Autoshaping (czasami nazywany śledzeniem znaku) jest jedną z wielu procedur eksperymentalnych stosowanych do badania warunkowania klasycznego. W autoshapingu, w przeciwieństwie do kształtowania, nagroda przychodzi niezależnie od zachowania zwierzęcia. W swojej najprostszej formie autoshaping jest bardzo podobny do procedury warunkowania ślinowego stosowanej przez Pawłowa u psów. W najbardziej znanej procedurze Pawłowa, krótki sygnał dźwiękowy niezawodnie poprzedzał podawanie psom jedzenia. Psy naturalnie, bezwarunkowo, śliniły się (odpowiedź bezwarunkowa) na podawane im jedzenie (bodziec bezwarunkowy), ale poprzez uczenie się, warunkowo, zaczęły się ślinić (odpowiedź warunkowa) na dźwięk (bodziec warunkowy), który zapowiadał jedzenie. W auto-shaping, światło jest niezawodnie włączony na krótko przed zwierzęta otrzymują jedzenie. Zwierzęta naturalnie, bezwarunkowo, wykazują reakcje konsumpcyjne na podawane im jedzenie, ale poprzez uczenie się, warunkowo, zaczęły wykonywać te same czynności konsumpcyjne skierowane na bodziec warunkowy, który zapowiada jedzenie.

Autokształtowanie stanowi interesujące zagadnienie dla twierdzenia B.F. Skinnera, że należy stosować kształtowanie jako metodę uczenia gołębia dziobania klucza. W końcu, jeśli zwierzę potrafi samo się kształtować, to po co stosować pracochłonny proces kształtowania? Autokształtowanie jest również sprzeczne z zasadą wzmocnień Skinnera. Podczas autoshapingu jedzenie pojawia się niezależnie od zachowania zwierzęcia. Gdyby zachodziło wzmocnienie, przypadkowe zachowania powinny zwiększać swoją częstotliwość, ponieważ powinny być nagradzane przypadkowym jedzeniem. Niemniej jednak, dziobanie kluczy niezawodnie rozwija się u gołębi, nawet jeśli zachowanie to nigdy nie było nagradzane.

Najwyraźniejszy dowód na to, że auto-zachowanie jest pod kontrolą Pawłowa, a nie Skinnera, został znaleziony przy użyciu procedury zaniechania. W tej procedurze, jedzenie jest normalnie zaplanowane do dostarczenia po każdej prezentacji bodźca (często błysku światła), z wyjątkiem przypadków, w których zwierzę faktycznie wykonuje konsumpcyjną odpowiedź na bodziec, w którym to przypadku jedzenie jest wstrzymane. W tym przypadku, gdyby zachowanie było pod kontrolą instrumentalną, zwierzę przestałoby próbować skonsumować bodziec, ponieważ po takim zachowaniu następuje wstrzymanie jedzenia. Ale zwierzęta uparcie próbują konsumować bodziec warunkowy przez tysiące prób (zjawisko znane jako negatywne podtrzymywanie), nie mogąc zaprzestać behawioralnej reakcji na bodziec warunkowy nawet wtedy, gdy uniemożliwia im to uzyskanie nagrody.