Marsze Pomp and Circumstance to

• Marsz nr 1 d-moll (1901)
• Marsz nr 2 a-moll (1901)
• Marsz nr 3 c-moll (1904)
• Marsz nr. 4 g-moll (1907)
• Marsz nr 5 c-moll (1930)
• Marsz nr 6 g-moll (napisany jako szkice, opracowany przez Anthony’ego Payne’a w latach 2005-06)

Pierwsze pięć zostało opublikowanych przez Boosey & Co. jako Elgar’s Op. 39, a każdy z marszów jest dedykowany konkretnemu muzycznemu przyjacielowi Elgara.

Każdy marsz trwa około pięciu minut do zagrania.

Marsz nr 1 w DEdit

DedykacjaEdit

Marsz nr 1, został skomponowany w 1901 roku i dedykowany „mojemu przyjacielowi Alfredowi E. Rodewaldowi i członkom Liverpool Orchestral Society”.

InstrumentacjaEdit

Instrumentacja to: dwa pikolosy (2. ad lib.), dwa flety, dwa oboje, dwa klarnety w A, klarnet basowy w A, dwa fagoty, kontrabassoon, cztery rogi w F, dwie trąbki w F, dwa rożki w A, trzy puzony, tuba, trzy kotły, perkusja (bęben basowy, talerze, trójkąt, bęben boczny, dżingle, glockenspiel (ad. lib.) i tamburyn (ad lib.)), dwie harfy, organy i smyczki.

HistoryEdit

Najbardziej znany z sześciu marszów, Pomp And Circumstance March No. 1 In D miał swoją premierę, wraz z March No. 2, w Liverpoolu 19 października 1901 roku, z Alfredem Rodewaldem dyrygującym Liverpool Orchestral Society. Elgar i jego żona wzięli w niej udział i był to „szalony” sukces. Oba marsze zostały zagrane dwa dni później na londyńskim koncercie promenadowym (który Elgarowie niechcący przegapili) w Queen’s Hall w Londynie, pod dyrekcją Henry’ego Wooda, przy czym Marsz nr 1 zagrano jako drugi. Wood wspominał, że publiczność „…podniosła się i krzyczała… jedyny raz w historii koncertów promenadowych, kiedy utwór orkiestrowy otrzymał podwójny bis.”

Trio zawiera melodię znaną jako „Land of Hope and Glory”. W 1902 roku melodia ta została ponownie użyta, w zmodyfikowanej formie, do sekcji „Land of hope and glory” w jego Odzie koronacyjnej dla króla Edwarda VII. Słowa zostały jeszcze bardziej zmodyfikowane, aby pasowały do oryginalnej melodii, a wynik od tego czasu stał się stałym elementem Last Night of the Proms, a także angielskim hymnem sportowym i ogólną pieśnią patriotyczną.

W Kanadzie, na Filipinach i w Stanach Zjednoczonych, sekcja Trio „Land of Hope and Glory” z Marszu nr 1 jest często znana po prostu jako „Pomp and Circumstance” lub jako „The Graduation March” i jest grana jako melodia procesyjna w praktycznie wszystkich szkołach średnich i niektórych college’ach. Po raz pierwszy zagrano go podczas takiej ceremonii 28 czerwca 1905 roku na Uniwersytecie Yale, gdzie profesor muzyki Samuel Sanford zaprosił swojego przyjaciela Elgara do wzięcia udziału w uroczystości rozpoczęcia roku szkolnego i otrzymania doktoratu honoris causa w dziedzinie muzyki. Elgar przyjął zaproszenie, a Sanford zadbał o to, by był gwiazdą uroczystości, angażując Orkiestrę Symfoniczną z New Haven, Chór College’u, Glee Club, członków wydziału muzycznego i muzyków z Nowego Jorku do wykonania dwóch części z oratorium Elgara The Light of Life oraz, gdy absolwenci i oficjele wymaszerowali, Marsza nr 1 „Pomp and Circumstance”. Elgar odwdzięczył się za ten komplement, dedykując Sanfordowi swoją Introdukcję i Allegro jeszcze w tym samym roku.

