Nie każdy program telewizyjny może być hitem, ale niektóre są po prostu okropne. Wszystkie gatunki padają ofiarą zepsutych produkcji, od reality show do sitcomów, i były emitowane przez dziesięciolecia historii telewizji.

Nasz ranking bierze pod uwagę reakcje krytyków i widzów, jak również oceny, aby dać pełny obraz tego, jak bardzo te seriale naprawdę zostały zbombardowane.

Przyjrzyjrzyjmy się szybko 21 najbardziej znienawidzonym programom telewizyjnym w historii, w tym programowi, który trwał prawie 20 lat (nr. 9).

Baywatch (1989-2001)

Na długo przed filmem z 2017 roku z udziałem Zaca Efrona i The Rocka, istniał długo emitowany serial telewizyjny. Baywatch miał dość prostą, ale niewykonalną przesłankę: grupa pięknych ratowników z Los Angeles była w stanie jakoś biegać w zwolnionym tempie stale i mieć dramatyczne relacje, jednocześnie ratując plażowiczów z ciągłego niebezpieczeństwa znacznie wykraczającego poza zwykłe utonięcia.

The David Hasselhoff-led show został faktycznie anulowany przez NBC po jednym sezonie z powodu słabych wyników oglądalności. Ale Hoff i spółka byli zdeterminowani i udało im się przywrócić serię na 10 kolejnych udanych sezonów w syndykacji. Godzinny dramat zgarnął dość międzynarodową publiczność, która, miejmy nadzieję, jest w stanie dostrzec humor w parodii komedii 16 lat później.

20. The Phyllis Diller Show (1966-1967)

Oryginalnie zatytułowany The Pruitts of Southampton, ten sitcom ABC emitowany był przez jeden 30-odcinkowy sezon. Założenie było takie, że komik Phyllis Diller jako matriarcha niegdyś bogatej rodziny walczącej o utrzymanie się na powierzchni w swojej rezydencji w Hamptons.

W połowie sezonu, sieć zmieniła tytuł serialu na The Phyllis Diller Show, mając nadzieję, że siła gwiazdy jej imienia zwiększy oglądalność. Najwyraźniej, to nie poszło zgodnie z planem, jak seria została odwołana w tym samym roku.

19. The PTL Club (1974-1989)

Okazjonalnie, trudno jest określić, co jest upadkiem programu: okropny program czy dramat za kulisami. Wcześni teleewangeliści Jim i Tammy Faye Bakker prowadzili PTL Club, co jest skrótem od „The Praise the Lord Club”. Seria była dwugodzinny talk show z ściśle chrześcijańskich gości i tematu.

Ale w 1980 roku, wszystko się rozpadło. Jim został oskarżony o gwałt, a później został skazany za oszustwa pocztowe i konspirację. Para rozwiodła się, a Tammy później zmarła po długiej walce z rakiem. Jim wciąż czerpie zyski ze swojej działalności, ale nie jest już twarzą teleewangelizmu.

Jak dla treści programu? To zależy od twojej perspektywy, ale widzowie nazwali go wszystkim od „ładunku śmieci” do „najzabawniejszego programu w telewizji w swoim czasie.”

18. Najbrzydsza dziewczyna w mieście (1968-1969)

Oprócz okropnej nazwy, ten sitcom ABC miał swoje problemy od samego początku. Fakt, że nie został nawet wyemitowany w Londynie, mimo że był tam kręcony, mógł być jednym z nich, ale bardziej prawdopodobne jest to, że temat miał z tym coś wspólnego.

Seria podąża za mężczyzną, Timem, który jest mylony z kobietą i ląduje na stanowisku modela, które bierze, aby pozostać w Anglii z aktorką, którą kocha. Tylko 17 odcinków z 20 nakręconych zostało kiedykolwiek wyemitowanych.

