„Elephant ears” to wspólna nazwa dla grupy tropikalnych bylin uprawianych dla ich dużych, sercowatych liści. Większość z tych gatunków roślin zielnych z rodziny arum lub aroidów (Araceae), które są oferowane jako rośliny ozdobne, należy do rodzajów Colocasia, Alocasia i Xanthosoma, chociaż istnieją inne, które mają podobny wygląd i nawyki wzrostu.

Pierwsze dwa rodzaje pochodzą z tropikalnej południowej Azji, Indonezji, Malezji, Nowej Gwinei, części Australii lub wysp Pacyfiku, podczas gdy Xanthosoma pochodzi z tropikalnej Ameryki. Wiele z tych gatunków od dawna uprawia się dla jadalnych, bogatych w skrobię bulw, które stanowią ważną podstawową żywność w regionach tropikalnych.

Liście są jadalne, ale zawierają one (i wszystkie części rośliny) igiełkowate kryształy szczawianu wapnia, które są drażniące dla skóry, więc muszą być najpierw ugotowane.

Jednym z najczęściej uprawianych gatunków jest C.esculenta, zwana taro i wieloma innymi nazwami zwyczajowymi. Jest uprawiany w Azji i Polinezji od tysięcy lat, z ponad 200 kultywarów wybranych ze względu na cechy kulinarne lub dekoracyjne. Ten gatunek łatwo naturalizuje się na terenach podmokłych w łagodnym klimacie i jest uważany za gatunek inwazyjny wzdłuż wybrzeża Zatoki Perskiej.

W środkowo-zachodnim ogrodzie rośliny te uprawia się dla ich płaskich strzałkowatych (strzałkowatych lub sercowatych) liści, które często mają wyraźne żyłki. W ich rodzimym środowisku gładkie, woskowe liście osiągają 3 stopy długości i 2 stopy szerokości lub więcej (w zależności od gatunku), ale mają tendencję do bycia znacznie mniejszymi, gdy są uprawiane jako roślina sezonowa.

Liście są osadzone na końcach długich, grubych, soczystych ogonków liściowych pochodzących bezpośrednio z podziemnej bulwy. Ogonek przyczepia się blisko środka dolnej powierzchni liścia (peltate), a liście są trzymane prostopadle do wyprostowanego ogonka z liśćmi skierowanymi do góry lub na zewnątrz.

Liście Alocasia i Xanthosoma zazwyczaj nie są pierzaste i są bardziej wyprostowane. Rośliny te zazwyczaj wyrastają z bulw (powszechnie nazywanych cebulami, choć nie są to prawdziwe cebule),

ale niektóre rodzaje produkują również długie, smukłe stolony (rozłogi naziemne), a inne nie tworzą corm. Zdrewniałe bulwy z chropowatymi grzbietami mają brązową skórkę i białe lub różowe wnętrze. Niektóre rodzaje uszu słoniowych wytwarzają również mniejsze bulwy lub „cormels” (zwane również „eddos”), które wyrastają z boków głównego corm.
Mimo że uszy słoniowe uprawia się głównie jako rośliny liściowe, mogą one kwitnąć – ale kwiaty nie są powszechne na Środkowym Zachodzie. Kwiatostany są typowe dla aroidów, z białą, żółtą lub jasnozieloną spatką otaczającą spadix. Mogą być duże, pachnące i atrakcyjne, ale zazwyczaj są ukryte pod liśćmi. Owoce to kuliste, zielone lub żółte jagody zawierające kilka nasion.

Standardowa szmaragdowozielona C. esculenta, o matowym wykończeniu, była kiedyś jedynym typem ucha słonia dostępnym dla ogrodników ze Środkowego Zachodu, ale w ciągu ostatnich kilku dekad programy hodowlane wyprodukowały wiele nowych odmian ozdobnych. Ich wielkość waha się od 8 cali do ponad 9 stóp, ale większość mieści się w przedziale od 3 do 5 stóp. Niektóre z wielu dostępnych interesujących odmian to (C. esculenta, chyba że zaznaczono inaczej):

• 

  ’Black Coral' – jedna z serii Royal Hawaiian® o ogromnych, błyszczących, całkowicie czarnych pofałdowanych liściach.

