Marcel Marceau był legendarnym mimem, który przeżył okupację hitlerowską i uratował wiele dzieci podczas II wojny światowej. Był uważany za pantomimę o niezrównanym stylu, poruszającą publiczność bez wypowiadania ani jednego słowa, i był znany na całym świecie jako „mistrz ciszy”.
Urodził się jako Marcel Mangel 22 marca 1923 r. w Strasburgu, w Alzacji, we Francji, i wychowywał się w Strasburgu i Lille. Tam zapoznał go z muzyką i teatrem jego ojciec, Charles Mangel, koszerny rzeźnik, który również śpiewał barytonem i był zwolennikiem sztuki i muzyki. Jego matka, Anne Mangel (z domu Werzberg), była rodowitą Alzatką, a rodzina była dwujęzyczna. W wieku 5 lat matka zabrała Marcela na film Charliego Chaplina, który go zachwycił i postanowił zostać mimem. Młody Marcel lubił także sztukę i literaturę, oprócz francuskiego i niemieckiego uczył się także angielskiego, dzięki czemu stał się trójjęzyczny.
Na początku II wojny światowej musiał ukrywać swoje żydowskie pochodzenie i zmienił nazwisko na Marceau, kiedy jego żydowska rodzina została zmuszona do opuszczenia domu. Jego ojciec został deportowany do Auschwitz, gdzie zginął w 1944 roku. Zarówno Marceau, jak i jego brat, Alain, działali we francuskim podziemiu, pomagając dzieciom w ucieczce do neutralnej Szwajcarii. Następnie Marceau służył jako tłumacz dla Sił Wolnej Francji pod dowództwem generała Charlesa de Gaulle’a, działając jako oficer łącznikowy z wojskami alianckimi.
Marcel Marceau dał swój pierwszy duży publiczny występ dla 3000 żołnierzy po wyzwoleniu Paryża w sierpniu 1944 roku. Po wojnie, w 1946 roku, zapisał się jako student do Szkoły Sztuki Dramatycznej Charlesa Dullina w Teatrze Sarah Bernhardt w Paryżu. Tam jego nauczycielem był Etienne Decroux, którego inny uczeń Jean-Louis Barrault zatrudnił Marcela Marceau i obsadził go w roli Arlekina. Jego największymi inspiracjami byli Charlie Chaplin, Buster Keaton i bracia Marx. W 1947 roku, łącząc XIX-wiecznego arlekina z gestami Chaplina i Keatona, Marceau stworzył swoją najsłynniejszą postać mima – Bipa, klauna o białej twarzy, w wysokim, zniszczonym kapeluszu i z czerwonym kwiatem. W 1949 roku stworzył własną firmę i odbył tournée po całym świecie.
Marcel Marceau zabłysnął w całej gamie postaci, od niewinnego dziecka, przez złośliwego kelnera, poskramiacza lwów, po starą kobietę, i stał się uznawany za jednego z najlepszych mimów świata. W ciągu zaledwie kilku minut potrafił pokazać metamorfozę całego ludzkiego życia od narodzin do śmierci. Poprzez swoje alter ego, Bipa, odgrywał ludzką komedię bez słów. Jego klasyczne nieme dzieła, takie jak Klatka, Spacer pod wiatr, Maskarciarz, W parku, satyry na artystów, rzeźbiarzy, matadorów, określane są jako dzieła geniuszu. Przez wiele lat „Compagnie de Mime Marcel Marceau”, znana również jako „Compagnie de Mimodrame”, była jedyną firmą pantomimiczną na świecie. Marceau zagrał kilka ról w filmach niemych i tylko jedną z nich mówioną, jako on sam, wypowiadając jedno słowo „Non” w filmie Mela Brooksa „Silent Movie” (1976).
W 1959 roku Marcel Marceau założył w Paryżu własną szkołę, a później Fundację Marceau, aby promować sztukę pantomimy w Stanach Zjednoczonych. Jego późniejsze występy w latach 2000-2001 spotkały się z wielkim uznaniem. Został mianowany „Officer de la Legion d’Honneur” (1978) i „Grand Officer de la Legion d’Honneur” (1998), a także odznaczony Narodowym Orderem Zasługi (1998). Otrzymał nagrodę Emmy za pracę w telewizji, został wybrany na członka Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, Academie des beaux-arts France i Institut de France, a w Japonii został uznany za „skarb narodowy”. W 2002 roku był Ambasadorem Dobrej Woli ONZ na międzynarodowej konferencji na temat starzenia się w Madrycie.
Jego „sztuka milczenia” wypełniła niezwykłą karierę aktorską, która trwała ponad 60 lat. Był aktorem, reżyserem, nauczycielem, tłumaczem i osobą publiczną. Odbył liczne tournée po krajach na pięciu kontynentach. Poza zawodem mima, Marcel Marceau był wielojęzycznym mówcą i świetnym komunikatorem, który zaskakiwał wielu swoimi płynnymi przemówieniami w kilku językach. W późniejszych latach mieszkał na farmie w Cahors, niedaleko Tuluzy we Francji. Kontynuował codzienne rutynowe ćwiczenia, aby utrzymać się w dobrej formie, nigdy nie tracąc zwinności, która uczyniła go sławnym. Odszedł w swoim domu we Francji, 23 września 2007 roku, jak jesienny liść po równonocy jesiennej i po święcie Jom Kippur w kalendarzu żydowskim, mając Dzień Pojednania za swoją ostatnią zasłonę. Ceremonii pochówku towarzyszył koncert fortepianowy nr 21 Mozarta oraz muzyka J.C. Bacha. Marcel Marceau został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise w Paryżu we Francji.
Wniósł poezję do ciszy.