OpisEdit

Marsz nr 1 otwiera wstęp oznaczony jako Allegro, con molto fuoco. Wstęp prowadzi do nowego tematu: mocnych par uderzeń na przemian z krótkimi nutami i basem, który uporczywie zderza się z melodią. Tuba basowa i pełne instrumenty dęte blaszane są powstrzymywane do momentu powtórzenia tego fragmentu przez całą orkiestrę. Mały wzór rytmiczny jest grany przez smyczki, a następnie powtarzany wysoko i nisko w orkiestrze, zanim sekcja zostanie zakończona chromatyczną skalą w górę przez instrumenty dęte drewniane. Cała ta żywa sekcja marszowa zostaje powtórzona. W części łączącej tę sekcję z dobrze znanym Triem rytmiczne akordy instrumentów dętych blaszanych przerywają wysokie dźwięki instrumentów dętych i smyczków, po czym fanfara trąbek i puzonów prowadzi do tematu, od którego rozpoczął się marsz. Jest tu kilka pojedynczych nut, które cichną, kończąc się pojedynczym cichym stuknięciem bocznego bębna i cymbałów z towarzyszeniem wszystkich fagotów. Następuje słynne, liryczne trio „Land of Hope and Glory” (w subdominantowej tonacji G), zagrane miękko (przez pierwsze skrzypce, cztery rogi i dwa klarnety) i powtórzone przez całą orkiestrę z dwiema harfami włącznie. Następuje powtórzenie tego, co słyszeliśmy wcześniej, łącznie z pełniejszą wypowiedzią Tria (tym razem w „macierzystej” tonacji D), w której do orkiestry dołączają organy, a także dwie harfy. Marsz kończy się nie wielką melodią, lecz krótką sekcją zawierającą krótkie przypomnienie wartkiego marsza otwierającego.

Marsz nr 2 a-mollEdycja

DedykacjaEdycja

Marsz nr 2 został skomponowany w 1901 roku i zadedykowany „Mojemu przyjacielowi Granville’owi Bantockowi”.

InstrumentacjaEdit

Instrumentacja to: piccolo, 2 flety, 2 oboje, 2 klarnety w A, klarnet basowy w A, 2 fagoty, kontrabassoon, 4 rogi w F, 2 trąbki w F, 2 kornety w A, 3 puzony, tuba, timpani (3), perkusja (2 bębny boczne, trójkąt, glockenspiel & jingle, bęben basowy & cymbały), i smyczki.

HistoryEdit

Po raz pierwszy został wykonany, podobnie jak Marsz nr 1, przez Liverpool Orchestral Society pod dyrekcją Alfreda Rodewalda, w Liverpoolu 19 października 1901 roku. Oba marsze zostały zagrane dwa dni później na londyńskim Promenade Concert.

OpisEdit

Drugi jest najkrótszym i najprościej skonstruowanym z marszów. Mówi się, że kompozytor Charles Villiers Stanford wolał ten marsz od pierwszego i uważał go za najlepszy ze wszystkich marszów. Po głośnym wezwaniu do uwagi przez instrumenty dęte blaszane, prosty temat staccato, napięty i powtarzający się, grany jest cicho przez smyczki, do którego stopniowo dołączają inne instrumenty, aż do nagłej kulminacji. Odcinek ten zostaje powtórzony. Drugi temat, pewnie grany przez rogi i klarnety, z kontrastującymi rytmami potrójnymi i podwójnymi, to temat naszkicowany przez Elgara kilka lat wcześniej: jest on rozwijany i kończy się rozkwitami smyczków i instrumentów dętych blaszanych, do których dołącza cymbałki. Powraca otwierający temat staccato, zakończony cichym, wirującym pasażem basu, który prowadzi do części Trio (w tonacji A-dur), składającej się z zachwycająco prostej melodii w tercjach, granej przez instrumenty dęte drewniane (flety, oboje, klarnety i fagoty), na którą ostatecznie odpowiadają smyczki i dęte blaszane. Odcinek tria powtarza się, a marsz kończy błyskotliwa koda, na którą składa się werbel, rozdzierający akord a-moll, krótko grany przez rogi, po którym następuje finałowa kadencja.

Marsz nr 3 c-mollEdycja

DedykacjaEdycja

Marsz nr 3 został ukończony w listopadzie 1904 roku, a wydany w 1905. Został zadedykowany „Mojemu przyjacielowi Ivorowi Atkinsowi”. Po raz pierwszy został wykonany 8 marca 1905 roku w Queen’s Hall w Londynie, pod dyrekcją kompozytora.

InstrumentacjaEdit

Instrumentacja to: piccolo, 2 flety, 2 oboje, cor anglais, 2 klarnety w B♭, klarnet basowy w B♭, 3 fagoty, kontrabassoon, 4 rogi w F, 2 trąbki w B♭, 2 kornety w B♭, 3 puzony, tuba, timpani (3), perkusja (bęben tenorowy, bęben boczny, bęben basowy & cymbały), oraz smyczki.