• ’Black Magic' – pierwsza czarna odmiana o pyłowo-fioletowo-czarnych liściach (w cieniu z zielonym odcieniem), lekko podwiniętych do góry, z ciemnymi ogonkami liściowymi. Nie tworzy cebulek.
• ’Blue Hawaii' – jedna z odmian serii Royal Hawaiian® o średnio zielonych liściach z ciemnymi, purpurowo-czarnymi żyłkami i bordowym spodem.
• ’Burgundy Stem' – wysoka odmiana o głęboko purpurowych ogonkach liściowych zwieńczonych dużymi, zielonymi liśćmi o lekko purpurowym odcieniu.
• ’Coal Miner' – jest podobna do 'Illustris', ale jest znacznie wcześniejsza, nie rozprzestrzenia się pod ziemią tak energicznie, kolor tła liści jest ciemniejszy, a liście mają aksamitną patynę, gdy pojawiają się po raz pierwszy.

• 

  ’Coffee Cups' (czasem błędnie nazywana 'Tea Cups') – to żywotna hybryda o mniejszych liściach na bardzo wysokich ciemnych ogonkach, z blaszkami wywiniętymi do góry tworząc kształt filiżanki.kształt.

• 

  ’Diamond Head' – ma błyszczące, purpurowe, lekko puklowane liście (PP19939).

• ’Elena' – liście chartreuse, podobne do 'Lime Zinger', ale ogonki liściowe kremowe, które zmieniają kolor na purpurowy w miejscu łączenia się z liśćmi i żyłkami w miejscu przylegania łodygi. Rozprzestrzenia się przez nadziemne kłącza, gdy jest sadzona w wilgotnych miejscach.
• ’Fontanesii' (violet-stemmed taro) – jest wysoką hybrydą o ciemnozielonych liściach z błyszczącym czarnym nalotem na ciemnych ogonkach.

• 

  ’Hilo Beauty' – mała odmiana Alocasia (około stopy wysokości) z nieregularnymi żółtymi lub kremowymi plamkami na ciemnozielonych liściach.

• 

  ’Illustris' (imperial taro, var. antiquorum) – ma ciemnozielone, matowe liście z purpurowym do czarnego połyskiem i jasnozielonymi żyłkami i ogonkami liściowymi. Rośliny rozprzestrzeniają się za pomocą podziemnych rozłogów. Kolor jest bardziej intensywny w jasnym świetle, ale liście nigdy nie są tak ciemne jak u 'Black Magic' czy wielu innych czarnych odmian.

• 

  ’Jet Black Wonder' – posiada jasne żyłki na czarnym tle.

• ’Lime Zinger' – jest genialną, chartreuse green Xanthosoma.
• ’Mojito' – ma matowozielone liście nieregularnie nakrapiane, plamkowane i smugowane na czarno na ciemnych lub wzorzystych ogonkach.
  

  

  Jest mniej żywotna niż wiele innych. (PP21995)

• ’Nancy’s Revenge' – liście zmieniają się w miarę upływu sezonu, zaczynają się zielono, a następnie w miarę kwitnienia nabierają maślano-żółtego koloru w centrum. Kolor przecieka z centrum przez główną żyłę do otaczających ją blaszek, tworząc w końcu owalny kształt.
• 'Pink China' – ma zielone liście na różowawych łodygach. Jest to jedna z najtwardszych odmian, z niepotwierdzonymi doniesieniami o przetrwaniu w strefie 5.
• ’Stingray' – jest to Alocasia z wyraźnym ogonem na końcu liścia.
• ’Thailand Giant Strain' – jest to wybór mamuta C. gigantea z niebiesko-szaro-zielonymi liśćmi do 5 stóp długości i 4 stóp szerokości na roślinie ponad 9 stóp wysokości w idealnych warunkach. Ten gatunek wymaga lepszego drenażu niż C. esculenta.
• 'Yellow Splash' – żółto-zielona odmiana variegata, mocno splamiona kremowo-żółtymi wzorami.

