van de componist.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: piccolo (met 3e fluit), 2 fluiten, 2 hobo’s, cor anglais, 2 klarinetten in B♭, basklarinet in B♭, 2 fagotten, contrafagot, 4 hoorns in F, 3 trompetten in A, 3 trombones, tuba, pauken (3), slagwerk (side drum, bass drum & cimbalen), 2 harpen, en strijkers.
GeschiedenisEdit
Het Trio werd door Elgar gebruikt in een lied genaamd “The King’s Way” dat hij schreef, op de woorden van zijn vrouw, ter viering van de opening van een belangrijke nieuwe Londense straat genaamd Kingsway in 1909.
In de Tweede Wereldoorlog kreeg No. 4 ook woorden: een patriottisch gedicht van A.P. Herbert met het refrein dat begint met “All men must be free” werd gebruikt als “Song of Liberty”.
Bij het huwelijk van Charles, Prins van Wales, en Lady Diana Spencer diende Pomp and Circumstance No. 4 als de recessional. Toen Diana’s sluier werd opgetild en het bruidspaar een buiging maakte voor Koningin Elizabeth II, klonken de openingsnoten en die klonken door terwijl ze door het gangpad van St Paul’s Cathedral naar de portiek en de wachtende menigte liepen.
DescriptionEdit
De mars heeft een openingsdeel dat voornamelijk bestaat uit ritmische frasen van twee maten die in verschillende vormen worden herhaald, en een lyrisch trio dat is opgebouwd als het beroemde “Land of Hope and Glory” trio van mars nr. 1.
De eerste acht maten van de mars worden gespeeld door het volledige orkest met de melodie gespeeld door de altviolen en de bovenste houtblazers. Beide harpen spelen vanaf het begin, terwijl de cello’s, contrabassen en pauken een eenvoudige basfiguur bijdragen. De basklarinet, contrafagot, trombones en tuba worden “in reserve” gehouden voor de herhaling, wanneer de eerste violen zich bij de altviolen voegen met de melodie. Er klinken ingetogen fanfares van de koperblazers, onderbroken door kleine bloemstukjes van de strijkers, voordat de openingsmars wordt herhaald. Er is een pauze, dan een klein gedeelte dat krachtig begint maar verstilt, en uitmondt in het Trio. Het Trio volgt het patroon van mars nr. 1, met de melodie (in de subdominante toonaard C) gespeeld door klarinet, hoorn en violen. De violen beginnen het Trio op de laagste toon die zij kunnen spelen, een “open” G-snaar, die een herkenbare “twang” geeft aan deze ene toon, en zij krijgen de opdracht om de passage “sul G” op dezelfde snaar te spelen, omwille van de klankkleur, en de begeleiding komt van de harpen, lage strijkers en fagotten. De grote melodie wordt, zoals te verwachten was, door het gehele orkest herhaald; het eerste gedeelte van de mars komt terug; de grote melodie wordt nogmaals herhaald, in de “thuistoonaard” G groot; en het laatste woord wordt gegeven door een herneming van de ritmische beginpatronen. De mars bereidt het publiek voor op zijn einde, even zeker als een trein die een station binnenrijdt, met de violen, altviolen en cello’s die eindigen op hun resonerende “open” G.
Mars nr. 5 in CEdit
DedicationEdit
Mars nr. 5 werd gecomponeerd in 1930, veel later dan de andere, en opgedragen “Aan mijn vriend Dr. Percy C. Hull, Hereford”. De eerste openbare uitvoering vond plaats op 20 september 1930 tijdens een concert in de Queen’s Hall onder leiding van Sir Henry Wood, hoewel het twee dagen eerder was opgenomen in de Kingsway Hall, Londen, onder leiding van Elgar zelf, ondanks zijn zwakke gezondheid.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: piccolo, 2 fluiten, 2 hobo’s, cor anglais, 2 klarinetten in B♭, basklarinet in B♭, 2 fagotten, contrafagot, 4 hoorns in F, 3 trompetten in B♭, 3 trombones, tuba, pauken (3), slagwerk (side drum, bass drum & cimbalen), en strijkers.
