Phobos – wewnętrzny i większy z dwóch księżyców Marsa. Został odkryty teleskopowo wraz z towarzyszącym mu księżycem, Deimosem, przez amerykańskiego astronoma Asafa Halla w 1877 roku i nazwany na cześć jednego z synów Aresa, greckiego odpowiednika rzymskiego boga Marsa. Phobos jest małym nieregularnym skalistym obiektem o kraterowatej, żłobkowanej powierzchni.
Ciało w przybliżeniu elipsoidalne, Phobos mierzy 26,6 km (16,5 mil) średnicy w najszerszym miejscu. Obraca się raz wokół Marsa co 7 godzin 39 minut w wyjątkowo bliskiej średniej odległości – 9,378 km (5,827 mil)- na prawie kołowej orbicie, która leży tylko 1° od płaszczyzny równika planety. Ponieważ okres orbitalny satelity jest mniejszy niż okres obrotowy Marsa (24 godziny 37 minut), Phobos porusza się z zachodu na wschód na marsjańskim niebie. Długa oś Fobosa jest stale skierowana w stronę Marsa; podobnie jak w przypadku ziemskiego Księżyca, ma on okres obrotowy równy okresowi orbitalnemu i dlatego pozostaje zwrócony tą samą stroną do planety.
Silnie pokruszona powierzchnia Fobosa pokryta jest bardzo ciemnoszarym regolitem (nieskonsolidowanym gruzem skalnym), który odbija tylko około 6 procent padającego na niego światła – mniej więcej połowę tego, co powierzchnia Księżyca. Ten fakt oraz niska średnia gęstość satelity (1,9 grama na cm sześcienny) są zgodne ze składem węglowych meteorytów chondrytowych, co sugeruje, że Phobos może być przechwyconym obiektem podobnym do asteroidy. Niezwykłe liniowe rowki, zwykle o szerokości 100 metrów (330 stóp) i głębokości 20 metrów (65 stóp), pokrywają większą część powierzchni. Istnieją mocne dowody na to, że są one związane z powstaniem największego krateru na Fobosie. Struktura ta, znana jako Stickney, mierzy około 10 km (6 mil) średnicy. Precyzyjne obserwacje pozycji Fobosa w ciągu ostatniego stulecia sugerują, że siły pływowe z Marsa powoli przyciągają satelitę w kierunku planety. Jeśli tak jest, to w bardzo odległej przyszłości dojdzie do zderzenia z Marsem.