Użyj słoniowych kłosów, aby dodać odważny, tropikalny wygląd do krajobrazu na obwódkach, w masowych nasadzeniach lub w pojemnikach. Te wspaniałe rośliny o bajecznych liściach dodają dramatycznego kontrastu zarówno pod względem wielkości i koloru liści, jak i ich formy. Dobrze komponują się z innymi tropikalnymi roślinami, takimi jak bananowce, rączniki, kolorowe kaladium,

Chiński hibiskus i mandevillea, ale stanowią również wspaniały kontrast teksturalny z bardziej typowymi roślinami rabatowymi klimatu umiarkowanego, paprociami lub trawami ozdobnymi. Odmiany o ciemnych liściach można łączyć z roślinami kwitnącymi na biało, żółto lub pomarańczowo w celu uzyskania żywego kontrastu. Kępiaste odmiany mają atrakcyjny kształt wazonu, więc pojedyncza roślina może stanowić interesujący punkt centralny w ogrodzie, gdy zostanie posadzona pośród nisko rosnących roślin jednorocznych, takich jak petunie czy begonie. Dodaj je do dużych pojemników wodnych w połączeniu z papirusami i liliami wodnymi lub trzymaj w pojedynczych pojemnikach, aby łączyć je z innymi roślinami na tarasie lub tarasie.

Wiele odmian słoniowatych może być uprawianych w półcieniu, ale odmiany o ciemniejszych kolorach najlepiej rosną w pełnym słońcu. Wszystkie potrzebują bogatej, wilgotnej gleby i prawie wszystkie są idealne na brzegu stawu. Większość z nich może być uprawiana w kilku calach wody stojącej i może być dodana do ogrodów wodnych jako rośliny wschodzące (korzenie w wodzie i z gleby tylko pokryte wodą, ale rośliny nie zanurzone).

Te tropikalne rośliny najlepiej rosną w ciepłych temperaturach i przy dużej wilgotności powietrza. W ogrodach na środkowym zachodzie mogą marnieć do czasu, gdy zaczną się ciepłe lata, a także słabnąć, gdy temperatura spadnie poniżej 50F na dłuższy czas.

Rośliny stale produkują nowe liście przez cały sezon wegetacyjny. Starsze liście, które stopniowo obumierają, można usunąć, aby zachować schludny wygląd roślin. Należy pamiętać, aby przy wyborze miejsca sadzenia na wiosnę wziąć pod uwagę możliwość zacienienia mniejszych roślin przez ucho słoniowe.

Mimo, że można je uprawiać z nasion, aby wyhodować duże uszy słonia, należy zacząć od dużej cebulki lub ukorzenionej rośliny (wiele z nowszych odmian jest oferowanych tylko jako rośliny hodowlane, które jeszcze nie uformowały cebulek). Pierwsze liście z cebulki pojawiają się dopiero po kilku tygodniach. Te odporne na mróz byliny najlepiej uprawiać w domu, sadząc cebulkę w marcu, umieszczając jej wierzchołek blisko powierzchni gleby i przechowując w ciepłym miejscu do czasu posadzenia na zewnątrz, gdy zrobi się ciepło, zwykle pod koniec maja lub na początku czerwca.

W miarę wzrostu roślin należy podlewać je obficie i nawozić, zwłaszcza te w pojemnikach, ponieważ są one ciężkostrawne. Jeśli chodzi o zwykłe zielonolistne uszy słoniowe, można kupić korzeń taro (zwany też coco yam) w azjatyckich sklepach spożywczych i uprawiać je zamiast jeść (jeśli nie są traktowane czymś, co zapobiega wzrostowi).

Uszy słoniowe można uprawiać jako rośliny jednoroczne, rozpoczynając od nowych roślin każdego roku, lub przechowywać przez zimę (większość jest odporna tylko do strefy 8). Rośliny, które wykształciły cebulki, można wykopywać, suszyć i przechowywać jak canny czy dalie po tym, jak mróz zabije liście.

Te bez cebulek są trudniejsze do utrzymania w pomieszczeniach, chociaż może to być możliwe, aby utrzymać je dzieje jako rośliny domowe, jeśli przechowywane w ciepłym, jasnym miejscu. Najlepiej jest przynieść rośliny, które mają być utrzymywane jako rośliny domowe w pomieszczeniach, zanim temperatury dostaną się do 30’s. Odciąć wszystkie, ale dwa górne liście i zachować w temperaturze pokojowej w jasnym świetle. Rośliny należy utrzymywać w stanie półsuchym i wznowić regularne podlewanie i nawożenie, gdy wiosną nastąpi ponowny wzrost.
– Susan Mahr, University of Wisconsin – Madison

.