17. Casablanca (1955-1956)

Liczba udanych telewizyjnych adaptacji filmów (lub odwrotnie) jest niewielka. Ponad dekadę po premierze nagrodzonego Oscarem klasyka, ABC wyemitowało serial Casablanca. Mimo, że postacie i tematy były oparte na tych z filmu, serial został osadzony w czasach zimnej wojny, w nadziei na uchwycenie aktualnej reakcji swojej inspiracji.

Ale serial po prostu nie miał odpowiedniej mieszanki elementów, aby stać się hitem, i tylko 10 odcinków zostało wyprodukowanych przed jego anulowaniem. Szokująco, to nie było wystarczające ostrzeżenie, aby trzymać się z dala od tytułu, ponieważ pięć odcinków serialu NBC z 1983 roku o tej samej nazwie zostało nakręconych.

16. The Chevy Chase Show (1993)

Ten późnonocny talk show był niesławną katastrofą. Z intrygującą koncepcją, Chevy Chase Show mógł być świetnym variety show, jak początkowo chciała gwiazda. Ale Chase potknął się w swoich monologach i narodziła się porażka.

Oto przykład. W jednym z często przywoływanych incydentów, Chase przeprowadził nudny wywiad z Goldie Hawn, który następnie zakończył niezręcznym tanecznym wybuchem. Nic dziwnego, że serial został anulowany po zaledwie pięciu tygodniach na antenie.

Zwierzę (1983)

Manimal nie miał prawie nic, co by na to wskazywało. Okropny tytuł, miejsce w czasie naprzeciwko ukochanego serialu Dallas i śmieszne założenie, które zostało potraktowane poważnie. Podstawowym założeniem było to, że brytyjski profesor ma zdolność do morfingu w dowolne zwierzę, i używał tej mocy do rozwiązywania przestępstw.

Seria jest prawdopodobnie najlepiej zapamiętana ze względu na skomplikowane efekty praktyczne otaczające transformacje człowieka w zwierzę głównego bohatera. Manimal trwał tylko przez osiem odcinków na NBC, zanim został odwołany.

14. Baby Bob (2002-2003)

Ten sitcom CBS został zainspirowany postacią Baby Bob z reklam FreeInternet.com. W Baby Bob, niemowlęta były grane przez rzeczywiste niemowlęta, które zostały zmontowane tak, aby wyglądały jakby mówiły. The show revolves wokół Boba, którego rodzice odkrywają, że ich dziecko może mówić jak dorosły.

Jednakże seria została zniszczona przez krytyków i show’s run zakończył się po sezonie 2. Postać Baby Boba powróciła do telewizji, gdzie wystąpił w serii reklam dla Quiznos.

13. Twenty One (1956-1958)

Ten 30-minutowy teleturniej był pierwotnie prowadzony przez Jacka Barry’ego. W programie dwóch uczestników zakładało słuchawki i wchodziło do oddzielnych kabin izolacyjnych. Jeden na raz, ich kabina zostanie otwarta i zostanie im zadana seria pytań, których celem będzie osiągnięcie 21 punktów. Obaj uczestnicy nie byli świadomi wyniku przeciwnika, ani jego wydajności.

Nawet jeśli sama gra była w porządku, show było owiane skandalem, ponieważ Twenty One był całkowicie choreograficzny z zawodnikami obsadzonymi jak aktorzy. Pokaz został zbadany i odwołany bez uprzedzenia.

12. Witaj, Larry (1979-1980)

Sitcom emitowany przez nieco więcej niż rok pomiędzy 1979 a 1980 rokiem na NBC. Bohaterem serialu jest McLean Stevenson jako tytułowy Larry Alder, który opuszcza swoją pracę jako gospodarz radiowego talk show w Los Angeles, aby przenieść się do Portland, Ore. ze swoimi dwiema córkami.

Nawet ze Stevensonem, który był związany z M*A*S*H, w roli głównej, serial zmagał się z uczynieniem głównego bohatera – lub samego serialu – sympatycznym dla szerokiej publiczności. Większość widzów uznała go za słabo napisany i nieśmieszny.