OpisEdit

Marsz nr 3 różni się od pozostałych nastrojem otwarcia, które jest celowo uroczyste. Rozpoczyna się mrocznym, stonowanym, szybkim marszem prowadzonym przez niskie klarnety, trzy fagoty i rogi (z uderzeniami bębnów wplecionymi między nuty melodii), po czym z całej orkiestry wybucha energiczny temat (z samymi tylko dętymi blaszanymi przy pierwszych uderzeniach). Mroczny temat pojawia się ponownie, zostaje odważnie rozpoczęty, po czym gwałtownie zakończony. Część środkową rozpoczyna żywiołowa melodia grana przez klarnet solo z prostym akompaniamentem smyczków, po której następuje kolejna ze szlachetnych melodii Elgara, grana przez smyczki orkiestry. Wszystkie tematy pojawiają się ponownie i jest sekcja finałowa, która kończy się nagle.

Marsz nr 4 w GEdit

Marsz nr 4 jest tak samo upbeat i uroczyste jak nr. 1, zawierając kolejną wielką melodię w centralnej sekcji Trio.

DedykacjaEdit

Marsz nr 4 został ukończony 7 czerwca 1907 roku i zadedykowany „Mojemu przyjacielowi Dr. G. Robertsonowi Sinclairowi, Hereford”. Po raz pierwszy został wykonany 24 sierpnia 1907 roku w Queen’s Hall w Londynie, pod dyrekcją kompozytora.

InstrumentacjaEdit

Instrumentacja to: piccolo (z 3. fletem), 2 flety, 2 oboje, cor anglais, 2 klarnety w B♭, klarnet basowy w B♭, 2 fagoty, kontrabassoon, 4 rogi w F, 3 trąbki w A, 3 puzony, tuba, timpani (3), perkusja (bęben boczny, bęben basowy & cymbały), 2 harfy i smyczki.

HistoryEdit

Trio zostało wykorzystane przez Elgara w utworze „The King’s Way”, który napisał, do słów swojej żony, z okazji otwarcia ważnej nowej londyńskiej ulicy zwanej Kingsway w 1909 r.

W czasie II wojny światowej No. 4 również zyskał słowa: patriotyczny wiersz A. P. Herberta z refrenem zaczynającym się od słów „All men must be free” został wykorzystany jako „Song of Liberty”.

W czasie ślubu Karola, księcia Walii, i Lady Diany Spencer, Pomp and Circumstance No. 4 posłużył jako reces. Kiedy welon Diany został podniesiony, a para ukłoniła się przed królową Elżbietą II, zabrzmiały nuty otwierające i były kontynuowane, kiedy szli nawą Katedry Świętego Pawła w kierunku portyku i oczekujących tłumów.

OpisEdit

Marsz ma część wstępną składającą się głównie z dwutaktowych fraz rytmicznych, powtarzanych w różnych formach, oraz liryczne trio skonstruowane na wzór słynnego tria „Land of Hope and Glory” z Marsza nr 1.

Pierwsze osiem taktów marsza gra pełna orkiestra, a melodię grają altówki i wyższe instrumenty dęte drewniane. Obie harfy grają od początku, a wiolonczele, kontrabasy i kotły wnoszą prostą figurę basową. Klarnet basowy, kontrabassoon, puzony i tuba pozostają „w rezerwie” na powtórzenie, kiedy to pierwsze skrzypce dołączają do altówek z melodią. Zanim marsz otwierający zostanie powtórzony, pojawiają się stonowane fanfary instrumentów dętych blaszanych przerywane małymi flażoletami smyczków. Następuje pauza, potem mała sekcja, która zaczyna się mocno, ale wycisza się, prowadząc do Tria. Trio przebiega według schematu Marsza nr 1, z melodią (w tonacji subdominantowej C) graną przez klarnet, róg i skrzypce. Skrzypce rozpoczynają melodię Tria na najniższej nucie, jaką mogą zagrać, „otwartej” strunie G, co daje rozpoznawalny „twang” tej jednej nucie, i są one kierowane do grania fragmentu „sul G” na tej samej strunie, ze względu na barwę dźwięku, a akompaniament pochodzi z harf, niskich smyczków i fagotów. Wielka melodia zostaje powtórzona, jak się spodziewamy, przez całą orkiestrę; powraca początkowa część marsza; wielka melodia zostaje powtórzona raz jeszcze, w „domowej” tonacji G-dur; ostatnie słowo należy do powtórzenia początkowych schematów rytmicznych. Marsz przygotowuje słuchaczy na swój koniec tak pewnie, jak pociąg wjeżdżający na stację, a skrzypce, altówki i wiolonczele kończą go na swoim rezonansowym „otwartym” G.

Marsz nr 5 w CEdit

DedykacjaEdit

Marsz nr 5 został skomponowany w 1930 roku, znacznie później niż pozostałe, i zadedykowany „Mojemu przyjacielowi dr Percy’emu C. Hullowi, Hereford”. Jego pierwsze publiczne wykonanie odbyło się 20 września 1930 roku na koncercie w Queen’s Hall pod dyrekcją Sir Henry’ego Wooda, choć nagrany został dwa dni wcześniej w Kingsway Hall w Londynie, pod dyrekcją samego Elgara, mimo słabego zdrowia.

