Wangari Muta Maathai urodziła się w Nyeri w Kenii (Afryka) w 1940 roku. Jako pierwsza kobieta w Afryce Wschodniej i Środkowej zdobyła tytuł doktora. Wangari Maathai uzyskała stopień naukowy z nauk biologicznych w Mount St. Scholastica College w Atchison, Kansas (1964). Następnie uzyskała tytuł Master of Science na University of Pittsburgh (1966). Studia doktoranckie odbywała w Niemczech i na Uniwersytecie w Nairobi, uzyskując tytuł doktora (1971) na Uniwersytecie w Nairobi, gdzie wykładała również anatomię weterynaryjną. Została kierownikiem Katedry Anatomii Weterynaryjnej i profesorem nadzwyczajnym odpowiednio w 1976 i 1977 roku. W obu przypadkach była pierwszą kobietą, która objęła te stanowiska w regionie. Wangari Maathai była aktywna w Krajowej Radzie Kobiet Kenii w latach 1976-87 i była jej przewodniczącą w latach 1981-87. To właśnie podczas swojej służby w Krajowej Radzie Kobiet wprowadziła w 1976 r. ideę sadzenia drzew z ludźmi i kontynuowała jej rozwój w szeroko zakrojoną, oddolną organizację, której głównym celem jest sadzenie drzew z grupami kobiet w celu ochrony środowiska i poprawy jakości ich życia. Jednak dzięki Ruchowi Zielonego Pasa pomogła kobietom zasadzić ponad 20 milionów drzew na ich farmach oraz w szkołach i kościołach.
W 1986 roku Ruch założył Pan African Green Belt Network i zapoznał ponad 40 osób z innych krajów afrykańskich z tym podejściem. Niektóre z tych osób założyły podobne inicjatywy sadzenia drzew w swoich krajach lub wykorzystują niektóre z metod Ruchu Zielonego Pasa, aby usprawnić swoje wysiłki. Do tej pory kilka krajów z powodzeniem rozpoczęło takie inicjatywy w Afryce (Tanzania, Uganda, Malawi, Lesotho, Etiopia, Zimbabwe, itd.). We wrześniu 1998 r. rozpoczęła kampanię Koalicji Jubileusz 2000. Podjęła nowe wyzwania, odgrywając wiodącą rolę na świecie jako współprzewodnicząca kampanii Jubileusz 2000 dla Afryki, która dąży do anulowania niespłacalnych zaległych długów biednych krajów Afryki do roku 2000. Jej kampania przeciwko zawłaszczaniu ziemi i drapieżnemu przyznawaniu ziemi leśnej znalazła się w centrum uwagi w ostatnim czasie.
Wangari Maathai jest uznawana na arenie międzynarodowej za swoją wytrwałą walkę o demokrację, prawa człowieka i ochronę środowiska. Wielokrotnie przemawiała w ONZ i wypowiadała się w imieniu kobiet na specjalnych sesjach Zgromadzenia Ogólnego w związku z pięcioletnim przeglądem Szczytu Ziemi. Służyła w komisji do spraw globalnego zarządzania i komisji do spraw przyszłości. Ona i Ruch Zielonego Pasa otrzymali wiele nagród, w szczególności Pokojową Nagrodę Nobla w 2004 roku. Inne nagrody to: The Sophie Prize (2004), The Petra Kelly Prize for Environment (2004), The Conservation Scientist Award (2004), J. Sterling Morton Award (2004), WANGO Environment Award (2003), Outstanding Vision and Commitment Award (2002), Excellence Award from the Kenyan Community Abroad (2001), Golden Ark Award (1994), Juliet Hollister Award (2001), Jane Addams Leadership Award (1993), Edinburgh Medal (1993), The Hunger Project’s Africa Prize for Leadership (1991), Goldman Environmental Prize (1991), the Woman of the World (1989), Windstar Award for the Environment (1988), Better World Society Award (1986), Right Livelihood Award (1984) i the Woman of the Year Award (1983). Profesor Maathai znalazła się również na liście Global 500 Hall of Fame UNEP i została uznana za jedną ze 100 bohaterek świata. W czerwcu 1997 r. Wangari została wybrana przez Earth Times jako jedna ze 100 osób na świecie, które dokonały zmian na arenie środowiskowej. Profesor Maathai otrzymała również tytuły doktora honoris causa od kilku instytucji na całym świecie: William’s College, MA, USA (1990), Hobart & William Smith Colleges (1994), University of Norway (1997) i Yale University (2004).
Ruch Zielonego Pasa i profesor Wangari Maathai są przedstawione w kilku publikacjach, w tym The Green Belt Movement: Sharing the Approach (przez prof. Wangari Maathai, 2002), Speak Truth to Power (Kerry Kennedy Cuomo, 2000), Women Pioneers for the Environment (Mary Joy Breton, 1998), Hopes Edge: The Next Diet for a Small Planet (Frances Moore Lappé i Anna Lappé, 2002), Una Sola Terra: Donna I Medi Ambient Despres de Rio (Brice Lalonde et al., 1998), Land Ist Leben (Bedrohte Volker, 1993).
Profesor Maathai zasiada w zarządach wielu organizacji, w tym w Radzie Doradczej Sekretarza Generalnego ONZ ds. Rozbrojenia, Instytucie Jane Goodall, Organizacji Rozwoju Kobiet i Środowiska (WEDO), World Learning for International Development, Green Cross International, Environment Liaison Center International, WorldWIDE Network of Women in Environmental Work i National Council of Women of Kenya.
W grudniu 2002 roku profesor Maathai została wybrana do parlamentu przytłaczającą większością 98% głosów. Następnie została mianowana przez prezydenta na stanowisko asystenta ministra środowiska, zasobów naturalnych i dzikiej przyrody w dziewiątym parlamencie Kenii.
Ta autobiografia/biografia została napisana w czasie przyznawania nagrody, a następnie opublikowana w serii książek Les Prix Nobel/ Wykłady Nobla/ Nagrody Nobla. Informacje są czasami aktualizowane za pomocą uzupełnień przedstawionych przez laureata.
Aktualniejsze informacje biograficzne można znaleźć w następujących pozycjach:
Maathai, Wangari, Unbowed : a memoir. William Heinemann, Londyn, 2007.
Wangari Maathai zmarła 25 września 2011 r.
Powrót do góry