11. Sekretny dziennik Desmonda Pfeiffera (1998)

Ten amerykański sitcom został wyemitowany na UPN w 1998 roku. Historia opowiada o czarnoskórym angielskim szlachcicu Desmondzie Pfeifferze (Chi McBride), który został wygnany z kraju po tym, jak narobił sobie poważnych długów hazardowych. W Stanach Zjednoczonych Desmond zostaje pokojowcem prezydenta Abrahama Lincolna. W serialu widzimy Biały Dom z czasów wojny secesyjnej, w którym roi się od pijaków.

Jednakże, zanim jeszcze serial zadebiutował, został otoczony kontrowersjami z powodu lekkiego podejścia do tematu amerykańskiego niewolnictwa.

Hee Haw Honeys (1978-1979)

Na tej liście jest wiele spinoffów, jako spin-off wcześniej ukochanej serii telewizyjnej jest tym, co może czasami uczynić zły program jeszcze bardziej znienawidzonym, niż byłby, gdyby nie rujnował materiału i postaci, które widzowie lubili. Ten spinoff muzycznego show country Hee Haw przedstawia Kathie Lee Gifford i Misty Rowe jako siostry prowadzące przydrożną jadłodajnię, w której, tak jak w oryginalnym programie, wielu popularnych artystów country zatrzymuje się, aby wykonać piosenkę lub dwie.

Pokazuje oryginalny humor hillbilly cornpone oraz muzykę country, bluegrass i gospel, obejmując południową, wiejską i wiejską kulturę. Jest on oparty na skeczu „Lulu’s Diner” i jest nazwany po skąpo odzianych buxom dziewczyny gospodarstwa nazwie Hee Haw Honeys (na zdjęciu powyżej) z Hee Haw, ale nigdy nie zyskał popularność, że show.

Muzyczne goście włączone Loretta Lynn, Conway Twitty, i Ronnie Milsap, między innymi. Hee Haw regulars przedstawione na show obejmują Rowe, Gailard Sartain, Lulu Roman, i Kenny Price. Podczas gdy oryginalny Hee Haw jest uważany za ważny, pomimo jego corniness ze względu na kaliber jego występów muzycznych, Hee Haw Honeys nigdy nie uzyskał tego wyróżnienia. Show działał tylko przez jeden sezon, od 1978 do 1979 roku.

The Jackie Gleason Show (1952-1970)

The Jackie Gleason Show istniał w różnych iteracjach między 1952 a 1970 rokiem. W różnych okresach był to program rozrywkowy, teleturniej i talk show, wszystkie prowadzone przez gospodarza Jackiego Gleasona. Najdłużej trwające wersja programu był variety show, który widział go grając różne postacie komediowe i był pod wpływem wodewilu. Najsłynniejszą wersją był teleturniej You’re in the Picture, który był tak zły, że trwał tylko jeden odcinek i skłonił Gleasona do przeprosin widzów w następnym tygodniu.

W tym odcinku panel gwiazd wbił swoje głowy w kartonowe wycinki słynnej sceny lub tekstu piosenki, a następnie musiał zadać Gleasonowi pytania tak lub nie, aby dowiedzieć się, co to było. Game show był próbą Gleason wykazać wszechstronność po jego sukcesie z różnorodności show i Honeymooners. Nie trzeba dodawać, że to się nie udało. Magazyn Time rozerwał program na strzępy, a później przytoczył go jako przykład tego, dlaczego sezon telewizyjny 1960-1961 był najgorszym w historii telewizji.

Cop Rock (1990)

Ten program trafił do wcześniejszego artykułu o najgorszych programach telewizyjnych lat 90-tych. Serial z 1990 roku był po części proceduralem policyjnym, a po części musicalem, ale bez żadnej parodii czy ironii niezbędnej do wyciągnięcia tak dziwnej kombinacji. Serial otrzymał straszne recenzje, kiedy się pojawił i jest powszechnie uważany za jeden z najbardziej dziwacznych seriali wszech czasów.