InstrumentacjaEdit

Instrumentacja to: piccolo, 2 flety, 2 oboje, cor anglais, 2 klarnety w B♭, klarnet basowy w B♭, 2 fagoty, kontrabassoon, 4 rogi w F, 3 trąbki w B♭, 3 puzony, tuba, timpani (3), perkusja (bęben boczny, bęben basowy & cymbały), oraz smyczki.

OpisEdit

Bez wstępu, jego otwierający epizod jest rozbudowany z ogromną pewnością siebie i przechodzi bezpośrednio do części Trio. Trio rozpoczyna się cicho, podobnie jak wstęp I Symfonii: tylko ruchoma linia basu i melodia, również w tej samej tonacji (A♭). Jak się spodziewamy, melodia ta zostaje mocno powtórzona, a następnie rozwinięta. Powtórzenie otwarcia wykorzystuje te same instrumenty orkiestry, ale tym razem zaczyna się tak łagodnie, jak to tylko możliwe, na zaledwie cztery takty, zanim szybkie crescendo przywróci jej ducha, tak jak na początku. Następuje dalsze rozwinięcie tematu, po czym następuje wielki powrót tematu tria, w rodzimej tonacji C, i triumfalne zakończenie, które może przywodzić na myśl zakończenie W sali Króla Gór Griega.

Marsz No. 6 in G minorEdit

HistoryEdit

Elgar pozostawił szkice do szóstego marsza Pomp and Circumstance, mającego być ostatnim utworem w zestawie.

Wersja orkiestrowana przez Percy’ego M. YoungEdit

W 1956 roku Boosey & Co. opublikował Marsz wojskowy nr 6 w tonacji B♭-dur, zaaranżowany i zorkiestrowany przez Percy’ego M. Younga. We wstępie Young zaznacza, że pewne rękopisy zostały mu udostępnione z majątku rodziny Grafton (siostrzenicy Elgara – May Grafton), w tym krótka partytura datowana na marzec 1924 roku oraz oddzielne partie skrzypiec i wiolonczeli. Elgar wskazał szczegóły orkiestracji i ekspresji. Na podstawie tych źródeł Young zaaranżował 117 taktów na pełną orkiestrę, w tym harfę (ale nie organy). Wydaje się jednak, że jest to zasadniczo The Empire March skomponowany na wystawę Imperium Brytyjskiego w 1924 roku, zawierający sekcję tria A Song of Union.

Wersja uzupełniona przez Anthony’ego Payne’a

W 2005 roku szkice Elgara zostały wysłane przez prawnika Elgar Will Trust w pakiecie do angielskiego kompozytora Anthony’ego Payne’a. Dołączony był do nich artykuł zatytułowany „Elgar Will Trust”. Dołączony był również artykuł „Circumstantial Evidence” autorstwa autorytetu Elgara Christophera Kenta z Musical Times z sierpnia 1997 roku wyjaśniający szkice. Jeden z pomysłów w szkicach został oznaczony przez kompozytora jako „jolly good”. Kent uważał, że kompozytorskie myśli i czas Elgara były wówczas zaangażowane w III Symfonię i The Spanish Lady, a główny temat marsza był „mało obiecujący”. Payne uważał, że w szkicach jest za mało, by ukończyć marsz, ale na szczęście trzy strony partytury w rękopisie Elgara zostały odnalezione w Royal School of Church Music Colles Library i oznaczone jako „P&C 6”. W 2006 roku partytura i szkice zostały przekształcone w wersję wykonawczą. Payne zauważył w notach programowych, że „nigdzie indziej w marszach Pomp and Circumstance Elgar nie łączy w ten sposób metra złożonego i dwumiarowego”. Payne zakończył utwór krótką aluzją do pierwszego Marsza Pomp and Circumstance. Światowe prawykonanie wersji Payne’a odbyło się 2 sierpnia 2006 roku z Andrew Davisem dyrygującym BBC Symphony Orchestra podczas The Proms w Royal Albert Hall. Pierwszego nagrania dokonała BBC National Orchestra of Wales pod dyrekcją Richarda Hickoxa.

InstrumentacjaEdit

Instrumentarium: piccolo, 2 flety, 2 oboje, cor anglais, 2 klarnety B♭, klarnet basowy B♭, 2 fagoty, kontrabas, 4 rogi F, 3 trąbki B♭, 3 puzony, tuba, kotły (4), perkusja (bęben boczny, talerze, bęben basowy, dzwoneczki, glockenspiel) i smyczki.