Bajki

Andersen rozpoczął swoją twórczość baśniową od opowiadania baśni ludowych, które słyszał w dzieciństwie. Bardzo szybko jednak zaczął tworzyć oryginalne historie, a zdecydowana większość jego baśni jest oryginalna. Pierwsze tomy w latach 1835-1837 zawierały 19 baśni i nosiły tytuł Bajki dla dzieci. W 1845 roku tytuł zmienił się na New Fairy Tales. Cztery tomy, które ukazały się pod tym tytułem, zawierały 22 oryginalne baśnie i stanowiły wielki rozkwit geniuszu Andersena. W 1852 roku tytuł został zmieniony na Opowiadania i odtąd tomy nosiły tytuł Nowe baśnie i Opowiadania. W ciągu następnych lat Andersen opublikował wiele tomów baśni, a jego ostatnie dzieła tego typu ukazały się w 1872 roku. Do najpopularniejszych baśni należą „Brzydkie kaczątko”, „Księżniczka na ziarnku grochu” i „Mała syrenka”.

Początkowo Andersen odrzucał swoją baśniopisarską twórczość jako „bagatela” i, zachęcany przez przyjaciół i wybitnych duńskich krytyków, rozważał porzucenie gatunku. Później jednak uwierzył, że baśń będzie „poezją uniwersalną”, o której marzyło tak wielu pisarzy romantycznych, formą poetycką przyszłości, która zsyntetyzuje sztukę ludową i literaturę, obejmie to, co tragiczne i komiczne, naiwne i ironiczne.

Choć większość baśni Andersena może być z przyjemnością czytana przez dzieci, najlepsze z nich są napisane także dla dorosłych i nadają się do różnych interpretacji w zależności od stopnia zaawansowania czytelnika. Dla Duńczyków jest to najważniejszy aspekt tych baśni, ale niestety nie jest on często przekazywany przez tłumaczy Andersena. Rzeczywiście, niektóre z najlepszych i najbogatszych baśni, takie jak „Ona nie była dobra”, „Ostatni sen starego dębu”, „Cień”, „Wiatr opowiada o Waldemarze Dae i jego córce” czy „Dzwon”, nieczęsto trafiają do zbiorów anglojęzycznych. Bardziej zdradliwe są jednak istniejące przekłady, które całkowicie pomijają Andersenowski dowcip i lekceważą te środki stylistyczne, które niosą ze sobą jego wielość znaczeń. Zebrane baśnie Andersena tworzą bogaty świat fikcji, niezwykle spójny i dający się interpretować na wiele sposobów, jak to tylko w twórczości wielkiego poety bywa.