Próbował poważnego tonu w odniesieniu do ciężkich tematów, ale wtedy bohaterowie losowo wybuchali w piosence w najdziwniejszych momentach. Jeszcze bardziej żenujące dla ABC były wysokie koszty produkcji serialu, jako że twórca Steven Bochco odniósł wielki sukces z serialem Hill Street Blues, więc sieć była skłonna wyrzucić dużo pieniędzy w jego stronę dla tego serialu.

„Czego nauczyłem się z tego doświadczenia?” Bochco powiedział w telefonicznym wywiadzie z The New York Times po tym, jak serial został odwołany. „Nie umieszczaj muzyki w serialu o gliniarzach. Nie każ postaciom wybuchać w piosence.” Serial został odwołany po 11 odcinkach. Podczas ostatniego odcinka, obsada złamała charakter i dołączyła do ekipy wykonującej piosenkę kończącą serial.

AfterMASH (1983-1985)

A oto kolejny spinoff do listy, tym razem z serialu, który raz po raz był wybierany jednym z najlepszych seriali telewizyjnych wszech czasów. Ten trafił na poprzedni artykuł o najgorszych serialach lat 80.

M*A*S*H jest uważany za jeden z najbardziej ukochanych seriali wszech czasów, został uznany za 25. najlepszy serial wszech czasów przez TV Guide, ale po 11 sezonach to się skończyło. W końcu serial trwał dłużej niż sama wojna koreańska i większość zaangażowanych w niego graczy uznała, że czas go zawiesić.

Niestety, kilku zaangażowanych uznało, że spinoff jest konieczny, a CBS oczywiście chciało nadal czerpać zyski z ogromnej popularności serialu. Akcja AfterMASH toczy się w szpitalu dla weteranów po zakończeniu wojny i występuje w nim tylko trzech członków oryginalnej obsady: Harry Morgan (pułkownik Potter), Jamie Farr (Klinger) i William Christopher (ojciec Mulcahy).

Podobne tematy etyki wojny zostały omówione, ale to był w zasadzie tylko M*A*S*H działający na oparach. Jakimś cudem utrzymał się przez dwa sezony, zaraz po tym jak oryginalny serial zakończył się w 1983 roku. Znalazł się nie tylko na liście najgorszych seriali wszechczasów TV Guide, ale także na liście 100 najgorszych pomysłów stulecia magazynu Time. Ouch.

Celebrity Boxing (2002)

Ten specjalny Fox wyemitował tylko dwa odcinki na wiosnę 2002 roku. Jest tak, jak brzmi: D-lista celebrytów, którzy potrzebują uwagi boksują się w telewizji. W pierwszym odcinku, Danny Bonaduce pokonał Barry’ego Williamsa, Todd Bridges pokonał Vanilla Ice, a Tonya Harding pokonała Paulę Jones. Odcinek drugi zawierał cztery walki, podczas gdy w międzyczasie wiele gwiazd odmówiło pojawienia się w programie.

Darva Conger pokonał Olgę Korbut, Dustin Diamond pokonał Rona Palillo, Manute Bol pokonał Williama Perry’ego, a Joey Buttafuoco pokonał Joanie „Chyna” Laurer, z którą Weird Al Yankovic był proponowany do walki, ale nie zdecydował się na nią, ponieważ nie uważał, że walka z kobietą w telewizji byłaby dobrym posunięciem w karierze. Jest również możliwe, że była supergwiazda WWF, kulturystka i gwiazda porno Chyna zabiłaby Weird Al’a.

