The origins of root beer can be traced back to 18th century American farm brewers who adapted native North American recipes to make very low or non-alcoholic family drinks, known as a small beer. Była to powszechna i popularna praktyka, a George Washington, Thomas Jefferson i Benjamin Franklin podobno mieli swoje ulubione przepisy na piwa korzenne.

Te małe piwa były robione z różnego rodzaju ziół, kory i korzeni. Ulubionymi składnikami były korzeń sasafrasu, imbir, sarsaparilla, chmiel i kora brzozy, ale używano również wintergreen, ziarna wanilii, ziele angielskie, kolendra, jałowiec, korzeń łopianu, korzeń mniszka lekarskiego, spikenard, chipsy guaiacum, drzewo korzenne, kora dzikiej wiśni, żółty dok, kora kłującego jesionu i psia trawa.

Po wydobyciu aromatów z tych naturalnie występujących produktów poprzez podgrzanie ich w wodzie w celu wytworzenia tak zwanej brzeczki, dodawano słodzik w postaci miodu, syropu klonowego lub melasy (który był najtańszy i dodawał smaku i koloru), więcej wody i drożdży, a następnie brzeczka była beczkowana w celu fermentacji. Jeśli wymagany był napój o bardzo niskiej zawartości alkoholu, płyn był butelkowany i korkowany od razu, a następnie schładzany po dniu lub dwóch, aby zatrzymać fermentację. Ilość alkoholu w tych przypadkach była zbliżona do tej, którą można znaleźć w bochenku chleba. Fermentacja wytwarzała dwutlenek węgla jako produkt uboczny, co powodowało pewne nagazowanie (musowanie) napoju.

Rodziny rolnicze wierzyły, że napoje, które wytwarzały były dla nich dobre i biorąc pod uwagę, że były one warzone z przegotowanej wody z tego, co czasami mogło być skażonym źródłem, prawdopodobnie często były zdrowszą opcją niż woda. Co więcej, niewielkie ilości alkoholu miały działanie antybakteryjne, podobnie jak dwutlenek węgla.

Piwo Korzenne po raz pierwszy zostało wprowadzone na rynek komercyjny podczas Wystawy Stulecia w Filadelfii w 1876 r. przez filadelfijskiego farmaceutę o nazwisku Charles Hires, który podobno odkrył przepis na pyszną herbatę ziołową podczas miesiąca miodowego. Wprowadził on komercyjną wersję herbaty, którą sprzedawał w 25-centowych paczkach proszku, z których każda dawała pięć galonów piwa korzennego. Twierdził, że proszek jest stałym koncentratem szesnastu dzikich korzeni i jagód. W 1893 roku firma Charles E. Hires Company rozpoczęła dostarczanie piwa korzennego Hires w małych butelkach.

A & W Root Beer, które jest nadal szeroko sprzedawane dzisiaj, to kolejna wczesna marka. Została stworzona przez Roya Allena, który rozpoczął sprzedaż piwa korzennego w 1919 r.

Bezalkoholowe wersje Root Beer były szczególnie popularne podczas prohibicji, a ograniczenia tego okresu prawdopodobnie przyczyniły się do zachowania domowej sztuki wytwarzania tradycyjnych piw korzennych.

Wyciąg z korzeni bardzo pachnącego drzewa liściastego sasafras był kiedyś podstawowym składnikiem piw korzennych. Niestety okazało się, że zawarty w sasafrasie safrol (kiedyś stosowany również jako środek zapachowy w perfumach i mydłach, żywności i w aromaterapii) jest rakotwórczy, a Root Beer bardzo ucierpiał w 1960 r., kiedy Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zakazała jego stosowania w masowo produkowanej żywności i lekach. Komercyjne piwo korzenne musiało zmienić receptury, albo równoważąc brakujący sasafras innymi korzeniami lub syntetycznymi aromatami, albo usuwając safrol z oleju z korzenia sasafrasu. W 1994 r. Dietary Supplement Health and Education Act usunął zakaz stosowania oleju z sasafrasu i mikrobrowary ponownie zaczęły używać sasafrasu, ale teraz jest mało prawdopodobne, aby znaleźć w dużych komercyjnych marek.

Większość marek głównego nurtu piwa korzennego nie są odkrywcze w ich składników, dość wszechobecny w smaku i są często bardzo słodkie. Bardziej interesujące odmiany są wykonane przez wielu mikrobrowarów Ameryki Północnej, a tradycja piwowarstwa domowego przetrwała do dziś. Aromaty powszechnie zawarte w bardziej interesujących współczesnych piwach korzennych obejmują wanilię, wintergreen, korę drzewa wiśniowego, korzeń lukrecji, korzeń sarsaparilli, gałkę muszkatołową łopianu, akację, anyż, cynamon, mniszek lekarski, imbir, jałowiec i goździki.

Nowoczesne substancje słodzące obejmują aspartam, syrop kukurydziany, miód, syrop klonowy, melasę i najczęściej cukier. Wiele marek piwa korzennego zawiera benzoesan sodu jako środek konserwujący. Większość z nich nie zawiera kofeiny, ale jedna lub dwie zawierają kofeinę.

Piwa korzenne, zarówno alkoholowe, jak i bezalkoholowe, mogą mieć pianę, o dowolnym stopniu grubości, a także piana przy nalewaniu. Jest to często wzmocnione przez dodanie ekstraktów z jukki lub Auillaja saponaria. Większość nowoczesnych marek piwa korzennego jest sztucznie gazowana poprzez wstrzykiwanie dwutlenku węgla lub mieszanie syropu piwa korzennego z wodą gazowaną (jak w przypadku fontanny sodowej).

Sarsaparilla, napój bezalkoholowy, pierwotnie wytwarzany z rośliny Smilax regelii, może być klasyfikowany jako piwo korzenne, a niektórzy uważają go za ojca piwa korzennego.