OmschrijvingEdit
Zonder introductie wordt de openingsaflevering met enorm vertrouwen uitgebreid en gaat direct over in het Trio gedeelte. Het Trio begint rustig op een vergelijkbare manier als de inleiding van zijn Eerste Symfonie: slechts een bewegende baslijn en een melodie, ook in dezelfde toonsoort (A♭). De melodie wordt, zoals we verwachten, sterk geherformuleerd en vervolgens ontwikkeld. De re-statement van de opening gebruikt dezelfde instrumenten van het orkest, maar wordt deze keer zo zacht mogelijk gestart gedurende slechts vier maten voordat een snel crescendo de geest herstelt tot zoals het was in het begin. Er is meer ontwikkeling voor een grote terugkeer van het Trio thema, in de thuistoonaard van C, en een triomfantelijk einde dat zou kunnen doen denken aan het slot van Grieg’s In de hal van de Bergkoning.
Mars nr. 6 in G mineurEdit
GeschiedenisEdit
Elgar liet schetsen na voor een zesde Pomp and Circumstance mars, die het laatste werk in de set moest worden.
Versie georkestreerd door Percy M. YoungEdit
In 1956 publiceerde Boosey & Co. een Militaire mars nr. 6 in de toonsoort van B♭ majeur, gearrangeerd en georkestreerd door Percy M. Young. Volgens de inleiding geeft Young aan dat hem bepaalde manuscripten ter beschikking waren gesteld uit de nalatenschap van de familie Grafton (van Elgar’s nicht May Grafton), waaronder een korte partituur gedateerd maart 1924 en afzonderlijke viool- en cellopartijen. Elgar gaf details van orkestratie en expressie. Op basis van deze bronnen orkestreerde Young 117 maten voor volledig orkest inclusief harp (maar zonder orgel). Het lijkt echter in hoofdzaak The Empire March te zijn, gecomponeerd voor de British Empire Exhibition van 1924, inclusief het Trio gedeelte A Song of Union.
Versie voltooid door Anthony PayneEdit
In 2005 werden Elgars schetsen door de advocaat van de Elgar Will Trust in een bundel opgestuurd naar de Engelse componist Anthony Payne. Bijgevoegd was ook een artikel getiteld “Circumstantial Evidence” van de Elgar-kenner Christopher Kent uit de Musical Times van augustus 1997, waarin de schetsen werden toegelicht. Eén idee uit de schetsen werd door de componist als “jolly good” bestempeld. Kent meende dat Elgars compositorische gedachten en tijd op dat moment bezig waren met de Derde Symfonie en The Spanish Lady, en dat het hoofdthema voor de mars “niet veelbelovend” was. Payne vond dat de schetsen niet voldoende waren om de mars te voltooien, maar gelukkig werden drie pagina’s partituur in Elgars handschrift ontdekt in de Colles Bibliotheek van de Royal School of Church Music, gemerkt “P&C 6”. In 2006 werden de partituur en de schetsen omgezet in een uitvoerende versie. Payne merkte in de programmatoelichting op dat “Elgar nergens anders in de Pomp and Circumstance marsen samengestelde en tweevoudige maatsoorten op deze manier combineert”. Payne besloot het stuk met een korte toespeling op de eerste Pomp and Circumstance March. De wereldpremière van Payne’s versie vond plaats op 2 augustus 2006 met Andrew Davis als dirigent van het BBC Symphony Orchestra tijdens The Proms in Royal Albert Hall. De eerste opname was door het BBC National Orchestra of Wales onder Richard Hickox.
InstrumentatieEdit
De instrumentatie is: piccolo, 2 fluiten, 2 hobo’s, cor anglais, 2 klarinetten in B♭, basklarinet in B♭, 2 fagotten, contrafagot, 4 hoorns in F, 3 trompetten in B♭, 3 trombones, tuba, pauken (4), slagwerk (side drum, cymbalen, basdrum, jingles, glockenspiel), en strijkers.