ESPN wymienił 20 powodów, dla których ten program okazał się niezamierzenie zabawny, żenujący i wywołujący ciarki. Wstrzymano produkcję prawdopodobnie dlatego, że nie udało się znaleźć gwiazd, które chciałyby się w nim skompromitować, a nie z powodu tego, jak bardzo był zły. To naprawdę coś mówi, gdy program jest tak zły, że nawet słabnący celebryci nie pójdą na niego, by zyskać więcej uwagi.

Hogan’s Heroes (1965-1971)

Tagline tej komedii o jeńcach wojennych z II wojny światowej to, „Jeśli podobała Ci się II wojna światowa, pokochasz Hogan’s Heroes!” Pozwólcie temu zdaniu zatopić się na chwilę. Ta komedia rozgrywająca się w niemieckim obozie jenieckim w czasie II wojny światowej była emitowana w latach 1965-1971 i została ogólnie dobrze przyjęta, a nawet zdobyła dwie nagrody Emmys.

Ale zasłużenie wylądowała na piątym miejscu listy TV Guide za rażące trywializowanie niemieckich obozów jenieckich, Holokaustu i ogólnie okrucieństw II wojny światowej w imię dość obraźliwej komedii, biorąc pod uwagę kontekst. W serialu wystąpił Bob Crane jako aliancki pułkownik koordynujący międzynarodową grupę operacji specjalnych w obozie. Niemcy prowadzący obóz jeniecki zostali przedstawieni jako przezabawnie nieudolni i niekompetentni.

Alianci zasadniczo używają całego obozu jako bazy operacyjnej dla ruchu oporu i są bardzo wspomagani przez głupich Niemców prowadzących go. Podczas gdy serial mógł być na tyle zabawny, że otrzymał nominacje do nagrody Emmy za najlepszy serial komediowy i grę aktorską, trudno, aby to niepoprawne politycznie założenie nie pozostawiło w widzu niesmaku.

Godzina Brady’ego Buncha (1976)

Kiedy członkowie The Brady Bunch dostali swój własny variety show, skończyło się to jednym z najbardziej okropnych momentów w historii popkultury lat 70-tych. The Brady Bunch był tak popularny, że ABC chciało zarobić na nim pieniądze w każdy możliwy sposób, mimo że większość aktorów miała niewielkie doświadczenie w śpiewaniu lub tańcu.

Sid i Marty Krofft, producenci za super udanym variety show Donny & Marie, nie byli nawet wystarczający, aby to uratować, choć ich siła przebicia była tym, co przekonało wielu członków obsady z The Brady Bunch do zapisania się. Założeniem jest, że kiedy rodzina Brady jest wybrany do gwiazdy w nowym show (show w show) dla ABC, patriarcha rodziny Mike Brady (Robert Reed) rezygnuje z kariery jako architekt i przenosi rodzinę do Południowej Kalifornii, aby realizować show-biznes.

Każdy z odmianą godziny dziewięć odcinków miał numery piosenek i tańca, jak również fabułę o show w show produkcji. Nawet większość zaangażowanych osób widziała, jak złe to było, ale uczestniczyli w tym dla pieniędzy i aby utrzymać zainteresowanie widzów oryginalnym show.

Gwiazdor Robert Reed był niesławnie niezadowolony z wszystkich spinoffów Brady’ego, ale z jakiegoś powodu naprawdę objął tę godzinę okropności z zapałem. „The Brady Bunch Hour było niewiarygodnie złe”, pisze Barry Williams, aktor, który grał Grega Brady’ego, w swoim pamiętniku Growing Up Brady, „ale jeszcze bardziej niewiarygodny był fakt, że Robert Reed (po którym można by się spodziewać, że będzie pienił się na ustach z powodu tego bałaganu) naprawdę cieszył się z bycia w nim.”

Wielu ludzi, w tym współtwórcy Reeda, naśmiewali się z jego namiętnych prób śpiewania i tańczenia w tej produkcji.

X.F.L. (2001)

To nie był program telewizyjny, per se, ale próba stworzenia nowego sportu z połączenia piłki nożnej i profesjonalnego wrestlingu. Właściciel World Wrestling Federation Vince McMahon próbował stworzyć taką alternatywę dla NFL w 2000 roku. X.F.L. łączył regularny futbol NFL z teatrem WWF.

Pokaz był mocno promowany, ale oceny były niskie i został odwołany po jednym sezonie. Firma McMahona straciła 35 milionów dolarów z próby stworzenia nowego sportu, a liga rozwiązała się w niesławie, z McMahonem przyznającym, że była to porażka. To nie pomogło, że McMahon nie ma najlepszą reputację w świecie sportu, więc X.F.L. był szeroko wyśmiewany przez dziennikarzy sportowych w całym wysiłku.

NBC Bob Costas powiedział do Conan O’Brien, „To musi być co najmniej dekadę od pierwszego musiałem głośno, 'Dlaczego nie ktoś połączyć mierny futbol liceum z tawdry strip club? W końcu ktoś wziął mój pomysł i zaczął go realizować.” Cała sprawa była postrzegana jako wielki żart.

My Mother the Car (1965-1966)

Ten serial fantasy z 1965 roku ma jedno z najbardziej dziwacznych założeń programu telewizyjnego wszech czasów. My Mother the Car opowiada historię mężczyzny, którego matka umiera i wciela się ponownie w samochód marki Porter z 1928 roku. Podczas gdy teraz program jest powszechnie cytowany jako jeden z najgorszych w historii, to faktycznie wyprzedził swoje czasy w zakresie dziwacznych sitcomów, które przyszły po nim, takich jak Marzenie o Jeannie, Mój ulubiony Marsjanin, lub Mister Ed, z których wszystkie są komediami z dziwacznymi przesłankami.

Współtwórca programu, Allan Burns, faktycznie poszedł na bardzo udaną karierę telewizyjną, kierując uznanymi seriami, w tym The Mary Tyler Moore Show, między innymi. Głównym bohaterem serii jest adwokat, który musi kupić drugi samochód, kiedy odkrywa zniszczone Porter na działce samochodów używanych.

Zaczyna mówić tylko do niego w głosie matki przez radio samochodu; cue dowcipy szaleństwa. Kupuje samochód i ma go odrestaurowany, aby mógł mieć swoją zmarłą matkę blisko siebie, ale zapalony kolekcjoner samochodów ciągle próbuje go oszukać, aby go sprzedać. Podczas kręcenia serialu użyto trzech samochodów. Dwa z nich znajdują się w Edmonton, Alberta, i Gatlinburg, Tenn.., w Muzeum Star Cars.

The Jerry Springer Show (1991-obecnie)

A najgorszy, najbardziej znienawidzony program wszech czasów to taki, który po prostu trwa. Ten dzienny talk show jest uosobieniem wszystkiego, co niesmaczne i tandetne, a goście Springera często wdają się w bójki, dyskutując o ojcostwie swoich dzieci lub o tym, czy powinni nawiązywać stosunki seksualne ze swoimi krewnymi.

Publiczność w studiu to raczej głośny szum wściekłego tłumu, a nie ścieżka śmiechu, a ten hałas przeplatany jest co drugą sekundę przekleństwami. Ludzie ze smutnymi i żałosnymi życiami idą na pokaz, aby krzyczeć na siebie, wyrzucać brudy i nie rozwiązywać swoich problemów w najmniejszym stopniu. Springer został określony jako anty-Oprah, i tak długo jak istnieją ludzie, którzy chcą krzyczeć i walczyć w telewizji, ten program będzie, niestety, prawdopodobnie trzymał się w pobliżu.

Rankingi dzięki uprzejmości TV Guide.

Dodatkowe raportowanie przez Evie Carrick, Michelle Regalado, i Becca Bleznak.

Sprawdź The Cheat Sheet na Facebooku!